The simple life

Het is officieel: wij hebben nu een vogelhoekje. U leest het goed. Een vogelhoekje. Genoemd naar de omgeving.  Eerst was er dit:  Vandaag kwam dit erbij: Homemade, in  canvas. Met de hand 't keergat dichtgenaaid. Ik weet nu ook zeker: je hebt beter 3 vogels in je zetel, dan 10 in je tuin. 't Zijn rare vogels, die Demettes.

Vandaag werd er dus weer actief gehandeld: zwemmen met Leentje en Ambersefietje in de voormiddag, naaien met Fam en de kids in de namiddag. Het resultaat is dubbel: handen die stinken naar chloor en 2 hippe strandtassen voor de juffen die nu al in mijn hart zitten. Dit zijn ze (de tassen, niet de juffen): Mag ik zeggen dat ik ze geweldig mooi vind? Ik hoop van u hetzelfde!

En nu we toch bij het Betere Nederlandse Lied aanbeland zijn, een liedje voor Quinn , en bij uitbreiding ook voor de zonen, ware de titel niet ' Dochters '. Ik maak daar dus "De dochter en de zonen" van, als een soort van dichterlijk gepermitteerde vrijheid. Wat zijn ze mooi en wat staat de tijd hen goed...

Twee héérlijke venten samen, zondagavond op Olland-TV. Ik keek, ik zag en ik lachte. Danketje.

De queeste naar een nieuwe winterjas is nog lang niet afgerond, de graal werd nog niet gevonden. Dit weer dwingt de betere e-shopper (waartoe ik mij gemakkerlijkerwijze reken) tot geconcentreerde activiteiten, maar 't is voorlopig een njet . Keuze te over, eigenlijk, maar ik wil dat toch eens passen... Deze twee vond ik al fijn, maar het exemplaar hieronder is toch wel écht de max... Alleen... waar past dit dan bij? En om af te sluiten, mijn superfavorietje voor bij dit weertje:

Adele kocht een kind zonder naam. Ik vind dat toch een bijzonder vreemd verhaal, vooral omdat zij zo'n geweldig abnormaal wijfje is. Ik gok op een Jack , maar ik kan mis zijn. Speciaal voor de haren en den onzen:

Hebt u ooit al eens 4.5 uur aan één stuk door gebabbeld? Ik dus wel, daarnet bij mijn oudercontact. De stem is weg. De keel doet zeer. De vakantie lonkt. Net op tijd of net te laat.

Een pluim op mijn eigen hoed, ik weet het, dat hoort niet. En toch... Ik worstelde me vandaag door 6 zware uren. Gefeliciteerd, Mamasoet, je bent een diehard. Nèh.

Hier werd weer hard gewerkt. "Djoegedjoegedjoeg..." Het pak is af, Harry Potter mag komen. Hier werd ook hard gedacht. "Zwoegzwoegzwoeg..." Het deed zelfs een beetje pijn. Ik tel de dagen af. Naar vrijdag, vrije gedachten, een hoofd zonder zorgen en naar jou.

Weet je wat? Vandaag blijft alles eens privé. Nèh. Geen gekoekeloer en geen gesnuister. Vandaag doe ik niet mee. Of toch, voor de trouwe lezers, een filmpje.

Ik wou naar zee. Uitwaaien. En om eerlijk te zijn: ik wou ook zwemmen. Zou dat nog mogen, zo laat in 't jaar? Toch al wat frisjes, half oktober ... En dan rijst meteen ook de vestimentaire vraag: "Wat draag je als je in oktober gaat zwemmen?" Ik ontdekte meteen een oeverloos gat in de markt, want hoe glip je onopgemerkt met je zwemgerief op het strand, de redders verschalkend én toch met het nodige pit en dito flair? Hoe stap je tot aan de waterlijn zonder dat je vliegerspelers, strandracers en badmintonners vermoeden dat je in bent voor een frisse duik? Het antwoord overspoelde mijn gedachten tijdens het koken. "Met een aangepaste strandmeuzel , natuurlijk!" Zo eentje met herfst- of winterprint, zodat niemand ook maar vermoedt dat je badpak en genaamtekende handdoek erin verborgen zitten, samen met vette tegen koude zee en een extra paar kousen voor als je eruit komt... Dus zette ik me aan 't machien om dit te maken: Een herfststrandtas... met

Morgen weer kook-eens-voor-een-hele-week-dag. Voor wie al eens wil neuzen, dit plannen wij te eten. Over een hele week verspreid, welteverstaan.

Ik nam vandaag mijn voorzorgen. Wie de komende week tegen mij komt neuten , krijgt deze exemplaren in de mond gepropt. Gelieve dus te bezinnen alvorens te beginnen.

La Vanelderen zat vanmorgen (op zaterdag!) in mijn brievenbus... Dikke merci, postboodster! Enkele baby's wachten vol ongeduld om de baarmoeder uit te duiken,  op het maaksel dat van onder mijn machien moet / zal / plant te rollen... 't Zal mss wel uit haar boekje komen! Spannend!

Ik kan het niet helpen, maar ik vind die Stéphanie de Lannoy maar een halve prinses. Luxemburg, een schort groot, wie spreekt daar nu nog over? Wat is het belang van zo'n tegel in het licht van de Europese Unie? Wat zal haar job zijn? Professioneel ja-knikster? Koninklijke baarmoeder? Protocoltreesje? Doet zij de santeboetiek van Edouard Vermeulen in hoogsteigen persoon draaien, op kosten van de doorsnee Letzeburger? Ik weet het niet, hoor, maar mij zegt ze niets. Nul charisma, nul uitstraling, pit generlei. Of zou het ook een beetje aan die vent van haar liggen? 't Is een Willem, maar duidelijk geen veroveraar. Prins William moet niet bang zijn, Kate blijft in Engeland. Willem de Veroveraar Guillaume met zijn verovering Mijn prinselijke favorietjes.

En dan... als je helemaal aan 't eind van je Latijn zit, is er Emmy. Even naar een parallel universum, vanavond de Chinees. Even ter volledigheid en voor al wie 't nog niet wist: "Emmy and I, we rule the world." Waarvoor dank. Aan Emmy.

Van al dat gerikketik word ik weemoedig. Graag wat zon. En als het kan, een seultje troost. Dat is deze dagen wat moeilijk te vinden.

Ik vraag me af wie dan plots op het lumineuze idee komt om een Harry Potterthemadag te organiseren. Het moet de leerlingenraad zijn! Ik sta erom bekend een notoir Harry Potterhaatster te zijn, wat tegen mijn boetiek is, want 'als ze maar lezen ' is zowat het credo van elke leraar Nederlands, maar bij mij is dat dus niet zo... Lees eens iets anders, lieve jeugd!  In elk geval: ik heb oudercontact op Potterdag, dus mijn outfit moet snel te fixen, afneembaar en zonder schmink zijn. Vandaag werd dat dus gearrangeerd, met speciale dank van hét naaiwonder van Ieper: ons Fam ! Zij deed het werk en ik noteerde, daar kwam het in grote lijnen op neer. Een grote bijrol was weggelegd voor onze 6 kindertjes, die het gezellig en af en toe bont maakten, maar daar malen wij mama's niet om. U wilt graag weten in wie ik mij op Harry Potterdag vermom? Geduld is een mooie deugd.

Vandaag viel deze uitnodiging in de mailbox... Treesje Trippel wordt 2! Tijd voor taart en geschenkjes! Joepiedepoepie, wij mogen naar Lynntjes feest! O, wat zijn we blij! Leve Lynn!

Ik loop de laatste dagen al eens verloren, zo midden op de dag, maar vooral als de avond valt. Kan mijn koetjes en kalfjes niet meer altijd kwijt. Niemand meer om de minimale naaivorderingen te bespreken of met een bodymelkje te verwennen. Niemand meer om Thuis voor samen te vatten. Een mens valt in nood al eens terug op goeie gewoonten. Gewoon omdat de dagen elkaar blijven opvolgen. En de nachten. En een mens moet eten! Vandaar, naar goeie gewoonte:het weekmenu. Ik moet zeggen: 't was een lekker meunièrevisje, dat ei zo na in suiker i.p.v. bloem belandde en zo bijna mislukt was. Maar ei zo na is net niet, dus 't smaakte. En 't is alweer veranderd voor vrijdag: Emmy Tiramisu komt. Aperitiefje. Hapje. Teusje. Want een mens moet eten.

Mag ik dat zeggen, dat het op heel veel vlakken een zwart weekend was? En de avond valt zo vroeg... Brrrr! Ik word daar wat bang van.

"Als je dat wil, zal ik het geven..."

Vole vole petite aile Ma douce, mon hirondelle Va t'en loin, va t'en sereine Qu'ici rien ne te retienne

Er bestaat een theorie die beweert dat je al heel vroeg kunt zien wat een kind later worden zal. Ik plan een schatkist te begraven met daarin op papier wat ik nu denk dat ze worden, zo anno 2012. Achterin de tuin, bij de spoorweg, daar zal niet gauw iemand met zijn schop aan de slag gaan, vermoed ik. Op dat papier : Quinn : extreem overtuigend verkoopster van hippe spullen (genre voedingssalon of Tupperware of zo) En Nuno : iets met veel gefikkel en oeverloos geduld: uitvinder Voor Jack steek ik er gewoon deze foto bij. Die zal zich zéker heel erg amuseren!

Wij vieren Famkes verjaardag! Ze is er niet bij (wat jammer!), maar haar taart wel (wat fijn!). Smullen op zondag... Gefeliciflapstaart, Famke!

Zet een niet zo actieve chaoot bij een overactieve chaoot en het resultaat is chaos. En toch, met 3 kinders onder ons dak moeten wij, überchaoten, toch een effort doen om orde in de chaos te scheppen. Vandaar, sinds enkele weken: een weekmenu! Gedaan met namiddagbeslissingen over het avondlijk menu, zwakke dieetpogingen en frietkotargumenten, wij eten nu dus wat de kok de voorbije zondag plande (en soms ook al prepareerde en invroor). En die kok, dat ben ik, dus ik kies. Bij wijze van voorbeeld (en voor de curieuzeneuzen): Eerlijk? Ik krijg daar honger van!

"Mama, dat ziekenhuis is geverfd in allemaal vrolijke kleuren. Dat past hier toch niet?" twijfelt ze, voor we naar binnen gaan. Ik slik een kuchje door dat daar eigenlijk niet zit.

Dit bevallige fotomodel is mijn tiptoppe dochter Quinn, aka Quinnebol, Snoezepoes, Pop, Treesje, Poppemie en Snoezebol . Ze was content met haar panen salopette, vooral ook omdat er een extreem cute konijntje op staat.

Omdat ik haar collectie voor H&M wollig, pluizig en ook heel snoezig vind, nog eens eentje van Lana Del Rey. Zo'n klokke ! En enkele van haar attractieve, warme ontwerpjes: Zo'n peplum (lees: buikvetverstoppertje ) , dat is toch echt iets voor mij...

Jip en Janneke, ik kom jullie héél binnenkort opzoeken in het nieuwe Hemafiliaal in mijn moederstad! Eindelijk! Hema! Welkom!

En daar zijn The Pretenders. Don't get me wrong If I'm acting so distracted I'm thinking about the fireworks That go off when you smile En die klinken toch écht heerlijk!

Als J'Lo met Emme naar Chanel gaat kijken, neem ik Quinn dan best mee naar de nieuwe collectie van Fever London of Michael Miller ?

Ik verklap nog niets, maar dit belooft!

  We staan erin! We staan erin! We staan erin! Hieronder het fotoverslag van een heerlijke dag met moeke en oma. We hebben met z'n drietjes om het hardst genoten! Met dank aan Greetje Van Buggenhout voor de foto's.