The simple life

Morgen is 't Gedichtendag. Elk jaar een hoogdag, dit jaar met nog dat ietsje meer glans: Quinn mocht in de klas zélf voor een gedichtje zorgen... Ze koos hiervoor: M ama, waar heb jij het geluk  gelaten? Ik had het hier   neergelegd en nou is het weg!  Je zult het wel ergens hebben laten  slingeren of het is gestolen of  misschien per ongeluk weggegooid.  Wie zou mijn geluk willen stelen?  Wie niet? Ted van Lieshout uit: 'Mama waar heb je het geluk gelaten' Uitgeverij Leopold 2005 Ik kon alleen maar denken dat ze héél goed gekozen had.

Ik was om de één of de andere reden helemaal vergeten hoe zalig zo'n vier-bijna-vijf jaar oud ventje in huis is... Toen Nuno die leeftijd had, leek mijn energie precies een beetje verloren te gaan in huis-tuin- en keukenmiserie. Het was zo druk, er was altijd wat te doen. Niets van dat nu. Uren kan ik naar Jackyboytje zitten kijken... Naar wat hij doet en naar wat hij zegt. Naar hoe hij robbelt , prutst en fikkelt. Ik haal kleutertijd in, voor drie... Als ik me stiekem in de keuken verstop om een vaat te doen die eigenlijk al in de vaatwas zit, loer ik tussen de weckpotten door naar de avonturen die hij in zijn eigen wereldje beleeft... Voetbalopwarming en -trainingen, compleet met pompen, stretchen, knieën heffen, ik loer ze helemaal af. Gevechten met Ninja's in denkbeeldige Tripp Trapp-jungles, indianen die cojbojs vangen en vastbinden in een tipi onder de eettafel. (Die is goed uitgerust, die tipi, met een minikeukentje en een plaats om het bakje van de tv voor iedereen g

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Als je limonade drinkt met een rietje in je mond als je serpentines gooit en confetti in het rond... Als je blaast op een ballon en pateetjes eet om 't meest ja, dan weet je 't wel en roept heel luid: " 't Is een verjaardagsfeest!" 

In Humo staat deze week een interview met Paul De Leeuw. Míjn Paul De Leeuw, zoals in Paul-die-keigoed-weet-wat-hij-wil en Paul-die -lak -heeft-aan-de-mening-van-de-massa. Die Paul. Een beetje Paultje , ze gaan weer vechten . Bekvechten. How I love this guy. De tekst kopt "Ik denk weer zoals het hoort: schijt aan critici en de meninkjes op Twitter." Mijn hart schreeuwt keihard hoera als ik zoiets lees. Het mag nog en het kan nog... Terwijl ik de voorbije maanden naar mijn gevoel noodgedwongen met aangetrokken handrem probeerde te functioneren -lange tenen en waanbeelden overal- doet het deugd om gelijkgezinde zelfrelativerende schenenschoppers te vinden. Zoals Paul. Anouk. Gordon Ramsey. (Is het een toeval dat ik hen digitaal volg?)  Aanstekers met een eigen mening. Als ik in 2015 iets over mezelf heb geleerd, is het dat ik mijn handrem ook ergens moet kunnen uitzetten. Freewheelen. Discussiëren over inhoud en niet over vorm. Gelijkgestemden vinden lukt me steeds be

Merci, Nunoboy. Ik zou het niet beter kunnen zeggen.