20 jaar geleden
- de éérste keer dat de Fransen wereldkampioen voetbal werden, zou Drakenjager zeggen, hij rekent ondertussen in kampioenschappen -
stonden wij met alle Claeyssens op een camping in Bretagne. Tijdens dat kampioenschap, en tijdens de finale. Waar mijn broer als enige voor Brazilië supporterde. Dit terzijde.
Het kan dus helemaal géén toeval zijn dat Emmyemmy en ik, in het kader -en misschien al een beetje in de nasleep- van al die recente voetbalfestiviteiten opnieuw aan de Côte d'Armor belandden!
Op papier voor een roadtrip, want dat klinkt zo hip,
in realiteit (laat ons vooral eerlijk zijn) om veel te veel te eten, af en toe iets te drinken en zo'n zestien keer per dag te chillen.
Glampen op een glamping. Glamourous, want zo zijn we wel.
20 jaar, da's toch een hele lange poos; ik herkende een aantal Bretoense namen wel, maar zeggen dat er allerlei bellen rinkelden, zou de waarheid geweld aandoen. Al was het wel fijn om af en toe een compeet déjà-vugevoel te krijgen, en dan te twijfelen of ik daar écht al eens geweest was, of ik het van de ene of de andere foto herkende of of het misschien niet gewoon een fata morgana zou zijn...;-)
Tijd voor nieuwe herinneringen, dus, en die situeren zich ruwweg tussen Plouha, Paimpol, Plouézec, Pleubian en Perros-Guérec. Allemaal met de P van plezante pauze, prima plezier, perfect paraderen en andere plezantia...
Vestimentair waren we gelukkig voorzien op gietende regen en stralende zon, en zowat elk weertje daartussenin, wat een brede waaier aan winter- en zomerkleren met zich meebracht, maar 't was een roadtrip en geen vliegvakantie, dus de halve kleerkast kon gewoon mee. (En een jas, en een sjaal, en schoenen, sandalen, sletsen, en een fleecebaajtje. Allemaal in de autokoffer! )
De smaken van Bretagne was ik eigenlijk absoluut niet vergeten! Gallettes bretonnes, crèpes sucrés, moules marinières en af en toe een crème glace, veel heb ik niet nodig om te smilen van kaak tot kaak. En zoveel goedkoper dan bij ons, daar hebben we vaak om gelachen. Hardop, want zo zijn we.
De foto's spreken voor zich, en dat het lékker én veel was, dat ook.
Côte d'Armor, je t'adore!
- de éérste keer dat de Fransen wereldkampioen voetbal werden, zou Drakenjager zeggen, hij rekent ondertussen in kampioenschappen -
stonden wij met alle Claeyssens op een camping in Bretagne. Tijdens dat kampioenschap, en tijdens de finale. Waar mijn broer als enige voor Brazilië supporterde. Dit terzijde.
Het kan dus helemaal géén toeval zijn dat Emmyemmy en ik, in het kader -en misschien al een beetje in de nasleep- van al die recente voetbalfestiviteiten opnieuw aan de Côte d'Armor belandden!
Op papier voor een roadtrip, want dat klinkt zo hip,
in realiteit (laat ons vooral eerlijk zijn) om veel te veel te eten, af en toe iets te drinken en zo'n zestien keer per dag te chillen.
Glampen op een glamping. Glamourous, want zo zijn we wel.
20 jaar, da's toch een hele lange poos; ik herkende een aantal Bretoense namen wel, maar zeggen dat er allerlei bellen rinkelden, zou de waarheid geweld aandoen. Al was het wel fijn om af en toe een compeet déjà-vugevoel te krijgen, en dan te twijfelen of ik daar écht al eens geweest was, of ik het van de ene of de andere foto herkende of of het misschien niet gewoon een fata morgana zou zijn...;-)
Tijd voor nieuwe herinneringen, dus, en die situeren zich ruwweg tussen Plouha, Paimpol, Plouézec, Pleubian en Perros-Guérec. Allemaal met de P van plezante pauze, prima plezier, perfect paraderen en andere plezantia...
Vestimentair waren we gelukkig voorzien op gietende regen en stralende zon, en zowat elk weertje daartussenin, wat een brede waaier aan winter- en zomerkleren met zich meebracht, maar 't was een roadtrip en geen vliegvakantie, dus de halve kleerkast kon gewoon mee. (En een jas, en een sjaal, en schoenen, sandalen, sletsen, en een fleecebaajtje. Allemaal in de autokoffer! )
De smaken van Bretagne was ik eigenlijk absoluut niet vergeten! Gallettes bretonnes, crèpes sucrés, moules marinières en af en toe een crème glace, veel heb ik niet nodig om te smilen van kaak tot kaak. En zoveel goedkoper dan bij ons, daar hebben we vaak om gelachen. Hardop, want zo zijn we.
De foto's spreken voor zich, en dat het lékker én veel was, dat ook.
Z aaaalig!
BeantwoordenVerwijderen