Als ik een beetje beleefder in het leven stond, dan had ik mij vast verontschuldigd, want 't is van 27 februari '18 geleden dat ik hier nog eens 7 foto's in 1 week goot! U zou bijna gaan denken dat er hier niets spannends meer gebeurt, zeg!
Tijd voor actie, ik blaas de traditie vol enthousiasme nieuw leven in!
De voorbije week was dan ook een knaller van formaat, een chocomousse van bloedmaan, zeehonden, moeilijke schoenenkeuzes, heel veel treinplezier en een dik pak sneeuw, met een strik van contentement errond.
Ik had de wekker om 5.45 uur gezet(!), en ik ben de voorbije jaren vast nog nooit zo snel uit mijn bed gesprongen... En hastn, 't was nogal de moeite! Zo'n bloedmaan laat zich natuurlijk niet makkelijk op foto vangen, maar ik had het grote geluk diezelfde morgen nog drie kwartier in de file te mogen staan tussen links een gigantisch indrukwekkende maan-met-een-hapje-uit en rechts een bloedrode zon die de horizon in vlam zette. Zelden zo zen uit de file gekomen, zeg!
Omdat het dinsdag zou sneeuwen en de polaire vortex van vorig jaar nog vers in mijn geheugen zat, was ik op alles voorbereid: een superdikke trui, een nog dikkere muts, een wollige sjaal en 2 paar schoenen, waartussen het lastig kiezen was...
Ik heb gelukkig een machtige hulplijn die zulke knopen voor mij doorhakt. Wat een weelde, wat een gemak! Zelden zo volgzaam naar iemand geluisterd, zeg!
De rest van de dinsdag heb ik keihard genoten... want tegen de middagpauze lag er een zalig wit tapijtje dat gezellig onder mijn voeten kraakte. De setting zal er ook wel wat aan gedaan hebben: de zoo van Antwerpen vormde het prachtige decor van mijn middagwandelingetje... En pinguins en zeehonden in de sneeuw, hoe lang keek ik daar eigenlijk al naar uit? Zelden zo'n surreële sneeuwsetting gehad, zeg!
De voorbije jaren bleek Jack absoluut geen sneeuwfan te zijn, maar toen ik woensdagavond thuiskwam en zonder een woord te zeggen de slee uit het kot haalde, stond hij echt te springen om mee te gaan. Ik weet niet zeker wie het meest genoten heeft... Zelden zoveel magie gevoeld als met mijn ventje op zijn slee, zeg!
Er was deze week ook nog een klein gelukje... of hoe noem je 't anders als ze in de Starbucks meteen je naam goed spellen op je latte macchiato? Zelden zo blij en tegelijk zo verwonderd geweest, zeg...
5 foto's, 2 filmpjes... een zalige week!
Tijd voor actie, ik blaas de traditie vol enthousiasme nieuw leven in!
De voorbije week was dan ook een knaller van formaat, een chocomousse van bloedmaan, zeehonden, moeilijke schoenenkeuzes, heel veel treinplezier en een dik pak sneeuw, met een strik van contentement errond.
Ik had de wekker om 5.45 uur gezet(!), en ik ben de voorbije jaren vast nog nooit zo snel uit mijn bed gesprongen... En hastn, 't was nogal de moeite! Zo'n bloedmaan laat zich natuurlijk niet makkelijk op foto vangen, maar ik had het grote geluk diezelfde morgen nog drie kwartier in de file te mogen staan tussen links een gigantisch indrukwekkende maan-met-een-hapje-uit en rechts een bloedrode zon die de horizon in vlam zette. Zelden zo zen uit de file gekomen, zeg!
Omdat het dinsdag zou sneeuwen en de polaire vortex van vorig jaar nog vers in mijn geheugen zat, was ik op alles voorbereid: een superdikke trui, een nog dikkere muts, een wollige sjaal en 2 paar schoenen, waartussen het lastig kiezen was...
Ik heb gelukkig een machtige hulplijn die zulke knopen voor mij doorhakt. Wat een weelde, wat een gemak! Zelden zo volgzaam naar iemand geluisterd, zeg!
De rest van de dinsdag heb ik keihard genoten... want tegen de middagpauze lag er een zalig wit tapijtje dat gezellig onder mijn voeten kraakte. De setting zal er ook wel wat aan gedaan hebben: de zoo van Antwerpen vormde het prachtige decor van mijn middagwandelingetje... En pinguins en zeehonden in de sneeuw, hoe lang keek ik daar eigenlijk al naar uit? Zelden zo'n surreële sneeuwsetting gehad, zeg!
De voorbije jaren bleek Jack absoluut geen sneeuwfan te zijn, maar toen ik woensdagavond thuiskwam en zonder een woord te zeggen de slee uit het kot haalde, stond hij echt te springen om mee te gaan. Ik weet niet zeker wie het meest genoten heeft... Zelden zoveel magie gevoeld als met mijn ventje op zijn slee, zeg!
Er was deze week ook nog een klein gelukje... of hoe noem je 't anders als ze in de Starbucks meteen je naam goed spellen op je latte macchiato? Zelden zo blij en tegelijk zo verwonderd geweest, zeg...
5 foto's, 2 filmpjes... een zalige week!
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!