The simple life

Wie denkt dat 3 kinders temmen een opdracht is, leest nu beter niet verder. Gisteren bezochten we de nieuwe woonst van Drakenjagers  neef, die sinds een half jaar samen met zijn eigen drie pagadders, zijn vriendin en haar 5 (v i j f) pagadders in een nieuwsamengesteldgezinshuis ging wonen. Maar man toch, wat een verrassing. Ik kan zo al zeggen dat ik Tourcoing in de komende zevenenzestig jaar niet als vakantie slash weekendbestemming zou kiezen, laat staan dat ik me er permanent zou vestigen, maar eens de voordeur dicht was, druppelde de stress zo van me af. (Ik had zélf gereden,  met een volgestouwde wagen waarin je 't verschil niet goed kon zien tussen kinders, vent en cadeaus. Helemaal chillywilly langs de grenscontroles in Rekkem, waar tot op de tanden gewapende soldaatjes en donkerblauwe gendarmerie stoer stonden te wezen. Ikke. Pluim op mijn hoed.) No stress, dus, want dat huis voor 10 bleek zo gestructureerd en doordacht ingericht, dat ik me hier en daar in denikea waande

"Er is vannacht iets heel ergs gebeurd", hoorde ik mezelf die bewuste morgen zeggen. "Niet bij ons, maar in Frankrijk." Nog voor ik er "in Parijs" aan kon toevoegen, klonken onhandige wanhoopskreten, want Frankrijk , dat zijn Sidonie, Isidore, Rosalie, Alban, Margaux en Anaël. De Franse familie, vriendjes van Het Nest. Ik maakte mijn zin af en het werd muisstil. Een extra ochtendjournaal vulde de kamer en we keken met verstomming naar de beelden. Alsof hij wist dat het niets voor hem was, ging Jackje in de speelhoek aan de slag, maar de oudere jeugd bleef zitten en keek me aan alsof ik hen een antwoord op een niet gestelde vraag schuldig was. De bij elkaar getobde woorden waar ik de voorbije nacht over gedacht had, hielden plots maar met haken en ogen aan elkaar. Dat dit verschrikkelijk was, veel verder ben ik die eerste morgen niet gekomen. En dat ze niet bang hoefden te zijn. Dat dit het werk was van op hol geslagen mensen. In de krant las ik dat h

"En ik weet nochtans zéker dat jij meer dan tien argumenten aangehaald hebt om je gelijk helemaal te bewijzen", zei iemand me achteraf. Dat was zo. Helemaal. Toch had het geen zin: in een dovemansgesprek mag je het nog vierhonderd procent bij het rechte eind hebben, als de ander zijn eigen Grote Gelijk boven de waarheid stelt en niet eens wil luisteren, is het lied snel uit. En meestal laat ik die ander dan wel in de waan van zijn Groot Gelijk, ik ga niet strijden. Nadat ik mijn zeg heb gezegd, uitgebreid, want zo ben ik, dan zwijg ik meestal. Maar deze keer niet. Het hielp niet en mijn mond viel helemaal open van zoveel koppige zelfvoldaanheid. Karma is a bitch. En ik heb geduld.

Feest bij de Claeyssens, en wel om de verjaardag van Lynn te vieren! Vijf jaar schijnt de zon al, en als je niet goed oplet, verbrand je je zelfs een beetje door naar de foto te kijken! Sunblock alert!

Helemaal toevallig kwam ik donderdag in ' Ijzer ' terecht, de laatste cabaretvoorstelling van Wim Claeys. Over WOI, maar vol petites histores... Ik had eerder iets met paardjes verwacht, een jumping of zo, toen ik hoorde dat de plaats van afspraak Waregem-of-all-places bleek te zijn... Maar 't ging eigenlijk onrechtstreeks ook weer een beetje over de Westhoek en er deed geen enkel paard in mee. (Waregemnaars zien er wel allemaal een beetje dierlijk uit, stelde ik ter plaatsen vast, maar dat kan aan de belichting in het cc gelegen hebben of aan mijn beperkte persoonlijke empathie hoe dichter ik Kortrijk nader...) Soit, Wim deed dat goed, heel goed zelfs. Een wreed verhaal vol vrolijke noten, zoiets. Ik hoorde van mijn neef-slash-wereldreiziger van een expo van schilderes Soetkin Claeys, een Gentse die exposeert in kunst-en werkcentrum De Stuyverij in Kortrijk. Nog zo een , zie ik u denken... en ik heb nog duplicaten rondlopen, zo is er eentje prinses carnaval en werkt

Herfstvakantie, we keken er hier om het hardst naar uit. Omdat ze niet even vrolijk begon als verwacht, focuste ik de voorbije dagen op dingen doen. Een beetje zoals in: een woordslinger maken, alle was plooien en in de kasten leggen, de keuken opruimen, het huis sintklaar maken, sintbrieven schrijven, soep maken, cactussen rangschikken en het terras vegen. Ik betwijfel of ik een goeie psychologe zou zijn, maar bezig blijven kan ik iedereen aanraden. En de komende dagen hou ik mezelf mijn eigen tip voor. Een klein beetje boostmypositivity, maar zonder yoghurtje 😏...