Doorgaan naar hoofdcontent

Little Demetto

Ik was om de één of de andere reden helemaal vergeten hoe zalig zo'n vier-bijna-vijf jaar oud ventje in huis is... Toen Nuno die leeftijd had, leek mijn energie precies een beetje verloren te gaan in huis-tuin- en keukenmiserie. Het was zo druk, er was altijd wat te doen.
Niets van dat nu. Uren kan ik naar Jackyboytje zitten kijken... Naar wat hij doet en naar wat hij zegt. Naar hoe hij robbelt , prutst en fikkelt. Ik haal kleutertijd in, voor drie...

Als ik me stiekem in de keuken verstop om een vaat te doen die eigenlijk al in de vaatwas zit, loer ik tussen de weckpotten door naar de avonturen die hij in zijn eigen wereldje beleeft... Voetbalopwarming en -trainingen, compleet met pompen, stretchen, knieën heffen, ik loer ze helemaal af. Gevechten met Ninja's in denkbeeldige Tripp Trapp-jungles, indianen die cojbojs vangen en vastbinden in een tipi onder de eettafel. (Die is goed uitgerust, die tipi, met een minikeukentje en een plaats om het bakje van de tv voor iedereen goed te verstoppen. En het dagboek van zijn zus.)

Ik wil maar zeggen dat ik qua fantasie 't één en 't ander gewoon ben.
Zoals dit, bijvoorbeeld.

Een hakka.
"Bananenschiiiiiil!"

Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...