The simple life

Heel even rook het hier weer superlekker naar oma Lieve, heel even was ze weer helemaal terug. Zoete pudding geurt naar fijne momenten.

Ik was er nog niet geweest maar hoorde viavia van deze grot van Ali Baba ... Ja, het was vroeger een openluchtzwembad en ja, dat was erg cool en ja, het is toch echt wel jammer dat dat nu niet meer zo is en ja, we missen in de streek écht wel een openluchtzwembad (al was het maar om nostalgisch naar de snelle venten te gluren en salto's van de hoge springplank te maken) en ja, op warme dagen als deze zou dat toch echt wel zalig zijn en ja, het is wel erg ver rijden naar de Kluisberg of naar Izegem of naar de dichtstbijzijnde zwemvijver... maar wat er nú van de Kosmos geworden is, is toch ook echt wel de moeite! Als ik nu nog een kind was, ik wist het wel (en ja, ik weet wat u denkt, maar nee, ik zie dat moddergevecht niet echt zitten!) Met dank aan Kat en de juniors voor het fijne picknickgezelschap. Meer van dat!

Mijn interieur, dat is altijd een beetje een heikel punt geweest. Niets heeft hier een vaste plek, alleen een ruimte waarin het moet belanden. Ergens, zodat ik het later terug zou vinden. Ik kan daar niet zoveel aan doen, denk ik, vind het ook allemaal niet zo belangrijk. (En toegegeven: ik heb er ook gewoon het geduld niet voor, ik dien er niet voor, ik heb al lang aanvaard dat een overzichtelijk huis niet aan mij is besteed.) En even voor de volledigheid: het zorgde al voor menig discussie, want mijn chaos drijft Drakenjager en mijn propere ouders al eens tot wanhoop, waarvoor nog eens excuus, en ik beloof dat ik mijn best zal doen. Mijn best deed ik dus, getuige onderstaande foto's van mijn organisatie op de dag van vandaag. Nooit gedacht dat ik zo eh... overzichtelijk zou kunnen zijn. Een dressoir én een speeltafel, imagine!

Razend ben ik, op het roze gedrocht hierboven! Toen ik me vanmorgen nog een keer wou draaien, dacht mijn   monnikskapspier daar duidelijk anders over. Enfin, gisteren eigenlijk al, nadat ik uitgegleden was  in de wc omdat Jack de vloer grondig met roze handzeep had ingewreven. Maar zeer dat het doet! Tijd voor osteo Tom, denk ik... GATVER!

U kent ze vast wel, de politiek correcte reclames van grote ketens als H&M, Benetton of JBC... Kleurrijk en snoezig. O, en altijd met een zonovergoten glimlach op  de snoet. Dat moet toch altijd een hele klus zijn om al die kindjes op type, teint en flair te selecteren, denk ik dan. Bij deze een oproep aan alle modellenscouts die op zoek zijn naar een kleurrijk gezelschap... "Wij bieden het hele pakket!" (Alleen een gingerhead  hebben we (nog) niet.)

Hoe zou dat gaan, zo met 4 kinders in Het Nest? Druk ? Gezellig ? Spannend ? Uitdagend ? Zenuwslopend ? Hartverwarmend ? Grensverleggend ? Ik kan het me moeilijk voorstellen, maar één ding is zeker: het is beslist een zeteltje vol!

Een kroon op je hoofd en een kaarsje op je taart: jij bent één jaar! Niet zo snel, Lucie, je hebt tijd zat!

Nu de solden al elf dagen oud zijn en zelfs de tweede afprijzing al aan de winkelramen hangt, kom ik tot de conclusie dat ik me tot nu toe serieus inhield. Ik ging nochtans al op trofeeënjacht, maar de vangst was even mager als groot. Nihil, nada. (Komt natuurlijk omdat ik niets nodig heb, mijn kast hangt vol tenues en accessoires. U zegt? Een vrouw die niets nodig heeft, bestaat niet? Toch wel! Ikke!) Wie toch nog dat ene paar schoenen of die geweldig hippe jumpsuit wil scoren, verklap ik enkele van mijn favo adresjes... Maarre... shhht! In Brugge is Leeloo een topper waar je streetwear met een twist vindt. Niet goedkoop, maar sommige stuks zijn zó origineel dat ik er mijn portemonnee met de glimlach voor bovenhaal. En voor wie nog niet overtuigd is, ze verkopen er Eleven Paris, en da's echte cult! Een beetje verder in diezelfde straat haal je je kinderhart op in Krokodil . Denk: Haba, Monchichi en Djeco en je weet het wel! Weelde en dikke fun! Gloednieuw (sinds 1 mei), e

Na twee helse dagen kom ik weer boven water. Ik wou dat er een manier bestond om aan de gelukkigen die geen migraine hebben, te omschrijven hoe het voelt wanneer je 't wel hebt. Al moet ik dat nog wat nuanceren. Ik wou dat er een manier bestond om aan de gelukkigen die geen migraine hebben, te omschrijven hoe het voelt wanneer je 't wel hebt en je toch full time voor 3 kids moet zorgen. Deze tekening komt al aardig in de buurt. En voor wie nog niet helemaal mee is, deze quote:  

Vakantietijd is nadenktijd. Ik bedacht vandaag hoe ik mijn operatie Grote Kuis in een viertal stappen zou moeten kunnen uitvoeren, mocht het zo blijven regenen de komende dagen. Ook voor een nieuwe start-to-runpoging en voor een zoveelste pizzadeegexperiment zit een volledig stappenplan klaar, alleen de tijd of het initiatief ontbreekt me een beetje. Heel soms word ik ook door filosofische kwesties gekweld. Toen ik via uitgestrekte polders van zee naar huis reed, kwam ik zo ergens tussen Diksmuide en Boezinge tot de conclusie dat nogal wat mensen in mijn omgeving straffe kadees zijn, mensen waar ik om de ene of de andere reden naar opkijk. Tijd voor een erg inspirerende bloemlezing in de wereld van Grote Voorbeelden... - (Nep)grootouders die alle kleinkindertjes samen opvangen en creatief entertainen met een op maat gemaakt programma. En die dan ook nog eens vragen of ik geen was of strijk heb, en of de kindjes in drukke proefwerkperiodes niet beter bij hen zouden komen, zodat

  Voetbal brengt vrienden samen.