The simple life

Zonder al te veel in detail te treden: alle inspanningen die ik leverde ter vetmesterij van Jackje werden de voorbije dagen teniet gedaan door een plaag, die wij gemakkelijkshalve 't schijt noemen. Hij zal wel weer enkele honderden grammen kwijt zijn, net nu hij fi-nal-ly 10 kilo woog! Arme Jack, arme, arme Jack.

De jacht op de trui links en de cape rechts is geopend. Hopelijk hangen ze er vrijdag nog. Spannend! p.s.: Leentje, die schaapjesgilet zou jou (en je baby) ook heerlijk staan!

O, wat was ik weer actief vanmorgen! Met de herfst in mijn kuiten vreesde ik plots dat we binnenkort gaan verhongeren. Dat wou ik voorkomen. In de keuken. Keurig gecoördineerd, al zeg ik het zelf. lasagne mét lasagne zonder witloof met zalm puree Het goedgekeurde resultaat is een overvolle vriezer, een keurig gepoetste keuken en een moe-maar-tevreden Mamasoet. Wij verwachten de sneeuw nu elk moment.

1 maand school, tijd voor een grondige evaluatie van onze educatieve infrastructuur . 't Ziet er op 't eerste gezicht erg goed uit: de schooltassen zijn nog heel, de drinkbus wordt intensief leeggedronken, de eetkaart is zo goed als kreukvrij en het turngerief is nog volledig ende compleet. Maar wat me écht plezier doet is dit: Gekocht in Olland, deze kleinekoekjesenfruitdoosjes en ze gaan al een hele, volle, totale, volledige maand mee! Erg goed nieuws, als je weet dat ze uit twee kwijtspeelbare delen bestaan én dat Quinnebol een knabbelmanie heeft... Je ziet het trouwens ook een beetje, haar ulletje is beknabbeld...

Nog een queeste met vrucht beëindigd, die naar winterschoenen voor Quinnebol. Niet dat we lang gezocht hebben, wel dat ze bij veel moesten passen. Bij alles, eigenlijk. En gezien mijn H&M-meid een extreme voorkeur voor roze heeft, en ik dat een beetje afblok met bruin, werden het deze : Het kleine paar. De grote zijn de mijne.

Koop ik dan voor dag en dauw 't gazet om het blinkende driegeslacht te aanschouwen, ben ik twee dagen te vroeg! 1 oktober, kieken! 't Is alweer overduidelijk: ik ben de kip van de dag !

Ze parkeert de auto met veel gesukkel en gezucht langs de kant van de weg. Omdat hij toch niet zo keurig staat, stapt ze weer in en rijdt toch de parking van het ziekenhuis op. Na het bezoek aan de liefste oma van de hele wereld, stapt ze gezwind  telefonerend naar buiten. Net te laat beseft ze dat haar auto op de parking staat. Ze keert terug op haar stappen en speurt in het donker naar haar auto, stapt in en zoekt het ticket. Haar euro valt in het donker, net die die ze beter in de parkeermeter had gestopt om haar ticket te valideren. Ze sjokt terug en betaalt. De man achter haar ademt in haar nek. Ze kokhalst even, slikt, maar wenst hem toch een goeie avond. Met een zucht stapt ze in. Ze is een kieken (en soms een kippetje).

  Met veel tamtam aangekondigd, maandenlang naar verlangd... en dinsdag zou het dan zover zijn: de Europese release van World of Warcraft, mists of pandaria ... Bij het openen der deuren des Game Mania's, zou hij daar te blinken liggen ("Koop mij! Ik ben avondvullend!") Geen probleem, denkt u vast, dan kan Drakenjager direct na 't werk passeren om zijn reservatie te verzilveren. Mis poes, u kent Drakenjager duidelijk nog niet zo goed! Na menig beleefd e-schrijven, aandringen en één brief waarbij hij zijn geduld net niet verloor (dit alles over een tijdsspanne van een tweetal maanden...), gingen ze bij het Ieperse Game Maniafiliaal dan toch overstag... Nachtopening! Dus wie stond daar dinsdagmorgen om 24 uur 's nachts met zijn vrienden-drakenjagers uit dezelfde en andere guilds ongeduldig op zijn game te wachten... U raadt het al!

Nu alles van me weg dwarrelt en de herfst me bij mijn kraag grist... 'Kom terug.' Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze dacht... en als iemand dan terug zou zeggen of desnoods alleen maar terug zou denken op een ochtend: 'Ja.' Toon Tellegen uit: Over liefde en niets anders Querido Amsterdam 1997

  Ik heb nogal wat aan mijn hoofd, de laatste weken. Dat bloggen, dat komt er niet echt van. Maar op algemeen verzoek (yes, Jos!) ben ik er dus weer, met meer. En er valt ook écht wel veel te zeggen... ... over de nieuwe juf die me zo bevalt dat ik haar een meuzeltje wil naaien ... over het spaarplan voor een paar nieuwe laarzen (ik weet welke, ik weet waar ik ze kan vinden, maar tijd en vooral budget beperken me op velerlei manieren) ... over Jackman en zijn bijna volledige gebit. Al heeft het dit keer héél wat voeten in de aarde en tanden in 't tandvlees voor we van een afgewerkt exemplaar kunnen spreken ... over de verkiezingen waarvoor ik voor 't eerst sinds mijn volwassen leven eens niet moet gaan opdraven om te tellen. (Moet ik me nu oud voelen? Uitgederangeerd? Bij 't papier gezet? Ben ik nu niet knap genoeg meer om te tellen of zou het echt zo zijn dat je na 4 keer je burgerplicht vervuld hebt?) ... over Het Laatste Nieuws van komende zaterdag.

Sinds vanmorgen boort dit gevaarte in mijn hoofd. Ik kan u zeggen: "Dat doet geen deugd." Tijd om naar Beddegem te gaan.

Wat je belooft, moet je ook doen, en daarom spendeer ik deze zonnige namiddag met Nunoboy en nichtje Lynn in de binnenspeeltuin. Omdat de kaajisaa zo goed meegevallen is, blijft Quinn daarheen gaan. Leve de zaterdag. Leve de KSA. Leve de herfst, ook en leve het zonnetje.

Een bizarre brief stak in de bus... Die begon met "Beste Mevrouw Demette", een aanspreektitel die ik als feministe minder kan aanvaarden en ging uiteindelijk over "een laatste bericht voor de nieuwe toekenningsprocedure". Ik kreeg het warm en koud tegelijk, want deze rappel was mijn laatste kans om een bagageset - die ik gevraagd noch besteld had - te ontvangen. Zo'n lelijke zwarte, met witte bloemen. Bah! "Als u uw geschenken toch weigert, gelieve ons het leveringsborderel ( sic !) terug te zenden. " Even had ik bordeel gelezen, maar al snel werd duidelijk dat de commerciële directie van den 3 suisses mij erin wou luizen. Ze kennen mij duidelijk nog niet goed: als 't hier geen Kitsch Kitchen is, hoeft het voor mij niet...

Het mag gezegd, opruimen is niet mijn beste kantje. De drakenjager sist soms tussen zijn tanden door dat het weer maar voor 90 % gedaan is en ik glimlach dan eens, want 90 %, dat is grootste onderscheiding! Maar goed, opruimen dus, dat was mijn hoofdactiviteit op deze woensdagmiddag. Fijn, zeg! En als er geen drakenjager in de buurt is, is er ook niemand op wie ik kan sakkeren en wie ik kan verwensen, dus 't ging nog redelijk vlot. Toen ik moe en voldaan even pauzeerde om mijn eigen werk te overschouwen, kwam het besef dat  het eigenlijk niet zoveel uithaalt en dat je er vanavond vast helemaal niet zoveel meer van ziet. En 90 % opgeruimd, dat is toch al héél veel!

Brrr, 't is koud. Tijd voor laarzen... maar ik heb er nog geen. Tijd voor een winterjas... maar ik heb er nog geen. Tijd voor gebreide collants... maar ik heb er nog geen. Tijd voor hete chocomelk met marshmallow. Effe checke...   Dju toch.

Met de herfst voor de deur neem ik mijn voorzorgen: ik zorg dat Jackje zijn speklaagje krijgt. Traag maar zeker groeit zijn ballonnetjesbuikje. Hij begint zelfs al een beetje te waggelen, als een Nederlandse Amerikaan. Hoe ik hem vetmest? Zo...  En zo...  En zo...  En ook zo!

Vraag me niet wat er staat, maar de titel van dit blogbericht spreekt boekdelen... Super, toch?