Bent u ook zo geboeid door 2013, het programma?
Ik dus wel... De fascinatie die ik sinds lang heb voor iets wat je dagelijks, wekelijks, maandelijks bijhoudt (niet dat ik 't volhoud, nee, dat niet) zal er niet vreemd aan zijn, en als je dat dan een heel jaar lang doet... zo wauw!
Dat meisje dat daar zo vol overgave jongeren kritisch maakt, via Natuurpunt, bij bosbezetters, via veggie en vegen initiatieven... en nu ook bij de milieutop in Polen, ik denk niet dat ze zo ver van mij af staat...
Marc, burgemeester van Heuvelland, die ik toch al enkele keren ontmoet heb, staat letterlijk niet zo ver van me af. Hoe hij samen met zijn vrouw en zoon als 'achterblijver' zo moedig in woord en beeld over zijn overleden zoon vertelt... Geboren in hetzelfde jaar als Drakenjager, maar nooit papa.
De zussen die samen (over) leven met nieuwe longen, ik word er week van.
Maar vooral voor René heb ik eindeloos veel respect. Hoe hij weigert afscheid van zijn gezonde vrouw te nemen, en toch met kleine pasjes de zorg voor haar uit handen moet geven. Hoe hij er op elke mogelijke manier alles voor doet om haar thuis te verzorgen, in de vertrouwdheid die ze soms niet meer herkent. Hij komt ook heel dichtbij, René...
Waar zou een mens zich 't best bij voelen... Een afscheid in enkele weken, tegen beter weten in altijd hopend dat alles weer goed komt, of maanden-, nee, jarenlang afscheid nemen, tot er plots niets meer van het begin overblijft? Ik weet het niet en wil het ook niet weten...
Zoveel soorten van verdriet
Ik noem ze niet...
Niet het afscheid nemen doet zo'n pijn
maar het afgesneden zijn...
Maria Vasalis, ik kan jou volgen, maar vandaag even niet...
Ik dus wel... De fascinatie die ik sinds lang heb voor iets wat je dagelijks, wekelijks, maandelijks bijhoudt (niet dat ik 't volhoud, nee, dat niet) zal er niet vreemd aan zijn, en als je dat dan een heel jaar lang doet... zo wauw!
Dat meisje dat daar zo vol overgave jongeren kritisch maakt, via Natuurpunt, bij bosbezetters, via veggie en vegen initiatieven... en nu ook bij de milieutop in Polen, ik denk niet dat ze zo ver van mij af staat...
Marc, burgemeester van Heuvelland, die ik toch al enkele keren ontmoet heb, staat letterlijk niet zo ver van me af. Hoe hij samen met zijn vrouw en zoon als 'achterblijver' zo moedig in woord en beeld over zijn overleden zoon vertelt... Geboren in hetzelfde jaar als Drakenjager, maar nooit papa.
De zussen die samen (over) leven met nieuwe longen, ik word er week van.
Maar vooral voor René heb ik eindeloos veel respect. Hoe hij weigert afscheid van zijn gezonde vrouw te nemen, en toch met kleine pasjes de zorg voor haar uit handen moet geven. Hoe hij er op elke mogelijke manier alles voor doet om haar thuis te verzorgen, in de vertrouwdheid die ze soms niet meer herkent. Hij komt ook heel dichtbij, René...
Waar zou een mens zich 't best bij voelen... Een afscheid in enkele weken, tegen beter weten in altijd hopend dat alles weer goed komt, of maanden-, nee, jarenlang afscheid nemen, tot er plots niets meer van het begin overblijft? Ik weet het niet en wil het ook niet weten...
Zoveel soorten van verdriet
Ik noem ze niet...
Niet het afscheid nemen doet zo'n pijn
maar het afgesneden zijn...
Maria Vasalis, ik kan jou volgen, maar vandaag even niet...
Ik blijf ook graag kijken...
BeantwoordenVerwijderen