Mannendag!

De hele wereld viert Internationale Mannendag vandaag en ik vind mezelf niet direct de grootste meeloper, maar dat is nu eens iets waar ik héél graag aan meedoe!

Met het risico verkeerd begrepen te worden of bizarre reacties te krijgen durf ik toch te stellen dat mannen de rode draad in mijn leven vormen...

Wat wil je, met 3 kanjers van broers als de mijne? 

We zaten dan wel geplet met ons vieren op de achterbank van de auto en er was er ene die met de beste wil van de wereld zijn hoofd niet stil kon houden, maar toch bewaar ik de mooiste herinneringen aan de tijd in het ouderlijk huis, met mijn brotherhood!

Zo avontuurlijk als ze toen waren, zo machtig zijn ze nu nog steeds... Geen mooier momenten dan zondagnamiddagen waar iedereen nog eens gezellig samen bij moeke en vake rondhangt. Denk er een kopje thee met verse wafels, zestien discussies over de politiek en twaalf grove moppen bij en je krijgt al een mooi beeld van ons vieren. 

Wat wil je, met een pa als de mijne?

Ik heb hier al eens gegeurd en gekleurd uitgelegd wat een kanjer mijn vake is... en kwam toen al tot het besluit dat geen enkel overzicht volledig genoeg zijn talenten kan toelichten... Want die thee van daarnet had hij gezet, die discussies had hij -impulsief en gepasssioneerd als hij is -op gang getrokken en aan die twaalfde mop voegde hij een dertiende toe. De appel valt niet ver van de boom, de vonte smet en mijn broers hebben dan wel weinig haartjes, maar wel een gigantisch aardje naar hun vaartje.

Wat.een.kerel.

Wat wil je, met 2 opa's als de mijne?

Hoewel ik mijn opa Jef niet gekend heb, hebben getuigenissen over hoe en wie hij was en waar hij voor stond mijn kindertijd mee kleur gegeven. Zijn muzikale aanleg en zijn liefde voor de taal heb ik zeker geërfd en ik weet zo goed als zeker dat we goeie maatjes geweest waren. 

Dikke vrienden was ik ook met mijn peter Roger... We hadden weinig woorden nodig om mekaar te verstaan en als dan toch eens occasioneel en zonder opzet (te) uitgebreid aan het vertellen (of fulmineren) was, kon hij daar altijd smakelijk om lachen. Smakelijk was trouwens ons gemeenschappelijk favoriete woordje, want eten kon hij als de beste en hij kon een hele week verlangen naar het taartje op zondag. Ik heb dat, denk ik, in het extreme overgeërfd. 't Is te zeggen, ik verlang élke dag naar wat ik ga eten 's avonds. (En naar mijn koekje in de pauze, mijn theetje om elf uur, een chipje bij het koken, een chocolaatje hier en een speculaasje daar. Bon.)

Knappe mannen, mijn opa's.

Wat wil je, met zonen als de mijne?

Toen ik zwanger was van Quinn en ontdekte dat ze een meisje was, schrok ik heel hard. Bizar: blijkbaar paste een jongen meer in mijn hoofd. Gelukkig kwam het helemaal goed en tegen dat ik anderhalve minuut op het voetpad voor de deur van de gynaecoloog op mijn positieven was gekomen, zag ik het leven met een diva helemaal zitten.

Maar hoe fijn is het eigenlijk dat ik naast mijn Quinnicorn ook nog eens 2 contente zonen heb?! Ze vertellen mekaar kak- en scheetmoppen en jagen hun zus op stang met gesmek en geknoei aan tafel... imiteren hun favoriete youtubers en brullen hun parodieën door het huis, vechten om het bakje van de tv, de controller van hun console, de koptelefoon en de beste plaats in de zetel, kunnen het helemaal niet verdragen als de ander meer scoort of een betere match speelt, supporteren voor mekaar tijdens de training en maken analyses zoals alleen Jan Mulder het ook nog kan. Sinds ze gamen spreken ze een soort geheime codetaal en als ze mekaar inlichten over hoe je het best kan enchanten, waar je een torch en polymeer vindt om beter te jagen en sneller een nieuw level te bereiken, sta ik perplex. Wat een plezier om al die broersdingen ook nu weer in huis te hebben. (U moet zich ook eens voorstellen wat de combinatie van mijn boys en hun ooms geeft. Weelde. )

Knappe kerels, mijn zonen.

Wat wil je, met een vent als de mijne?

In die bijna 20 jaar dat ik Drakenjager ken, heb ik al heel vaak gedacht dat ik hem eigenlijk nog altijd niet helemaal ken. 

Is hij zo ondernemend als mijn pa? 

Neen. 

Is hij zo ad rem als mijn broers? 

Nog minder.  

Kan hij misschien andere dingen?

Zeker weten wel!

Terwijl ik pakken taken en toetsen verbeter en lessen voorbereid, leert hij onze boys hoe ze het best gefocust en in volle overtuiging op een doel richten, installeert hij draadloze netwerken bij wie erom vraagt, poets hij de keuken zo netjes dat-ie meteen in de Ikeacataloog kan,  leest hij samen met Lil'Jack enkele bladzijden uit het leesboek, vraagt hij hoofdsteden uit de Europese Unie op en voert hij gesprekken in het Frans. Uit het leerboek, maar ook met klanten.

Stuur hem een boze Franse klant die (misschien niet geheel toevallig) in een Franse colère geschoten is omdat het aangekochte product niet doet wat beloofd werd en u weet gegarandeerd eventjes niet wat er gebeurt. Geduldig arrangeert, assembleert, dirigeert, kalmeert (en embrasseert?) hij de colèrige klant en als die hem nog eventjes de tijd geeft, laat hij de heer of dame in kwestie uit zijn hand eten. Zijn engelengeduld, dat ik absoluut niet deel (en dat hijzelf voor de rest van de week ook nooit meer etaleert, integendeel) is iets wat ik heel erg bewonder. (Lees: zo vulkanisch als ik ben als ik mijn geduld verlies, zo chill is hij als hij iets uitlegt.)

Het deksel op mijn (soms) overkokend potje, mijn man!

Nu ik de mannen in mijn leven op een rijtje zette, wordt me heel wat duidelijk. 

Ze zijn zo inspirerend, zo gevarieerd, zo gezellig en zo vertrouwd, zo pittig en zo uitdagend ... 

Ik moet mijn mannetje wel staan!