Doorgaan naar hoofdcontent

Claeys - to - be



Nu mijn prenataal en volop in ontwikkeling zijnd toekomstig metekind de volle 20 cm groot is, groeit mijn trots omtrent dit unieke Claeysexemplaar.

De naam is even zwaarbeladen als verwachtingen creërend, en ik durf te zeggen dat het snoesje nu al -naamsgewijs - erfelijk belast is. Ik pleeg mij al eens te mispakken aan een Demette Junior, maar ik zweer u, beste lezer, de dragers van mijn familienaam, dat is pas Ras. (Jaja, mét hoofdletter!)

Het volledige Claeysgeslacht toelichten zou mij te ver leiden, maar sta me toe even te schetsen met welk familiaal verleden mijn toekomstige snoes te kampen zal hebben.

1 Een vader die tijdens een nachtelijke klim- (en zwem-?)partij het bordje "diep gedeelte" uit het openluchtzwembad ripte om het zonder blikken of blozen in zijn kamer op te hangen...

2 Een oom die ei-zo-na als trol door 't leven mocht gaan, nadat-ie (na -tig Duvels) met zijn fiets in een greppel op de markt op zijn gave smoel gegaan was. O, en 's morgens pas besefte dat heel zijn voorgevel open lag, vol vastgekoekt bloed dat hier en daar nog wat vochtig was. Dr. Joëltje moest eens slikken voor hij het smoelwerk professioneel (en onverdoofd) toenaaide.

3 Een oom die het als dertienjarige in zijn hoofd haalde om op 1 wiel de Mont Ventoux, de Galibier , de Kemmelberg en les 2 Alpes op te fietsen.

4 Een meter met een hoekje af, maar die toelichting zou ons te ver leiden...







 

Reacties

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...