The simple life

Warning all mums 'n dads out there : er komt dus echt een moment waarop je kinders het niet meer zo fijn vinden om op élke foto van hun moedertje te staan. (" Nééééééh!" "Nooooooo!" "Nope!" of "Niet weeeeeheeeeeer!" en meer zulks. )  Ik vraag dus sinds een poosje nadrukkelijk toestemming voor elke foto die ik van hen neem.  Soms zeggen ze er zelf al bij dat ik hun pics mag publiceren, al zeker als hun haar net gewassen of geföhnd is, of net in de gel gestoken. Zo ook als Nuno zijn lievelingsshirt draagt of Quinns winged eyelinder perfect gelukt is. (Ik denk dat ik het dan zelfs niet moet vragen, maar 't lijkt me wel een faire deal om het gewoon toch te doen. En om geen publicatiefarcen tegen te komen, zeg maar. )  Ze lachen hier vaak om de instaverslaving van hun Mamasoet (hun woorden, zeker niet de mijne;-)), maar ze hebben soms een klein punt: ik denk vaak in beelden en onderschriften, maar 'k had dat ook al voor Insta zijn intrede

't Is allemaal een beetje artisanaal begonnen, met kloppen op en naast een verfpot, in verschillende ritmes en met af en toe een rust,  maar ondertussen zijn we toch wel al een stapje verder... Betere infrastr...uct..uctuur... en Jackson kan zelfs al een liedje meedrummen! Checkt 'em! Show geven gaat zonder oefenen, ritme houden is nog een beetje een issue ;-) De uitvinder van de koptelefoon verdient sowieso een standbeeld, een reeks euromunten en eeuwige roem. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Lieve schatten, een verwittigd m/v/x is er 2 waard, en ik ben ondertussen al zo'n expert in congé pakken dat ik het als mijn verdomde plicht zie u te waarschuwen voor valkuilen die uw zuur verdiende vrije dagen zouden kunnen verknallen, verpesten of bezoedelen. U mag zich natuurlijk zo vrij voelen om mijn raad niet ter harte te nemen, maar kom achteraf vooral niet neuten dat ik u niet gewaarschuwd had! En in coronatijden misschien niet zo heel relevant, maar zodra we ons pikuurtje gekregen hebben is het risico weer heel reëel.  Hoe je ervoor zorgt dat jouw herfstvakantie geen aangekondigde ontgoocheling wordt, geponeerd door uw ervaringsdeskundige, yours truely . Het gaat eigenlijk negen van de tien keren zo:  Ze lonkt meestal al een poosje megaverleidelijk, die vrije vakantieweek . Eigenlijk al sinds je begin oktober in gepuf en geklaag verzonk en verzuchtte  dat-het-toch-allemaal-heel-lastig-is ,  dat-je-toch-vergeten-was-hoe-intensief-de-start-van-het-schooljaar-is, dat-je-kin

Op maandagmorgen bekom ik al eens graag van het weekend met de vragen van Proust in De Morgen en twee zjatjes straffe kaffie . Vanmorgen werden die dus gesteld aan één van mijn idolen in mijn kindertijd: Isabelle A!  (Toeval of niet, tijdens onze laatste t herapeutische wandeling  kwam ze eventjes ter sprake*. Het was dus min of meer een s ein van de kosmos dat ik ook eens werk moest maken van mijn eigen vragen van Proust.)  *: 't Was in combinatie met Willy Sommers. Ooit wijd ik eens een hele post aan Willy.  26 vragen aan Mamasoet. U moest u maar eens vervelen in Coronatijden.  Here we go, dus! (En kleine spoiler: ik begin bij de laatste, want die is echt mijn ding!) 1 Hoe oud voelt u zich? Omdat ik van 't eind van 't jaar ben, heb ik mij altijd een beetje frisser gevoeld dan mijn leeftijdsgenoten; omdat ik op mijn drieëntwintigste al mijn eerste baby had (en er daarna nog 2 kocht binnen de 6 jaar), heb ik mij altijd een beetje voor gevoeld op mijn leeftijdsgenoten. Da

Had ik geweten wat 2020 zou brengen, ik had de nieuwjaarsbûche met veel plezier overgeslagen.  Als dat had geholpen, had ik zelfs niet afgeteld naar de eerste seconden van januari en ik was zelfs bereid geweest de hele activiteitenstoet van januari over te slaan.  Had ik geweten wat 2020 zou brengen, ik had mij een beetje voorbereid. Andere kerstcadeaus gekocht, andere hints gegeven voor mijn eigen geschenkje.  Want nu 2020 z'n herfst toont, zijn de dingen klaar en duidelijk: het enige wat ik écht versleten heb, zijn mijn wandelschoenen. Je kan niet eens zeggen dat ik graag wandelde, toen ik in december vorig jaar binnen de minuut besliste om met Lieve 24 kilometer te gaan wandelen .   (Ik denk zelfs dat ik er een beetje een hekel aan had.) Of 't moest aan zee zijn, in favoriet gezelschap.  Of in Antwerpen, van winkel naar winkel.  Of langs de Opaalkust, met de wind langs mijn oren.  Of op een bergpad vanuit een camping, onderweg naar een ijsje, een Orangina of verse pizza. Ok

Eén van mijn grootste verslavingen -naast wekelijkse roddelboekjes en dubieuze -websites uitspitten, straffe koffie slurpen in de vroege morgen en de frisse geur van nat gras- is zonder twijfel sjokla .  Sinds ik ergens in de lockdown besliste om een poosje vegan ( wuk ?! klik!)  te gaan eten, eet ik alleen nog zwarte -al dan niet met nootjes, kokos of een zoete dadelvulling, of gewoon als zoete combinatie van de voorgaande. (U merkt het al, "alleen nog zwarte" zegt alleen iets over de kleur en de cacaomassa, no way dat ik mij plots qua hoeveelheid zou beperken ;-) Mijn hart maakte dan ook een bungeesprong toen ik hoorde dat ik vegan sjokla mocht gaan proeven bij confiserie Jonas , al 10 jaar gespecialiseerd in vegan snoepgoed en sjokla.  Jonas doet alles zelf, van de aankoop van grondstoffen over het smelten, op temperatuur brengen, afkoelen en in vormen gieten tot het verpakken en versturen van zijn eindproducten, vooral naar groothandel.  Je kunt er ook terecht voor worksh

8 jaar geleden begon ik bij het begin van het Groot Verlof mijn gedachten op dit plekje op te schrijven. Ik kende mezelf: ik zou zoiets vast niet zo heel lang volhouden, maar het was het proberen waard. En niet geprobeerd is altijd verloren.  Girl, was I wrong ;-) Vandaag bundel ik hier graag enkele van mijn favorietjes! Een bloemlezing, zeker? Of een reisje door de tijd. Als je de pingpong in mijn hoofd bij het begin van de lente eens wil nalezen, dan nodig ik je met veel plezier  hier uit. Zet je misschien een beetje schrap, want 't is met 3 pingpongballen. In de zomer van 2016 las ik ' Not that kinda girl ' van Lena Dunham. Geïnspireerd daarop volgde een reeks postjes over mensen die mij iets leerden: mijn vake, mijn moeke en mijn kinders. Dat van mijn moeke vind je hier , wil je de hele reeks, grasduin dan via het label 'Lena Dunham'.   Ik schrijf al eens wat over de hindernissen en het onbegrip waar mijn kinders mee te kampen hebben. Nog altijd gaan we ervan u

Stiekem ben ik wel een beetje fan van grote evenementen, vooral als ik ergens aan de buitenboord kan staan en toekijken. Vanop afstand zien hoe mensen opgaan in het moment, dat kan mij oprecht ontroeren. Grote concerten met een meeneuriënde massa, aandoenlijke afscheidsrituelen op school, een kampvuur met een zangstonde. Mensen die en groupe een gevoel delen en dat luid en duidelijk laten horen, ik krijg er kippenvel van. Ik had me dus ook vanalles bij voorgesteld, bij de Grote Bevrijding uit Corona . In mijn hoofd zou ik al mijn vrienden en vriendinnen terugzien in een slow motion van contentement en ontroering. Ik zou op tijd remmen en hen alleen een elleboogje geven, en misschien wel een traan wegpinken, zij het dan discreet en vanbinnen. Ik zou mijn broers en schoonzussen toelachen, mijn ouders virtueel rond de nek springen en met Emmy zou ik smullen van 't vaderland weg, met tussenpauzes, maar zonder rem.  't Was allemaal een beetje zonder dat mondmasker gerekend, maar ik

Als je elke ochtend en elke avond lieve woordjes  in hun blaadjes fluistert, sta je plots met je handen vol frambozen. Dat je ze  met veel goesting op zal eten, verklap je beter niet.*

Dat er een hele maand voorbij ging zonder dat ik hier één woord neerschreef. En dat ik iedere avond op en ten in mijn bed dook. Dat ik nog nooit zo ver, zo regelmatig en met zoveel goesting gewandeld heb als de voorbije maanden. Dat ik niets wilde schrijven over de shit waar we nu toch allemaal samen in zitten. 't Is niet van mij dat je peptalk moet verwachten, ik zwalpte meer dan ik voer en wat mijn schoolwerk betreft ben ik ei zo na verdronken. Dat ik steeds vaker voel dat mijn principes aan mij vreten en dat ik besef dat ik dat vroeger niet besefte. Dat ik perfect consequent inconsequent kan zijn met schermtijd, maar niet als het over coronashizzle gaat, of toch zeker niet met die intentie. Dat ik al een volle maand volledig vegan eet, en dat mijn weegschaal langzaam maar zeker begint te plooien. En 't is niet onder mijn gewicht. Dat ik enorme huidhonger heb, maar geen gewone. Dat ik mij luidop afvraag hoe mijn tuin eruit zou gezien hebben zonder corona.

Het lot was ons niet zo gunstig gezind, de sterren stonden niet zo goed, of hoe je 't ook wil noemen, maar onzen Jack werd toch gewoon 9 (negen! ) in quarantaine. Verjaardagen zijn er om gevierd te worden, Corona of niet, en dus knalde het hier een hele dag alsof ons kot een vuurwerkfabriekje was! Er stond een groot pak voor de deur, mét mamie, papie, oma en opa erbij, sociaal gedistanceerd, er zaten wel honderd kaartjes in de brievenbus, we aten frieten én ook nog eens taart, er werd gezongen en er werd gesmuld en iemand kon niet stoppen van lachen! Zijn lieve juf had ervoor gezorgd dat iedereen die dat wou een kaartje kon sturen en al wie hem een beetje graag ziet had een verrassinkje voor hem in petto. Het werd een dagje vol genot, lekker binnen, gewoon in ons kot ;-)

92 kaarsjes onder rozige kersenbloesems, lang-zal-ze-leven-in-de-gloria! Worstjes op de bbq en een frisco voor iedereen! Ik hoop dat ze jou daarboven ook in de wolkenwatten leggen, omaatje! Met een  feestelijk lied, vrolijke vlaggetjes en liters rijstpap, met gouden lepeltjes.

We waren al een beetje aan het idee aan het wennen, maar het begon pas echt te dagen toen we dit filmpje doorgestuurd zouden krijgen: ons familieuitstapje naar de Efteling voor opa's 65'ste verjaardag zou niet kunnen doorgaan...  Uitgesteld is dan wel niet verloren, maar Het Nest zou Het Nest niet zijn als ze geen instant oplossing voor dit instant probleem gezocht zouden hebben, want als wij niet naar de Efteling mogen, komt de Efteling toch gewoon naar ons! Een Efteling in Vlamertinge - Jardin, dus, met alles erop en eraan.  U gelooft ons niet?  Er zijn zelfs foto's van! Samen splashen van de Vliegende Hollander! Vliegen door het luchtruim in de Zwevende Carrousel! Net-niet-kliedernat-worden op de spetterende Piraña!   Eventjes op 't gemak chillen in het Ballenbad! Samen flippen en trippen op Joris en de Draak ! We waren -zo kent u ons - ook gewoon heel proper op onszelf, maar met Hollebolle Gijs gaat dat toch altijd