The simple life

  Net als vorig jaar en het jaar daarvoor (en eigenlijk ook al de zomer daarvoor ) ontsnapten wij de voorbije dagen nog heel even aan de het-is-weer-bijna-september-en-we-zijn-er-nog-helemaal-niet-aan-toe-stress. Met even spannende als uitnodigende weersvoorspellingen voor het weekend dat we in ons hoofd hadden  (kamperen! tenten! bbq! vliegeren!) die dan ook nog eens om het kwartier veranderden ( pluie, orage, ciel couvert, averses faibles, rares averses, fortes rafales en ook gewoon ensoleillé ) gokten we met regenjassen, mutsen, windbreakers, fleecefraksjes en -haarbanden en toch ook enkele korte broeken dat het nog nét te doen zou zijn... Op naar Audresselles, naar onze camping, op ons plekje en met onze familie! Achteraf bekeken bleken het vestimentaire zorgen om niets: oma Lieve had blijkbaar gewoon mooi weer geregeld, ons contentement kon niet op! De zee gaf tonnen energie, de entourage gezellige ambiance en ik denk dat ik voorzichtig kan zeggen dat we weer (bijna

Ik had dus 4 witte bloempotten en één lama over. Met lege bloempotten kon ik nog wel een poosje leven, maar de lama stond zich daar maar een beetje te vervelen op de kast. We hadden er een beetje compassie mee en wreven elke morgen eens over z'n bolletje. Hij gaf geen kick en verroerde zijn pootjes niet, maar dat konden we natuurlijk langs een kant wel verwachten van een cache-pot . Ik denk dat ze ons groen gemis   in het voorbijrijden eens moet geroken of toch minstens gevoeld hebben, want plots stuurde Lieve uit het niets de vraag of we plantjes konden gebruiken... Telepathie, of toch minstens great minds die alike denken! Ik weet niet of u 't ook ziet, maar wij zagen onze lama daarnet kakebreed lachen! Danketje, Lieve, we gaan er goed voor zorgen!

20 jaar geleden - de éérste keer dat de Fransen wereldkampioen voetbal werden, zou Drakenjager zeggen, hij rekent ondertussen in kampioenschappen  - stonden wij met alle Claeyssens op een camping in Bretagne . Tijdens dat kampioenschap, en tijdens de finale. Waar mijn broer als enige voor Brazilië supporterde. Dit terzijde.  Het kan dus helemaal géén toeval zijn dat Emmyemmy en ik, in het kader -en misschien al een beetje in de nasleep - van al die recente voetbalfestiviteiten opnieuw aan de Côte d'Armor belandden! Op papier voor een roadtrip, want dat klinkt zo hip, in realiteit (laat ons vooral eerlijk zijn) om veel te veel te eten , af en toe iets te drinken en zo'n zestien keer per dag te chillen . Glampen op een glamping . Glamourous , want zo zijn we wel. 20 jaar, da's toch een hele lange poos; ik herkende een aantal Bretoense namen wel, maar zeggen dat er allerlei bellen rinkelden, zou de waarheid geweld aandoen. Al was het wel fijn om af en toe een compeet

Ze was het type 'pittige, kortharige vrouw van middelbare leeftijd met fancy bril, die alle hoofden doet draaien' en in de hippe retro jurk die ze droeg was ze een levende reclame voor het enige merk dat ze in haar winkel verkocht. Toen we wilden afrekenen, vroeg ze mijn Moeke of die al klant was. Dat bleek niet zo, maar ikzelf wél en even later hoorde ik me mijn familienaam dicteren. Ik moest hem 4 keer spellen, wat op zich al geen goed teken was... want hoe moeilijk kan een naam van 6 letters eigenlijk zijn... maar we waren 2 provincies van ons huis vandaan en 't was zondag en iedereen had om het meest last van de tweede hittegolf van de zomer.  En toen vroeg ze dus mijn voornaam . Ik voelde de bui al half hangen. "Soetkin." " Wablief ?!" "Soetkin", herhaalde ik en ik geloof wel dat ik kalm bleef. " Waar hebben ze die naam gehaald ?!" rolde uit haar mond, en ik hoorde mijn Moeke naast me, duidelijk op haar  moeketenen