The simple life

We krijgen een nazomertje, zo knal in de uitwisselingsweek met Nederlandse leerlingen en collega's ... Wég, regenprogramma, wég winterjassen en wég herfstlaarsjes! De hele week buiten in het zonnetje , eerst in Nederland en daarna nog eens in België ... ik kijk er keihard naar uit. Wie heeft dat voor ons geregeld? Happy dance!

De eerste maand van het schooljaar was al altijd drukdrukdruk , maar sinds we bij ons op school een uitwisselingsprogramma met een toffe Nederlandse school organiseren nog voor het helemaal oktober is, tillen we drukdrukdruk naar een ander level . Een beetje drukdrukdruk in 't kwadraat , maar wél héél fijn om te doen. Tussen al het geregel, gesjees en gepuf, tussen geblaas en geraas en nog wat extra gepuf overviel mij de voorbije dagen al enkele keren het besef dat ik toch enkele extreem fijne, attente, positieve, gemotiveerde, gelijkgezinde collega's heb. Zo is er de collega die mij op woensdagnamiddag 3 keer belt om zeker te zijn dat we geen fouten gaan maken in onze communicatie. En daarna nog eens mailt. Teamwork op z'n best. Zo is er de collega die mijn agenda leest en op tijd en stond eens  opsmijt  dat zij dat documentje dat al weken op een kopietje wacht wel zal afwerken. Zo is er de collega die mijn gezicht leest en op tijd en stond eens polst "ça va,

De laatste weken had ik het helemaal gehad met de dagelijkse struggle rond de schermtijd van onze jeugd. Elke dag opnieuw probeert hier wel iemand extra kwartieren aan de afgesproken timing toe te voegen. Een uur loopt al eens uit tot anderhalf uur, en door een ongelofelijke speling van het lot zijn ze als de tijd om is nét bezig met de allerspannendste, coolste, machtigste, niet stil te leggen fase van hun spel. Het nu-kan-ik-toch-echt-niet-stoppen-of-alles-is-voor-niets-geweest- momentje. Elke keer. Echt elke keer. Ondertussen zijn we hier al aan de vierde (4!!!) versie van de gezinsafspraken rond schermtijd (gsm's, laptops, games inbegrepen) en het blijft, met een inconsequente moeder als ik, een evenwichtsoefening van jewelste.  Het is niet zo dat ik tégen gamen of filmpjes bekijken ben - ik geloof dat ik zelfs tot het pro-kamp behoor - en Het Nest weet heel goed dat ik heel redelijk op zoek ga naar compromissen, maar als ik voor de zeshonderdste keer Enzo Knol en de

De (ont)spannendste week van het jaar zit erop! Traditiegetrouw doken wij het laatste weekend van augustus nog eens helemaal onder op ons ondertussen al niet meer zo geheime adresje: ons campingsje in Audresselles, vlakbij Cap Gris Nez. Ik had mezelf voorgenomen om nog 1 keer keihard te knallen en mijn hoofd helemaal leeg te maken. Dat is me daar, drijvend op de golven van de Noordzee, absoluut gelukt. Meer zelfs: ik wist maar half meer hoe ik heette, toen ik terugkwam. Missie zwaar geslaagd, dus. Ondertussen volgden ook de eerste inspanningen : vergaderingen, overlegmomenten, lunchdates-met-uitwisselingsoverleg... en daartussen ergens de eerste schooldag van Het Nest. Op vrijdag, om in te lopen. Ideaal. Al voelde ik mij die avond al kapot, uitgeput en versleten. Nog net niet aan vakantie toe ;-). Al heb ik enkele machtig toffe collega's van wie ik hun snoet nog maar hoef te zien om me zo energiek als een kung fu fighter te voelen. Ha! Met een start in het eerste middelbaa