The simple life

Ze is al een hele poos mijn knalrode nagels aan het bestuderen: ik voel haar eventjes wrijven, haar vingertjes glijden zacht over de randjes en ze test twee keer of ze toch niet -oeps!- loskomen als ze eraan krabt. "Draag jij geen nagellak meer, Lucieloes?" "Neen!" Ze grijnst van oor tot oor, haar tong draait uitdagend in haar mondhoek. Ze laat de punt van haar linkerschoen heen en weer draaien, en wipt terug op haar andere voet. "Ik draag geen nagellak meer! Nagellak is voor chichimadams!" Machtig metekind, het mijne!

Het was ja-ren geleden dat ik nog echt eens ging betogen en het kietelde al een poosje; als de jeugd zijn mond open trekt voor een frisser klimaat is het aan de mama's en de papa's om daar toch zoveel mogelijk de schouders onder te zetten, dacht ik! De voorbije maanden kon ik er om wisselende redenen niet bij zijn,  maar 15 maart stond plots helemaal vrij te blinken in mijn agenda... Global strike for the climate , en ik moest er niet eens voor staken... 't Gapte lik een oven!  Een kleine schop onder mijn kont, meer was er niet nodig om met de trein richting hoofdstad te sjezen, en met een muts, sjaal en winterjas kon zelfs de regen geen spelbreker zijn. Maar man, wat een zalige dag was me dadde ? Ik denk dat elke actie- en drukkingsgroep die ik de voorbije jaren een warm hart toedroeg op het appel was, voorzien van vlaggen, borden, flyers, megafoons en toeters. Enthousiaste kinderen, milieubewuste oma's en opa's, activerende meesters en juffen, bezorgde mama

Een tandenborstel, een verse onderbroek en 2 mandarijnen. Meer hadden wij niet nodig om 2 dagen in Parijs te gaan tjolen. (Wij,  als in Emmy en ik, of wie dacht u?) Dit keer was het plan om zoveel mogelijk het openbaar vervoer te gebruiken en ons zeker niet dood te lopen... Een nobel en duurzaam voornemen, maar uiteindelijk klokten we toch af op 18 km op dag 1 en  nog eens 14 op dag 2... (Mocht u weten wat we allemaal naar binnen speelden, dan begreep u meteen dat die kilometers geen overbodige luxe waren... maar misschien hebben we toch lichtjes overdreven...) Wat er ook van zij... we leefden weer helemaal naar ons motto 'lekker en veel ' en smulden gulzig van al het moois en zoets wat de lichtstad in de aanbieding had. Meer van dat! En snel!

"Ik heb die foto van je online gezien", zei iemand tegen mijn broertje. "Welke was het dan?" vroeg-ie benieuwd. "Die met je broer en je ouders!" Ik heb net niet in mijn broek geplast van het lachen...

Gelukkig hangt mijn humeur de komende dagen niet van het weer af, want gow zeg , 't belooft weer... Als je je glimlach wél van het weer laat afhangen, neem ik zwaar enthousiast de taak op me een smile op je snoet te toveren... en wel met enkele hilarische instagramaccounts die ik volg omdat ze me telkens weer doen lachen... soms eens stil, dan weer kakebreed, schaterend  en keiluid .  Zin om blij te worden? There we go ! Ken je Gary Janetti al? Niemand anders die zo goed prins George van Engeland kan photoshoppen... Zijn commentaar -recht uit het hoofd van prins George!-  bij die foto's is telkens weer to die for . En hij heeft het heel vaak ook op Meghan Markle gemunt... Za-lig! Volgen, hastn! Ook Sam Barsky stemt mij vrolijk, al ben ik er nog altijd niet uit of hij wel echt die bedoeling heeft, of misschien gewoon bezig is met serieuze business. Wat er ook van zij, de man houdt zich bezig met truien-met-een-landschap-op breien (echt é!), waarna hij me

De ratrace ligt stil, we hebben de stekker eventjes uit de haast van elke dag getrokken. Voor ons: 9 vrije vakantiedagen . Middenin de rush en het gehussel  van de voorbije dagen, ergens tussen Brussel, Hasselt en Antwerpen in vroeg iemand me naar mijn vakantieplannen. In alle eerlijkheid heb ik geantwoord met mijn allerfavorietste woord, een zalige samenvatting van mijn concreet actieplan voor deze krokusdagen: Noenetuksjes . Zo vaak als maar kan. Ik heb vandaag meteen al de daad bij het woord gevoegd. 38 zalige minuten... Méér van dat!