De eerste maand van het schooljaar was al altijd drukdrukdruk, maar sinds we bij ons op school een uitwisselingsprogramma met een toffe Nederlandse school organiseren nog voor het helemaal oktober is, tillen we drukdrukdruk naar een ander level. Een beetje drukdrukdruk in 't kwadraat, maar wél héél fijn om te doen.
Tussen al het geregel, gesjees en gepuf, tussen geblaas en geraas en nog wat extra gepuf overviel mij de voorbije dagen al enkele keren het besef dat ik toch enkele extreem fijne, attente, positieve, gemotiveerde, gelijkgezinde collega's heb.
Zo is er de collega die mij op woensdagnamiddag 3 keer belt om zeker te zijn dat we geen fouten gaan maken in onze communicatie. En daarna nog eens mailt. Teamwork op z'n best.
Zo is er de collega die mijn agenda leest en op tijd en stond eens opsmijt dat zij dat documentje dat al weken op een kopietje wacht wel zal afwerken.
Zo is er de collega die mijn gezicht leest en op tijd en stond eens polst "ça va, Soet?" en daarna met mijn "jaja" en halve smile geen genoegen neemt. En 's avonds nog eens appt. Of 't wel echt gaat.
Zo is er de collega die mij 's avonds een sms'je stuurt om te vragen of de avondspits - huiswerk, eten, nog huiswerk, voorlezen ... - vlotter verlopen is dan de dag erna. En ook nog eens polst of ik dit keer rustig gebleven ben.
Zo zijn er de collega's die zich checken, dubbelchecken, driedubbel checken en daarna nog eens slecht slapen omdat ze niet zeker zijn of ze alles wel al gecheckt hebben.
Zo is er de collega die in haar hoofd plaats heeft voor zeventien lijstjes en mij op gepaste momentjes herinnert aan het volgende actiepunt, terwijl ze er zelf ondertussen meteen 8 in één keer afwerkt.
Zo is er die hele groep toffe madammen met creatieve ideeën, het ene nog gekker dan het andere... die zich niet laten remmen door praktische bezwaren en oppervlakkige contra's. Madammen die zich smijten voor hun gasten, en meteen ook voor hun collega's.
Ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen.
Droomteam.
Tussen al het geregel, gesjees en gepuf, tussen geblaas en geraas en nog wat extra gepuf overviel mij de voorbije dagen al enkele keren het besef dat ik toch enkele extreem fijne, attente, positieve, gemotiveerde, gelijkgezinde collega's heb.
Zo is er de collega die mij op woensdagnamiddag 3 keer belt om zeker te zijn dat we geen fouten gaan maken in onze communicatie. En daarna nog eens mailt. Teamwork op z'n best.
Zo is er de collega die mijn agenda leest en op tijd en stond eens opsmijt dat zij dat documentje dat al weken op een kopietje wacht wel zal afwerken.
Zo is er de collega die mijn gezicht leest en op tijd en stond eens polst "ça va, Soet?" en daarna met mijn "jaja" en halve smile geen genoegen neemt. En 's avonds nog eens appt. Of 't wel echt gaat.
Zo is er de collega die mij 's avonds een sms'je stuurt om te vragen of de avondspits - huiswerk, eten, nog huiswerk, voorlezen ... - vlotter verlopen is dan de dag erna. En ook nog eens polst of ik dit keer rustig gebleven ben.
Zo zijn er de collega's die zich checken, dubbelchecken, driedubbel checken en daarna nog eens slecht slapen omdat ze niet zeker zijn of ze alles wel al gecheckt hebben.
Zo is er de collega die in haar hoofd plaats heeft voor zeventien lijstjes en mij op gepaste momentjes herinnert aan het volgende actiepunt, terwijl ze er zelf ondertussen meteen 8 in één keer afwerkt.
Zo is er die hele groep toffe madammen met creatieve ideeën, het ene nog gekker dan het andere... die zich niet laten remmen door praktische bezwaren en oppervlakkige contra's. Madammen die zich smijten voor hun gasten, en meteen ook voor hun collega's.
Ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen.
Droomteam.
Waw! Ik ben ook met mijn gat in de boter gevallen, amai! Die Ieperse leerkrachten zijn de max..
BeantwoordenVerwijderen