The simple life

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor

Af en toe steel ik eens een shopmoment op zaterdagnamiddag, maar met een proefwerkenregeling die mij extreem gunstig gezind was moest ik vorige week niets illegaals doen: ik kon gewoon een héle vrijdag los gaan... Hop, naar Brugge! In mijn hoofd zag ik de dochter al in een neplederen fraksje en ik had Jack beloofd nieuwe sneakers te kopen voor Rollebolle , dus ik had oorspronkelijk wel een missie... maar ook een focus die wat pingpongde. In de voormiddag probeerde ik écht wel mindful en vriendelijk mijn aandacht terug te brengen naar de basismissie, in de namiddag leek het meer op freewheelen en had ik vast deugd gehad van een pilletje rilatine. (Om maar te zeggen dat ik mijn missie half vervulde en aanvulde met ... eh... jah... laat het ons occasionele aankopen noemen, musthaves die mij vanuit het winkelrek riepen. En de lokroep... jah... ik ben ook maar een mens, hé!) Ik wist op voorhand al dat het thuisfront me zou vragen of ik toch zeker ook wel iets voor mezelf had gekocht ,

Het wit.  Onhoorbaar is het wit. Slechts wat getrippel van vogelpoten heel omzichtig in de bange stilte van het wit. Onhoorbaar ligt het wit in de leeggeblazen ochtend. Ik schrijf er geen voetstappen in. Roland Jooris, 1977 En dan mag het nu gaan zomeren!

Een poosje geleden smachtte ik naar zonniger tijden. De amaryllis die toen nog volop in de knop zat, is de voorbije dagen komen piepen; ik beken dat ik vanmorgen zeker een kwartier naar zijn trompetjes heb zitten kijken... En net toen ik terugkwam van heel eventjes boodschappen doen, sprong zijn minibroertje open. Een intieme ontboezeming, met het risico een freak genoemd te worden: ik word daar oprecht heel gelukkig van.