"Als je iets maar hard genoeg wil, dan kun je 't ook..."
Het is het soort peptalk dat mij jarenlang overtuigend motiveerde... Ik stelde mij geen vragen, want mijn broers en ik fietsten, schaatsten of strollden allemaal door onze schoolloopbaan... (Het parcours was af en toe hobbelig, maar dat had al vaker met tijdelijke vriend(innet)jes, puberale uitspattingen dan met aanleg te maken.) Het was iets wat zomaar gebeurde... We wilden het en we konden het bijgevolg ook. Zo dacht ik.
Sinds ik mama werd, deze week exact tien jaar geleden, is er heel wat veranderd. Ik kan niet zeggen dat ik een plan in mijn hoofd had voor mijn kinderen. God schiep de dag en we wandelden er vrolijk door. En een kind wordt toch gewoon wat het graag wordt, toch?
Door een wilde speling van het lot bleek de schoolloopbaan van ons meisje geen strandwandeling te worden. Dat bleek al sinds de kleuterklas, maar de draagwijdte van haar leerstoornissen werd steeds duidelijker naarmate de tijd verstreek. Met een enthousiasme waar ik met stijgende verbazing getuige van mag zijn, worstelt ze zich door de dagen, de weken, trimesters en schooljaren. Ondertussen dus al tot in het vijfde leerjaar, in het Frans en met kommagetallen en breuken. Ze wil het allemaal heel graag...
Ik heb als mama stap voor stap ontdekt wat de gevolgen van de diagnose waren. Het parcours was er eentje met vallen en opstaan, van terugschroeven van verwachtingen en positief verrast worden, van blij zijn met elk sprongetje, ook als de 'norm' twee armlengte voorop ligt.
Vorige week nam mijn snoes opnieuw een gigantische sprong... ze vertelde haar klas in een vragenuurtje over de hindernissen in haar jonge leven. Gesteund door haar schat van een GON-juf en met een kwinkslag die haar tot haar vrolijke zelf maakt, vertelde ze moedig over struikelblokken en hoe ze die probeert te omzeilen.
Ik weet niet wie het meest trots was: zij of ik... Ze glom als een kerstbal en gaf nog de hele avond licht...
En ik kon alleen maar denken dat ik al zoveel meer van haar heb geleerd, dan zij van mij...
Het is het soort peptalk dat mij jarenlang overtuigend motiveerde... Ik stelde mij geen vragen, want mijn broers en ik fietsten, schaatsten of strollden allemaal door onze schoolloopbaan... (Het parcours was af en toe hobbelig, maar dat had al vaker met tijdelijke vriend(innet)jes, puberale uitspattingen dan met aanleg te maken.) Het was iets wat zomaar gebeurde... We wilden het en we konden het bijgevolg ook. Zo dacht ik.
Sinds ik mama werd, deze week exact tien jaar geleden, is er heel wat veranderd. Ik kan niet zeggen dat ik een plan in mijn hoofd had voor mijn kinderen. God schiep de dag en we wandelden er vrolijk door. En een kind wordt toch gewoon wat het graag wordt, toch?
Door een wilde speling van het lot bleek de schoolloopbaan van ons meisje geen strandwandeling te worden. Dat bleek al sinds de kleuterklas, maar de draagwijdte van haar leerstoornissen werd steeds duidelijker naarmate de tijd verstreek. Met een enthousiasme waar ik met stijgende verbazing getuige van mag zijn, worstelt ze zich door de dagen, de weken, trimesters en schooljaren. Ondertussen dus al tot in het vijfde leerjaar, in het Frans en met kommagetallen en breuken. Ze wil het allemaal heel graag...
Ik heb als mama stap voor stap ontdekt wat de gevolgen van de diagnose waren. Het parcours was er eentje met vallen en opstaan, van terugschroeven van verwachtingen en positief verrast worden, van blij zijn met elk sprongetje, ook als de 'norm' twee armlengte voorop ligt.
Vorige week nam mijn snoes opnieuw een gigantische sprong... ze vertelde haar klas in een vragenuurtje over de hindernissen in haar jonge leven. Gesteund door haar schat van een GON-juf en met een kwinkslag die haar tot haar vrolijke zelf maakt, vertelde ze moedig over struikelblokken en hoe ze die probeert te omzeilen.
Ik weet niet wie het meest trots was: zij of ik... Ze glom als een kerstbal en gaf nog de hele avond licht...
En ik kon alleen maar denken dat ik al zoveel meer van haar heb geleerd, dan zij van mij...
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenWaw Quinn! Ik weet heel erg wat het is...Mijn oudste zit ondertussen in het derde middelbaar, nog steeds met ups en downs.. Positief blijven!
BeantwoordenVerwijderenGeloof, hoop en liefde!
VerwijderenSuper gedaan Quinn!!
BeantwoordenVerwijderen