Herfstvakantie, kroniek van een aangekondigde desillusie

Lieve schatten, een verwittigd m/v/x is er 2 waard, en ik ben ondertussen al zo'n expert in congé pakken dat ik het als mijn verdomde plicht zie u te waarschuwen voor valkuilen die uw zuur verdiende vrije dagen zouden kunnen verknallen, verpesten of bezoedelen.

U mag zich natuurlijk zo vrij voelen om mijn raad niet ter harte te nemen, maar kom achteraf vooral niet neuten dat ik u niet gewaarschuwd had! En in coronatijden misschien niet zo heel relevant, maar zodra we ons pikuurtje gekregen hebben is het risico weer heel reëel. 

Hoe je ervoor zorgt dat jouw herfstvakantie geen aangekondigde ontgoocheling wordt, geponeerd door uw ervaringsdeskundige, yours truely.

Het gaat eigenlijk negen van de tien keren zo: 

Ze lonkt meestal al een poosje megaverleidelijk, die vrije vakantieweek. Eigenlijk al sinds je begin oktober in gepuf en geklaag verzonk en verzuchtte 

dat-het-toch-allemaal-heel-lastig-is, 

dat-je-toch-vergeten-was-hoe-intensief-de-start-van-het-schooljaar-is,

dat-je-kinders-soms-echt-niet-van-de-gemakkelijkste-zijn, 

dat-je-partner-zaagt-wanneer-je-zal-stoppen-met-typen-om-naast-hem-in-de-zetel-te-komen-zitten,

dat-je-moeder-bezorgd-vraagt-of-zij-niet-even-voor-je-moet-strijken, maar- dat-je-niet-zou-weten-wanneer-je-de-wasmand-daar-zou-krijgen. 

(Er zijn mensen die op 1 september al gecheckt hebben hoeveel weken ze moeten werken tot er weer eens een weekje congé ingepland staat, maar zo ben ik niet. Meestal wacht ik minstens beleefd tot het eerste weekend van het schooljaar achter de rug is. Daarna kan het echter snel gaan.)

Zo ergens half oktober besef je dat je echt énorm hard snakt naar zoete me-time, naar activiteiten voor je drukke kinders terwijl jij -gehuld in comfy legging en dikgebreide kousen- van je beker warme choco nipt.  Je snakt naar frisse zeelucht, koele berglucht en het zachte gekraak van herfstbladeren onder je modderschoenen. Jij zal rusten, je kinders gaan de actiefste tijd van hun leven hebben en je zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat ze 's avonds moe en uitgeteld bij jou in de zetel ploffen, waarna je een gezellige familiefilm opzet en steeds dieper wegzakt onder je dekentje. Zo wil je het en zo zal het zijn!

En plots is er geen houden meer aan. Daar ergens halverwege oktober, tussen de tiende en de achttiende om precies te zijn, denk je te beseffen dat het slagen van jouw vakantie nu geregeld moet worden en dat dat ook allemaal volledig in jouw handen ligt... 

Je begint als een halve zot(tin) op zoek te gaan naar creatieve dagkampjes, mailt snel naar vriendinnen op zoek naar een gemeenschappelijk gaatje in jullie agenda, regelt playdates, chocomelkdates, knutselnamiddagen en terugkomdagen na die speeldates van daarnet. Je regelt en plant, deelt de kalender in halve dagdelen in, goochelt met wie kan brengen en wie kan halen, wie kan meerijden en wie dan nog overblijft en wel of niet geëntertaind moet worden. 

Je zucht. Dat heb jij weer vlotjes gescoord! Wat ben jij toch een goeie planner! Wat zullen je kinderen jou dankbaar zijn! Wat.heb.jij.je.zaakjes.toch.weer.mooi.geregeld. 

De weken die volgen zijn uitputtend. Je holt van klassenraad naar oudercontact, werkt samen met je kinders herbaria af, snelt op zaterdagnamiddag nog naar het bos op zoek naar vruchten en bessen. Je oefent maal- en deeltafels, helpt de spreekbeurt voor de actua voor te bereiden, scheurt afbeeldingen van rechthoeken, vierkanten en driehoeken uit tijdschriften, gaat op zoek naar een volledig gele outfit voor de kleurenweek, verliest brieven voor clb- onderzoeken en komt twintig minuten te laat bij de orthodontist aan. Die wijst jou er fijntjes op dat je een dagje te vroeg bent. Win-win.

En dan, met je allerlaatste krachten, ga je de laatste vrijdag voor de vakantie in. Je besluit nog eens te knallen en alles te geven. Je instructies zijn uitgebreider dan gewoonlijk, je stem draagt verder dan gewoonlijk, je geduld duurt nog langer dan gewoonlijk en je glimlacht nog breder dan gewoonlijk, want daar, bij de schoolbel van vier uur, ligt de vakantie voor het grijpen. 

Je telt samen van 10 naar vakantie, juicht keiluid met je kinders mee en fietst naar huis op wolkjes. Je schopt je schoenen af, dropt je boekentas in de gang en alle turnzakken bij de wasmachine.

Negen rustige vakantiedagen liggen voor je, jij wil, moet en zal ontspannen. Zo ook jouw kinders. 

Vanavond toch al zeker. Morgen begint de vakantierush. 

(Of even traditioneel, voor wie zijn amandels nog heeft: de angina.)