The simple life

Een cartoon uit de Standaard, vandaag. Maar ik hou het positief en ga het dit keer niét hebben over wat ik de voorbije jaren aan kortzichtigheden naar het hoofd geslingerd kreeg. (Ik weet het, u wil het wél weten, maar ik word al droevig als ik er nog maar aan dénk, en droevenis kunnen we nu niet gebruiken. ) Goed nieuws, vandaag: zondag eten we met z'n allen een héérlijke stoofvlees-friet! Zo veggie als maar kan, en lékker ! Het receptje komt van EVA en het zou echt zonde zijn als u zondag een kilo dode koe zou gebruiken in plaats van een kilo seitan. (U spaart er zo maar eventjes 10 000 liter water mee uit! Met 1 kilo rund! Kunt u dat geloven?) Bon appétit et pour les Français la même chose!

Het liefste meisjes dat ik ken is eindelijk aan het lezen geslagen... Uit de Geefkast aan de bib plukte ik voor haar -o, nostalgie- een exemplaar van De Babysittersclub . Ik kan natuurlijk mijn eigen flashbacks naar jongere en frissere tijden niet loskoppelen van de inhoud van deze girls onlyreeks , maar ik heb ze ooit ver-slon-den. Wat zeg ik? Ik ademde de hele reeks in, ze moet nog ergens tussen mijn frontale kwab en mijn sinussen verpozen, want toen ik ze zag, ging mijn hartje wijd open... Those were the days! Alleen... die boekjes zijn met de noorderzon verdwenen en niet meer op de reguliere markt te bestellen... Helaas pindakaas. Mocht u, allerliefste lezer, fijn en degelijk publiek, in het bezit zijn van (enkele van) deze pulpboekjes-die-meisjeshartjes-sneller-doen-slaan... ik koop ze graag van u over, of leen ze graag, of bezig ze graag even... O, wat zou u mij daar gelukkig mee maken... Fingers crossed. Duimen maar... knieën samen...

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie

13 jaar. Zo lang is het geleden sinds ik de poort van de KHBO achter me dichttrok, op zoek naar werk in de entertainmentindustrie die wij voor het gemak 'het onderwijs' noemen. Ik kan u zeggen, van didactiek had ik in de normaalschool niet veel opgestoken...tijdens mijn eerste drie jaren in het VTI leerde ik leeuwen te temmen. Een keiharde leerschool was het, een beetje springen in het diepe en hopen dat je niet door de g/wolven opgeslokt wordt. Maar ik kwam boven en kijk nog altijd met een brede glimlach terug naar die survival - of - the - fittestperiode . De KHBO, dus, daar was ik dit verhaal mee begonnen, of ondertussen ook al geëindigd. U gelooft het misschien niet echt meer, maar ik was een brave studente. Eerste zit, goeie planner, gefocust en hypernerveus, zeker in januari en juni. Falen was geen optie. En didactiek zat er dus niet echt in, maar geschiedenis van de prehistorie tot nu des te meer. Handgeschreven cursus, je moest dus echt wel in de les zijn. Ik was er

Ik wou dat ik een man was. Niet elke man, nee, vandaag (en op andere dagen zeker ook) wil ik F. Scott Fitzgerald zijn. Zo mooi.

Ik hoorde haar plots heel goed. "Oe-hoe! Oe-hoe!" Alleen zij kon zo grappig en aandoenlijk laten weten dat ze er was. "Oe-hoe!" Het deed me zo goed haar zo vlakbij te horen... wat was dat lang geleden! Ze was er plots, heel dichtbij, en ik herkende haar stem meteen. Ik werd glimlachend wakker en droeg het fijne gevoel  nog een hele voormiddag met me mee. Zij was het echt geweest. En voor het eerst in zoveel tijd lachte ik om haar grappige ge-oehoe...

Ik hou niet zo van de fuss rond carnaval, toch zeker niet van confetti en plakkerige spuitbussen die je niet meer uit je fris gewassen haar krijgt. Over de muziek die erbij hoort kan ik kort zijn: bah. Dus als de vrolijke juffen begin februari met hun wervende flyers oproepen tot algemene staat van paraatheid (lees: het uitmesten van de kleerkast om Het Nest origineel, goedkoop en over the top om te toveren tot de betere carnavalsfeestbeesten), zou ik het liefst gewoon in die kleerkast blijven zitten. Wachtend en mijn gekuch controlerend, om niet voortijdig ontdekt te worden en tóch in het feestgedruis geworpen te worden, willen of niet... Maar niet dit jaar! Vaardig en vlot werd er gepast, gekozen en beslist. Het resultaat is... eh... nogal... nonconformistisch!   Twee facteurs en een vrolijke vogel... Iedereen blij!

Ze zou ervan genoten hebben. Ze zou verrukt zijn geweest. Ze toonde de foto's aan al haar grijzende vriendinnen. Ze glom van trots. Je ziet haar niet meteen, maar ze staat ertussen! Ze straalt.