De voorbije dagen heb ik een paar keer gedacht dat mijn glas half leeg was. Teveel emoties in te weinig dagen, zo weinig geslapen in veel te veel nachten en ogen die in stormvloed gingen. Het zat precies allemaal tegelijk niet mee en de mist in mijn hoofd nam het over. In mijn glas stond plots maar een kliksje meer, ik kon het precies zelf niet meer vullen. En net toen ik de bodem dacht te zien, druppelden zoveel lieve mensen mijn glaasje weer vol. Met lieve kaartjes, gemeende knuffels en woorden waar ik het weer wat warmer van kreeg... Met troostende berichtjes vol bemoedigende woorden, 's morgens vroeg, 's avonds laat en alle uren daartussen. Met een sportzak vol begrafeniskleren toen mijn besteld pakje op zich liet wachten. Met een hand op mijn schouder en een knipoog. Ik kreeg -zomaar!- een Gini om de vrijdag door te komen en één van mijn liefste collega's bracht in de gietende regen een broodje voor me mee. Een andere lieverd schoof een plaatsje op toen ze
Mamasoet hoort, ziet en babbelt