The simple life

Mijn jongste broertje heeft het ouderlijk nest verlaten. (Voor wie denkt dat dit wel héél erg laat is:  ik ben altijd een rappe geweest, hij is een beetje een tragere én mijn broertje is 9 jaar jonger dan mij, dus alles ging as good as it gets volgens 't boekje. Op z'n Claeyssens, dat wel.) Een groot en definitief moment, dus, dat we zaterdag met een brunch mochten vieren. Zalig, zo'n brunch, en al helemaal als je zelf je voetjes alleen maar onder tafel moet schuiven... Zijn lief is helemaal mijn steke: e en felle trees uit het onderwijs. Sinds kort is nascholing dus a family affair . Wat voelt het goed als de dingen op hun pootjes vallen! Birds of a feather flock together.

Met elke bladzijde leest zusje de regendag weg.

't Is ondertussen alweer enkele weken geleden, ons tripje naar Parijs. Achteraf bekeken leek het misschien een beetje op een vlucht uit de realiteit, want die hadden we allebei keihard nodig. 2 Dagen niet hoeven na te denken, behalve dan over de vraag: 'Wat eten we vandaag?' (Geen zorgen, ik toon u straks enkele foto's. 't Was lekker. En veel. ) 2 Dagen strollen , en zeker weten dat je op niemands tenen zal trappen, behalve misschien op mekaars, en dan alleen maar in letterlijke zin. 2 Dagen rust in je hoofd. Er werd ook keihard gevierd, daar bij de Fransozen! De nominatie van Emmy bij de 50 topfinalisten die bij Klasse dingen naar de titel 'Leraar van het jaar 2016', daar hebben we een frisse Koreaanse vruchtencocktail op gedronken in de Boulevard Haussman. Er zaten bizarre bolletjes in, en we waren bijzonder vrolijk toen we die helemaal binnen hadden. Feest ook om de vondst van 2 paar Birckenstocks. Iets met gauw gevulde kinderhanden. En Galerie La

Aaaarh! De lente! Waar blijft de lente?? Wanhopig speurden wij de voorbije dagen naar streepjes zonlicht; de zomergarderobe bleef vers in de kast hangen. Ik sloeg nogal wat plantjes in om mijn zomerschotels te kruiden, en ook mijn frambozenhoekje groeit en bloeit... Ver-lan-gen... Echt... Van mijn schoonvader, die de tomatenkweek tot kunst heeft verheven , kreeg ik 5 (vijf!) tomatenplantjes. Van Takketa nog een zesde.  Om goed voor te zorgen. Om te oogsten. Om een hele zomer safe te zitten . Zoveel druk op de schouders door het aanvaarden van deze kostbare gift... Op naar het tuincentrum (dat met de afkorting die een letterwoord geworden is), op zoek naar potgrond. Iets van een 50 liter, net genoeg om potten te vullen en de overschot bij mijn zwarte petunia's te gieten, die hadden dat geloof ik ook verdiend. (Voor de goede verstaander: ik werk graag in mijn hovetje . Dolgraag zelfs. Maar eens het grove werk gedaan , 'vergeet' ik de opvolging al eens, zodat wanneer

Mijn dochter heeft de dingen door... Darth Vader kan ook gewoon Darth Fee zijn. Helaas.

Ik zal een beetje overmoedig geweest zijn toen ik me voornam mezelf ter er van de zonnigste  Moederdag ever samen met Het Nest op 1 foto te vereeuwigen, ik wil 't grif toegeven. En toch... daag me uit en ik spring! Een leerrijk momentje, zo'n fotoshoot, dat is zeker... al was het maar omdat ik nu enkele zaken met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nie wieder zal doen. Nooit ofte nimmer. Zo verbied ik mijn kinders in de toekomst om iets eetbaars vast te houden tijdens het fotomomentje. Eetbaar, zoals in een halve kilo kerstomaten in een plastic emmertje. Pitjes en tomatenslijm all over the place. Zo vraag ik hen in de toekomst niet meer nadrukkelijk om geen toten te trekken. Iets met een bloedrode lap op een rodeostier. Zo vermeld ik hun tong en tanden niet meer. Iets met een bloedrode lap op drie rodeostieren. Zo probeer ik niet meer om mijn volledige nageslacht in mijn twee armen te vangen. Bericht aan mezelf: je armpjes zijn te kort, je kinders te groot