The simple life

Echt, ik heb een gloeiende hekel aan Amerikaanse brol. Altijd al gehad. Hier dus geen Halloween, geen pompoenengekte en geen gespook. Met vette hamburgers kun je mij ook niet plezieren. Ik dronk meer dan 10 jaar lang geen druppel Coca Cola company en de vleesindustrie van de Amerikanen kan mij ook helemaal niet bekoren. Bij al wat een beetje naar de States ruikt, denk ik al snel aan commerce en groteske megaverkoop . All-you-can-eattoestanden en liters naar plastiek smakende drankjes.  En ik weet heel goed dat ik enorm bevooroordeeld ben, maar ik kan mij daar precies niet zo gemakkelijk over zetten. Donderdag vierde de gemiddelde Amerikaan Thanksgiving. En Thanksgiving... dat is een ander paar mouwen. Want zeg nu zelf, wat is dat toch een ge-wel-dig mooi feest! Oorspronkelijk gevierd om te danken voor een mooie oogst, de laatste jaren vooral om dank te zeggen voor je blessings . En dat laatste, dat vind ik iets heel bijzonders... Ik heb donderdag dan ook een beetje in mijn ho

Tijdens een zoveelste slapeloze nacht ging ik op Pinterest op zoek naar ideetjes om ons huis kerstklaar te maken. Traditioneel zetten wij onze kerstboom pas op of rond Quinns verjaardag (komende vrijdag!), maar ik wou dit weekend al een beetje sfeer creëren... Elk jaar kopen we voor Het Nest een adventskalender met chocolaatjes in, maar ik wou het dit jaar wat creatiever aanpakken en koos ervoor onze eigen adventskalender te maken. Met kaftpapier van de stock, stickers, een rendierslinger en miniwasknijpertjes van bij Hema en een mandje waarin je pistoleetjes en andere koekerie op zondagmorgen netjes kunt presenteren, knutselde ik voor elke dag een cadeauzakje. Vanaf donderdag beginnen wij officieel af te tellen! 24... 23... 22...

Met drie kinderen in de kleuter- of basisschool valt het al eens voor dat een juf of meester vraagt om helpende handen. Om voor te lezen, zeepbellen te blazen, kinderen te vervoeren, kinderen terug te halen of om ratten te maken. U leest het goed. Voor een project 'herinneringseducatie' werkt de jeugd van Ieper sinds 2014 rond 'dieren in de oorlog'. Nuno vertelde laatst geanimeerd over de rol van honden, paarden en kanaries in de Grote Oorlog. Ik ben daar stiekempjes blij om, want een poosje geleden had-ie nachtmerries door zich de dingen iets te plastisch voor te stellen... De verschrikkelijke beelden van vluchtende kinderen de voorbije zomer deden daar geen goed aan... Ratten, dus, want daar hadden de soldaten een hele kluif aan. Ik geef toe dat ik de brief over het project niet ontvangen- laat staan gelezen-  had, (iets met veel kinderen en nog meer info en bezige ouders... oeps!), dus toen boytje me vroeg of ik wou gaan helpen, was ik al lang blij dat ik die

Ik stapte de lift op de eerste verdieping uit en draaide rechtsaf, de afdeling geriatrie in. De deuren openden zich automatisch en bijna in mijn gezicht, maar mijn gedachten vulden mijn hoofd zo erg, dat ik niets door had. Ik knipperde het felwitte licht weg en volgde de gang tot aan het einde, sloeg linksaf en wandelde verder. Een mevrouwtje met sneeuwwit haar schuifelde haar staprek vooruit. Ik haalde haar in, speurend naar het kamernummer. Hier moest het rechtsaf zijn, 2 deuren verder. Net toen ik aan wou kloppen, stokte mijn adem. Achter die deur. Daar stierf oma. Achter die deur. Hier was het. Ik wankelde een stap achteruit. Slikte vier keer. Zakte een beetje door mijn benen. Slikte nog eens, ogen gesloten. Besefte toen dat ik me vandaag vergist had: meter Simonne lag nog 2 deuren verder. Ik ging binnen zonder te kloppen en ze lachte.

Hij kwam en liet een hoop speelgoed achter. We kunnen weer weg qua sneukelbucht  en mandarijntjes.  Er zal geen chocomousse nodig zijn, het meeste is al op... Ik merk dat het speelgoed dat door de schoorst... eh... via de achterdeur elegant op de tafel gemikt werd aan het evolueren is. Ze groeien, mijn kinders en hun geschenkjes groeien met hen mee. We zijn aan mp4-spelers toe en aan een groot voetbalgoal, aan een letterbak en een coole zwemzak. Ook aan de mama werd dit jaar gedacht. Ze kreeg een machtig coole piramide van Playmobil. Je bent juf geschiedenis, of je bent het niet!  Wie dat wil, kan op eenvoudig verzoek langskomen voor een middagje historisch speelplezier ;-)

Mocht u - totaal onverwacht, of helemaal aangekondigd- last krijgen van een een traditionele  herfstdip , dan heb ik voor u een gouden tip in de vorm van een eenvoudig stappenplan met resultaatgarantie. Nestel je in een schommel.  De mijne stond in familiepark Harry Malter, maar elke schommel die groot genoeg is, komt in aanmerking. Pluk je mete- of petekind uit de zandbak en hef haar of hem ook in diezelfde schommel.               Doe dit het liefst met mete- of petekinders beneden één meter 80, maar kom, we zijn niet zindelijk. Zing een vrolijk lied.                                                                                                      Bijvoorbeeld 'Er was een vogeltje, dat beestje kon niet kakken.' Of iets anders . Kijk toe hoe hij of zij eerst vrolijk en luidkeels meebrult.                                                                 Echt, iedereen mocht het horen. Maar echt iedereen, hé! Ook Harry Malter himself. Schakel na drie kwartier over op ee

Als er dan toch één beeld van de week gekozen moet worden, toch zeker dit hier: Het was al een echte pain-in-the-ass , maar toen mijn Huawei maandag besliste om door een spatje water (echt, hij viel zelfs niet in het bad!) de geest te geven, had ik het plots helemaal gehad. Omdat het Chinese brol was, lukt zelfs het trucje met het rijstbad niet... Ik zat dus een halve week zonder telefoon. Het was hier erg rustig. Ik kon ook maar half op Smartschool, waardoor het hier nog rustiger werd... en ik heb echt keihard genoten van de detox. Een leeg kopje? Bijna!