"Als je iets maar hard genoeg wil, dan kun je 't ook..." Het is het soort peptalk dat mij jarenlang overtuigend motiveerde... Ik stelde mij geen vragen, want mijn broers en ik fietsten, schaatsten of strollden allemaal door onze schoolloopbaan... (Het parcours was af en toe hobbelig, maar dat had al vaker met tijdelijke vriend(innet)jes, puberale uitspattingen dan met aanleg te maken.) Het was iets wat zomaar gebeurde... We wilden het en we konden het bijgevolg ook. Zo dacht ik. Sinds ik mama werd, deze week exact tien jaar geleden, is er heel wat veranderd. Ik kan niet zeggen dat ik een plan in mijn hoofd had voor mijn kinderen. God schiep de dag en we wandelden er vrolijk door. En een kind wordt toch gewoon wat het graag wordt, toch? Door een wilde speling van het lot bleek de schoolloopbaan van ons meisje geen strandwandeling te worden. Dat bleek al sinds de kleuterklas, maar de draagwijdte van haar leerstoornissen werd steeds duidelijker naarmate de tijd verstr