The simple life

En als er eentje zou staan, wat zou dat dan zeggen? "YOLO"? "What doesn't kill you makes you stronger"? Een schets van het nest? Initialen? There's quite some stuff to think about...

Er staat al eens wat wind boven Vlamertinge, en dan hijs ik de vlag. Die wappert hard en scheurt hier en daar, maar hij houdt stand. En gelukkig kan ik ook een beetje naaien.

Ik werd wakker en heel even leek het alsof ze er nog was. Slapend, maar ze was er. Toen wist ik plots: dat kán toch niet... Zij kan het niet zijn. En toch. Heel even was ze er weer... Ze toverde mijn glimlach.

Want de ecologische voetafdruk is -naar ik hoor- een héélvervanmijnbedshow.

Vandaag ben ik nog eens extra blij dat Lynntje, Piethein en Shiko hier wonen. Want daar is het echt de hel. En voor al wie mij de laatste jaren dacht te moeten vragen "waarom zij naar hier zijn gekomen en of het daar wel echt gevaarlijk is":  is 't nu goed?

Dat Wouter Deprez echt gelijk heeft bij alles wat hij zei; dat wij ons hier in het westen gedragen alsof de kosmos aan onze voeten ligt, en dat dat helemaal niet meer goed kan komen; dat we veel meer sámen moeten klungelen in plaats van elk apart in ons eigen ballonnetje perfect te zitten  wezen; dat bange blankemannen de overhand nemen terwijl dat multicul zou moeten zijn, dat stoort mij en dat iemand muntjes moet verkopen omdat niemand zomaar stiekempjes gratis een zjatje kaffie uit de machine zou halen, dat stoort mij verschrikkelijk, want dat veronderstelt dat er dieven onder ons zijn terwijl ik zéker weet dat in de glazen cocon die ons schooltje is, iedereen genoeg verdient om zijn eigen zjatje kaffie te kunnen betalen. Dat moest ik toch nog eventjes kwijt.

Omdat september een stinkend dure maand is, nam ik mezelf voor niets, maar dan ook niets voor mezelf te kopen. (Dat mooie paar rode laarzen? Liet ik staan. Dat retro Adidas Originals jack? Kocht ik niet. Die halfhoge sneeuwboots op Zalando Lounge? Nope! Een heerlijk zacht velours huispak? Terug naar het rek! Een mooi leren jasje waar ik nog jááááren mee zou pronken? Toch maar niet.) Ik hou vol, want belofte maakt schuld, en ik ben er het type niet voor om niet te doen wat ik zeg, al beloofde ik het in principe alleen maar aan mezélf en aan mijn portemonnee. Maar moeilijk dat dat is! Niets kopen! Niets!!! En toch, als ik mezelf loop te paaien met de idee dat ik die extreem dure septembermaand misschien break-even zal doorkomen (nu nog hopen dat er niet onverwacht één of andere jack-in-the-box opduikt), komt meteen ook het besef dat ik éigenlijk kleren en schoenen genoeg heb, dat ik behoorlijk trots op mezelf ben en dat het énige wat ik met al dat sparen op overbodige uitgaven écht mi