De voorbije dagen heb ik een paar keer gedacht dat mijn glas half leeg was.
Teveel emoties in te weinig dagen, zo weinig geslapen in veel te veel nachten en ogen die in stormvloed gingen. Het zat precies allemaal tegelijk niet mee en de mist in mijn hoofd nam het over. In mijn glas stond plots maar een kliksje meer, ik kon het precies zelf niet meer vullen.
En net toen ik de bodem dacht te zien, druppelden zoveel lieve mensen mijn glaasje weer vol.
Met lieve kaartjes, gemeende knuffels en woorden waar ik het weer wat warmer van kreeg...
Met troostende berichtjes vol bemoedigende woorden, 's morgens vroeg, 's avonds laat en alle uren daartussen. Met een sportzak vol begrafeniskleren toen mijn besteld pakje op zich liet wachten.
Met een hand op mijn schouder en een knipoog.
Ik kreeg -zomaar!- een Gini om de vrijdag door te komen en één van mijn liefste collega's bracht in de gietende regen een broodje voor me mee. Een andere lieverd schoof een plaatsje op toen ze besefte dat haar broodje-rosbief mij niet zo zou bevallen. Ze bood meteen ook aan om mijn overschot sla naar binnen te werken, kwestie van de foodwaste tegen te gaan. She knows me so well...
De overbuurvrouw zag dat de rolluiken de hele dag naar beneden waren en belde om eventjes te polsen of we nog ademden. Mijn lieve vriend stuurde elke dag een portie virtuele knuffels, genoeg om zelfs de eerste weken van januari te overbruggen. Mijn vriendin schreef een hele begrafenis, zomaar, alsof het niets was. Ik kreeg een schouder om een noenetuksje tegen te doen (én een koffietje om op tijd weer wakker te worden) en wie ik absoluut niet wou horen, hield keurig zijn mond.
Al die teusjes vulden mijn glas.
Tot over de helft.
Het is weer bijna vol.
En trouwens...
Geloof het of niet, precies een jaar geleden liet ik hier ook eventjes weten dat 't nog niet ol no de wuppe wos.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!