The simple life

In een acuut moment van extreme impulsiviteit beslisten Emmyemmy en ik om in het komende hemelvaartsweekend de TGV te nemen. Naar Parijs. Wij twee. Omdat het kan en omdat het mag. Om even helemaal wég te zijn. Van de drukte en de ongevraagde meningen. Van de discussies terwijl ik liever niets zeg. Van het tongbijten en het knarsetanden. Wég! Parijs! Met alleen een tandenborstel, een pyjama en een bankkaart. Wat is het leven simpel als je er keihard in bijt... Pee is: Heb jij Parijstips-voor-trips? Lekkere adresjes? Originele sjakossen? Oorringen met een Soetfactor? Bio in de stad? Terrasjes met uitzicht? Ik hoor ze graag! Merci du fond du coeur... Gros biz!

Feest voor mijn kleuter, 3 zalige dagen lang... Op vrijdag trakteerde Jackje met een heuse apéro in zijn klasje...  Zijn nieuwe voetbalshirt  deed hem stralen... Hij versierde 's zaterdags zijn eigen vlaggetjes met krijtjes... ...blies op zondag zachtjes vijf kaarsjes uit... ... smulde van de zoete chocomoussetaart... ... werd druipnat door zijn nieuwe waterparcours... ... en sloeg zijn piratenschip in honderd snoepjes... Wat was het fijn om 5 te zijn!

Nee, hoor, ik ben jouw dagje niet vergeten! Al enkele dagen door verdriet bevangen beet ik mijn lip kapot, maar plots zag ik jou overal... ... In het snoezige kousje dat jij 11 jaar geleden voor Quinntje breide... 't Zat plots tussen de rest van de was. (Dankjewel. x) ... In de wokgroentjes: te gebruiken tot jouw dagje... Gewokt ter ere van jou. ... In mijn nieuwe sandaaltjes die jij - ' t zin roare moden... - zeker ook eens had willen passen. ... In jouw Japanse kerselaar die zoveel sjette geeft dat ik er telkens vier keer van moet slikken. Ze zeggen dat het slijt maar dat voel ik niet. Jij mag niet slijten. Ik wou nog elke dag dat je hier was om kousen te breien om wok te smullen om sandalen te passen om aan bloemen te ruiken en de tranen van mijn toetsenbord te vegen.

Als het strand zo leeg is als het daarnet was, gaat een nieuwe wereld open! U zegt? Rotweer? Misschien wel, maar het hield ons niet tegen.

Ach, ik geef het grif toe: ik ben een smulpaap. Een échte . Ik kan oprecht genieten van iets wat met liefde klaar werd gemaakt. Op restaurant, daar zeker; maar thuis ook... (Wie hier af en toe eens langs komt weet wat mijn favoriete adresjes in de Westhoek zijn, toevallige passanten kunnen hier eens piepen...) Hoewel ik mezelf zeker geen keukenprinses noem (daarvoor moet je eerder bij Victorine zijn...) kan ik wel heel gelukkig worden van ronddwalen in supermarkten in binnen- en buitenland. Dat had ik als kind zelfs al. Ik herinner me onze winkelbezoekjes ( Intermarché, Leclerc, Match, Sainsbury's, Marcs &Spencer's, Albert Heijn, Coop ...)  in het buitenland, waar ik vooral heel graag in de food-rayons ronddwaalde. Engelse marmelade, scones en clotted cream, Franse nectarines, pastèques, gezouten Perrier of boter en Danettepudding in familiepotten, Italiaanse kaas en pasta in vijftien vormen, zeevruchten en olijven. Als 't maar om te eten was, ik werd er  instant hap

Toen we maandagmorgen opstonden, was van de beloofde zonnebrand geen sprake. Gelukkig raak ik de laatste tijd meer en meer bedreven in het uittekenen van een degelijk "Plan B" (en de rest van het alfabet zelfs, als het moet) en waren  de regenjasjes en sjaals nog niet opgeborgen nadat zondag één zwaluw de lente net niet maakte... Off to Brugge, naar onze nepoma en -opa, mijn suikertante en -peter! Ik was vroeger al eens behoorlijk lyrisch over onze family time, en ook dit keer werd Het Nest weer eens bedolven onder de aandacht... Wat een paradijs ook... En toen de zon na de middag compleet doorbrak, was er geen houden meer aan... Met stoepkrijt tekenden ze een parcours uit en toen was het wachten... en wachten... en wachten... welke schildpad de snelste was... ;-)

Pasen kwam en ging en we vulden de wasmand tot-ie bijna overliep. Ik kijk nu al uit naar de chocomousse...

Met het binnenhalen van een ruikertje ranonkels hingen de festiviteiten gisteren al in de lucht. Toch kon ik pas vandaag weer officieel de traditie in ere houden, net zoals de jaren daarvoor en daar nog eens voor... De rits kan sinds lang niet meer dicht, het was ook dit jaar weer een wonder dat ik nog half in de rok paste... Als je 't mij vraagt staat Jackje er het snoezigst op...