The simple life

Nu mijn prenataal en volop in ontwikkeling zijnd toekomstig metekind de volle 20 cm groot is, groeit mijn trots omtrent dit unieke Claeysexemplaar. De naam is even zwaarbeladen als verwachtingen creërend, en ik durf te zeggen dat het snoesje nu al -naamsgewijs - erfelijk belast is. Ik pleeg mij al eens te mispakken aan een Demette Junior, maar ik zweer u, beste lezer, de dragers van mijn familienaam, dat is pas Ras. (Jaja, mét hoofdletter!) Het volledige Claeysgeslacht toelichten zou mij te ver leiden, maar sta me toe even te schetsen met welk familiaal verleden mijn toekomstige snoes te kampen zal hebben. 1 Een vader die tijdens een nachtelijke klim- (en zwem-?)partij het bordje "diep gedeelte" uit het openluchtzwembad ripte om het zonder blikken of blozen in zijn kamer op te hangen... 2 Een oom die ei-zo-na als trol door 't leven mocht gaan, nadat-ie (na -tig Duvels) met zijn fiets in een greppel op de markt op zijn gave smoel gegaan was. O, en 's morgen

Omdat wij hier nogal  old skoo l zijn, weiger ik pertinent Instagram te gebruiken om foto's te pimpen, be- of ontschaduwen, verdoezelen, bij te kleuren of op om het even welke manier te vervalsen. Als vrouw van principes, weet u wel.  En toch beklaag ik mij dat télkens weer, vooral bij het vastleggen van evenementen waarbij het nest betrokken is. Haalt u zich even volgende scène voor de geest: Quinn is haar vrolijke zelf, Nuno zijn vrolijker zelf, en übervrolijk Jackje spant de kroon en voegt zich compositiegewijs aan dit te vereeuwigen moment toe. Héftig, neem dat van me aan! U gelooft mij niet? Die Demettes zijn lieve snoezen, rustig poserend en immer fotogeniek? Check deze fotoreeks, herzie uw mening (en erger u niet).

Als je mag zijn wie je bent, komt alles goed. Ook met al onze baby's. En daarom moet ik lachen. Van kaak tot kaak, een hele dag.  

  De wind die fluistert zacht je naam. Wie luistert, kan het horen. De vogels zingen het hoogste lied, omdat jij bent geboren! Welkom, Niel,  o zo welkom!  

Waar gaat al die fuss met dat paardenvlees over? Als je dan toch een dier wil eten, waarom is een paard dan erger dan een koe? Geloof me vrij, zoiets overkomt mij niet...

Geen idee wat u ervan vindt, maar als ik Scott of Miepje was, maakte mijn hartje een sprongetje bij het zien van deze stofjes... Het eerste geschenkje voor deze twee snoezen, rolt binnenkort (ja, Jos, mijn tijdsbesef is relatief) van onder mijn machientje. En dat is niet te vroeg. Scottman wordt 2 maanden en Miep kult haar moetje nog wat door wat te lang in 't nestje te blijven zitten...

De S amenwerkende Coöperatieve Vlamertinge City organiseerde de voorbije week een kookavond waarop het nest present tekende. Deze ging door in de keuken van het Vlamertings Amusementscentrum in de Poperingseweg. De opkomst was gering, maar de deelnemers hebben het zich niet beklaagd. Na deze initiatie in spaghettisaus maken, werd het smakelijke goedje meteen naar binnen gewerkt. Op de foto v.l.n.r. Quinn Mieke Jean-Yves Demette, Jack Lander Céline Demette en Nuno Jo Nicole Demette.

Er is een nieuwe vlam in mijn leven! Shiatsu ! Ik ben géén zwever, maar mijn dichtgekoekte (versuikerde?) schouder en rug voelden heel wat gezonder na mijn eerste behandeling door tantje Carine. Oef! Zelden voelde ik me zo ontspannen en er viel letterlijk een pak van mijn schouders! En ook niet onbelangrijk: tantje Carine is een crème en ik was nog eens in gedachten dichtbij nonkel Jan. Reken maar dat hij gemist wordt!

Net als ik naar osteo Bieke mag, wordt zij ziek. En als ik nu eens keihard zou roepen van de pijn??? AAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaah!

Ja, zeg, opnieuw een dilemma!   Wélke trui trek ik nu weer aan?!

Eén snoesje is enkele weken geleden al geboren, het tweede zit er elk moment aan te komen. Beiden zijn héél erg welkom! Er werd/wordt vol spanning naar hun (thuis)komst uitgekeken! Ze mogen een huisgemaakt stiksel van mij verwachten, maar ik geraak er maar niet aan om het te fabriceren. Maar beloofd is beloofd en van dit uitstel komt zeker geen afstel... En omdat het leven zo broos en kwetsbaar is, post ik hier graag de tekst die op mijn eigen geboortekaartje stond... Jij mag zijn zoals je bent, om te worden wie je bent maar nog niet kunt zijn. En je mag het worden op jouw manier en in jouw tijd. (Terruwe, 'Je hand') Scottje en Miepje... welkom!

Gisterenavond de laatste aflevering van "De beste zangers van Nederland" tussen slapen en waken bekeken. O, wat zal ik dit fijne Ollandse programma missen! Ontdekking dit seizoen vind ik toch wel Simone Kleinsma... U hoort haar hier ... met een nummer van Bastiaan. Over wie weg is, en toch dichtbij. De hemel is niet verder weg dan jij. O, Raffaela was ook steengoed. Iemand om te blijven volgen.

Het werd een topdag. Aangekondigd in september, uitgesteld in herfst- én kerstvakantie, maar donderdag laatst dus eindelijk en écht op ons programma. We kenden ons dinoboek al uit het hoofd en het nest sprak over de Brachiosaurus en de Triceratops alsof het onze buren waren (sorry, Els en Benny...). De treinrit naar het verre Brussel verliep rustig tot in Menen, daarna was het voor oma, opa en mijzelf eerder een survival of the fittest, want twee wilde Demettes temmen in een volle wagon is geen cadeau. (U denkt het wél te kunnen? Ze zijn te huur voor weekends, midweken en volledige weken. Een hele ervaring!) Toen we dan eindelijk, ijsregen en stormweer getrotseerd, bij het Museum van Natuurwetenschappen aankwamen, vielen de monden open en werd het (heel even) stil. Ogen tekort en dino's teveel... Nunosaurus keek met fonkelende ogen en een straaltje kwijl aan de kin naar zoveel indrukwekkend moois... Toen moesten we -helaas, pindakaas- nog 2 uur

Heel soms, uit het niets en bijna zeker als je het niet meer verwacht, krijgt een vraag gouden vleugels. Zo ook vorige zondag, toen we allen samen ten huize Claeys waren... Tussen een passievruchtenthee en een roomkoekje in, stelden Lander en Griet me de Vraag Der Vragen. Compleet van de kaart en supervereerd heb ik "Ja!" geroepen. Lief klein Claeysmensje, je bent meer dan welkom!  Je wordt Metersoets troetelbeertje!

Vandaag is -onverwacht- weer een Grote Dag in mijn vakantiebestaan: de nieuwe Soetmobiel is er! Alle lof, eer, zoenen en knuffels voor het ouderpaar Claeys, die ons van een tjolend-leven-met-3-kinders-en-maar-1-auto redden door hun prachtcar aan ons te verkopen. Moeke en vake, jullie zijn toppertjes!

Ik had gezworen nooit nog een woord aan de paus vuil te maken, daarom zwijg ik hem ei-zo-na dood. Dat is- ie ook, op sterven na. Tijd voor vrolijker noten... Krokusvakantie zonder krokussen, maar vol plezier! Gisteren zat ik voor 't eerst sinds lang eens samen met al mijn broers! We vullen nu, samen met het ouderpaar, een volledige zetel mét longchair, en enkele bijgeschoven stoelen. Noem me melig of noem me naïef, maar ik kan daar welgemeend en vol overtuiging vijf dagen lang content mee zijn. Meer zelfs, ik fladder met brede glimlach een weekje rond. En de plannen voor de komende dagen doen mijn mond bijna scheuren. Takketa-en Bertjedag Gelieveniettebevallenetentje Emily-en Turedag Jackjegaatnaarwatoudag Dinomuseumdag EmmyTiramisudag Een hele week vol kleine en grote pleziertjes. Voorpret, tussenpret en napret. Een week met een gouden randje.

De fijnste schoolweek van 't jaar zit erop. Echt. Genoten heb ik. Ge-no-ten. Waarvan? De verwenweek. De watte? De verwénweek. Het concept is even eenvoudig als geniaal. 1 Schrijf je in. Noteer net en duidelijk je naam. 2 Wacht enkele dagen af. Bijt niet op je nagels. 3 Ontvang een stiekempjestopsecretgeheim briefje in je vakje met daarop de stiekempjestopsecretgeheime naam van de persoon die jij de komende week zal mogen / moeten verwennen. Bij mij was het van mogen , want ik had Mattias Derycke geloot. Ik geef toe, zonder expliciet te zijn en namen te noemen: er lopen onaangenamer typen op ons SVC rond. Zeker als je ze hypothetisch gezien zou moeten verwennen... Ik werd zelf extreem aangenaam verwend, maar tastte tot donderdag nog in het duister over wie die geheime weldoener dan wel was. Dat het een man was, stond vast... Wie denkt er anders aan om mij, geheelonthoudster,  van  een Duvel te bedienen? Maar wie. Wie, o, wie?! Na een aantal fijne attenties voo

Nog 100 dagen en 't is vakantie. O, en vanaf morgen ook al. Een volledige week!

Ik voel me al veel minder een heldin vandaag: de auto is onherstelbaar beschadigd. Ik ben daar toch eventjes niet goed van. Niet dat ik die auto als een luxeproduct zag, de Soetmobiel bracht mij gewoon van A naar B, en daarna naar C en eventueel ook D, maar telkens ook weer naar A terug. En er was nog wat plaats voor een buggy, bakken met laarzen, inkoopzakken, een kinderfiets, een bolderwagen of nog iets anders. En we hadden daar keihard voor gespaard, want wij hebben geen bedrijfswagen of nafte of verzekering van 't werk. Eigen centen, dus, geheel ende volledig zelfbetaald. En dat doet zeer. Maar goed, het is nu zo. En er zijn ergere dingen in 't leven. En elke wolk heeft een zilveren randje. Dat zal ook nu wel weer blijken.

Ik ben een heldin. Echt, een heldin. Ik verdien een medaille, al klopt mijn hart nog in mijn keel. Toen de motor sputterde en mijn stuurslot blokkeerde, bleef ik koelbloedig en probeerde ik nog naar de pechstrook te sturen. Dat lukte. Toen Quinn begon te brullen dat ze bang was en Nuno verschrikt wakker schrok, bleef ik kalm en kondigde ons noodplan af. "Rustig blijven, zwijgen en luisteren." Dat lukte. Toen Jackje honger had, gaf ik hem een rijstwafel. Dat lukte. Toen ik plots bedacht dat ik daar niet de hele nacht kon blijven staan, belde ik mijn paatje en Drakenjager op. Dat lukte. Toen me te binnen schoot dat we in het donker in de gietende regen wel erg moeilijk zichtbaar waren op de pechstrook van de autosnelweg, zette ik beide richtingaanwijzers aan. Dat lukte. Toen paatje aankwam, hevelde ik het hele zootje over naar zijn auto. Ook dat lukte. Nog nooit was ik zo nuchter en rustig, al stond ik innerlijke angsten uit. Ik weet het nu wel zeker: ik ben e

Ik weet het, de foto's zien er wazig en ietofwat wansmakelijk uit, maar het afgebeelde is uit het creatieve brein van Quinnebol ontsproten, dus d'office door mijn weke moederhart goedgekeurd. Het was ook een vreemd gezicht, zo, toen ze aan haar blad zat te likken. Vol overtuiging, met gekrulde tong en zonder schaamte. Dat wekt mijn absolute aandacht, u begrijpt dit vast... "Ik probeer van die vlekken in stift,  verf te maken", smekte ze. Even leek ze meer op een Chow-chow dan op een meisjesmensje, maar toen die tong weer in haar mond verdween en ze haar tanden bloot lachte, kon ik niet anders dan trots te zijn op haar gekke ideetjes. Het verf maken is niet gelukt, maar de poging was verdienstelijk.

Toen ik daarnet van Poperinge door de Vlamertingse velden cruisede, drong deze halfvergeten parel mijn gedachten binnen. Kleine kick, ik geef het grif toe. Soms is er niet méér nodig dan enkele woorden en een streepje muziek.

Ik ben zo paf dat ik geen pap meer kan zeggen. Dit gedicht spreekt voor mij. Ik vind het best gezellig.