Doorgaan naar hoofdcontent

7 foto's, 1 week - krokusbreak

Het had niet veel gescheeld, of ik had de hele krokusvakantie geslapen.
En was de vakantie een dag later gestart, dan was ik zéker ziek geworden.
MAAR HE! NIETS DAARVAN!
Tegen maandagavond werd ik wakker en was ik weer fit om een hele week keihard content te zijn.
Het programma was goed gevuld, met een fijne afwisseling voor jong, oud, leraar en kind.
Daar gaan we!

Op dinsdag veranderde de living hier in een home office en werd er keihard gewerkt. Hoera voor creatieve en positieve collega's, veel koekjes en sloten thee en koffie. Wij leraars, wij zijn op ons best als we werken in de vakantie. (Een doordenkertje voor de meerwaardezoeker op deze blog.)

Omdat een vakantie geen vakantie is zonder een trip naar het buitenland, shopte ik met Het Nest en Emmyemmy op woensdag in Bailleul. Over de grens, maar veel exotischer dan dat werd het niet. Tenzij je de homemade pizza's meerekent, natuurlijk. En de sushi 's avonds!

Donderdag was by far de meest mysterieuze dag van de week: we shopten stofjes voor het communietenuetje van Quinn... Gezien het een geheime missie betreft, kan ik helaas nog geen preview geven.
Later bent u de eerste die de outfit door Het Model Herself geshowd krijgt, beloofd!  #speek

Over de festiviteiten van vrijdag kon u hier al een verslagje lezen, we genieten nog altijd na en dromen zelf ook al van ons pensioen.

Na 5 goedgevulde dagen was mijn energiepeil alweer naar een aanvaardbaar level gestegen, maar sinds zaterdag heb ik het gevoel dat the sky weer the limit is. Zoveel energie, ik geef 's nachts licht!(Stiekem denk ik dat iedereen die ik de komende weken de hand schud, energetisch geladen wordt. Lees vooral verder.)

Hoe ik dan plots de wereld weer kon verslaan?
Ik overwon één van mijn grootste angsten en reed zomaar ineens -bam!- met heel mijn auto vol Demetto's en zonder één keer te panikeren...door al die tunnels... naar het centrum van Brussel!

Ik.Deed.Dat.Helemaal.Alleen.En.Zonder.Accidenten.

Maar voldoening! Man! Vrouw!U kunt het niet geloven!
En klamme handen, maar die waren snel gedroogd.

Wat volgde was een zalige dag die startte in een kapsalon in Matonge en via het koninklijk paleis, het dak van het Muziekinstrumentenmuseum, een McDo en Manneken Pis eindigde op de top van het Atomium.


Lieve schatten, als u een dip voelt, een accuut gebrek aan energie vaststelt of het eventjes weer helemaal warm wil krijgen: ik schud nog de hele maand handjes.
Gratis.






 

  




Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...