Er zijn dingen waarvan ik vroeger nooit -maar dan echt NOOIT - gedacht had dat ik ze als Mamasoet zou doen of toestaan... maar ze gebeuren dus toch!
Op maandagmorgen een omweg maken langs het kerkplein omdat daar een superzeldzame Pokémon zit. Eventjes wachten in de auto tot hij weer verschijnt. Nog wat wachten. Vaststellen dat hij weg is en niet op de kinders mopperen. De intentie was er, mo gow.
Mijn kinders voor 't gemak op de PS4 laten spelen. Omdat het superwarm is en ze dan niet knorren; omdat het supervroeg is en ze anders te luid zijn; om drie uur -tegen alle regels in!- , omdat ik dan nog eventjes in mijn boek verder kan lezen. En al die andere momenten. Dan ook. Ik check soms wel eens of ze nog ademen, mijn kinders, mo gow.
Chocoladecornflakes - en alléén chocoladecornflakes, dus zonder stuutje of fruit of zo- als ontbijt toestaan. Want dat spelen ze snel binnen en dat komt al eens van pas op schooldagen.
Wel altijd met melk, mo gow.
Meegaan in rages. Blitse kaarten en gouden stickers sparen. Van de Delhaize. Panini. Pokémon (alweer!). RainbowZtringZ. Fidget spinners. Klakkers. Squichy's. Stinkend slijm. Een furby die de hele nacht volbabbelt. 20 000 loombandjes, die in het gras omkletsen.
Ik heb mijn kinders altijd de eerste zes dagen principieel kunnen tegenhouden, mo gow.
Kaftpapier met een print. Snoezige unicorns, voetballen-op-een-groene-achtergrond, Anderlechtlogo's, schattige panda's, autootjes, bussen, roze en gele strepen... Allemaal van zo'n slechte kwaliteit, dat we tegen de herfstvakantie weer van voren af aan kunnen beginnen. Alleen dat bruin-beige dikker papier ging ik toestaan, want 't is kloek en uniseks.
En alleen voor Greenpeace ging ik een uitzondering maken, maar dat papier zag ik de laatste jaren nérgens meer. (Beter een gat in mijn ceedee dan een gat in de ozonlaag ;-) )
Met al wat hierboven staat, kan ik nog altijd leven.
't Is niet dat ze niet mondig zijn, mijn kinders, maar je wil toch ook niet dat ze DE ENIGEN VAN DE SCHOOL waren - en dat waren ze natuurlijk die eerste zes dagen altijd! De enigen! De sukkelaars! De achtergestoken kinders! - die iets niet kregen of mochten.
Met wat hieronder staat, kan ik nog altijd niet leven.
Want het is niet omdat Enzo Knol, Dashy, Yarasky of nog een andere youtuber zichzelf zodanig sociaal isoleert dat hij naast zijn onlinebezigheden alleen nog tijd heeft voor AIKInoodles, dat mijn kinders dat ook te passe en ten onpasse moeten binnenspelen. 't Is bucht in paksjes, letterlijk. En net dat vinden zij "suuuuperlekker, mama, het allerlekkerste wat er ooit op de wereld gemaakt is."
Zucht, zucht, zucht.
Picking my battles, en dit wordt een klus.
Op maandagmorgen een omweg maken langs het kerkplein omdat daar een superzeldzame Pokémon zit. Eventjes wachten in de auto tot hij weer verschijnt. Nog wat wachten. Vaststellen dat hij weg is en niet op de kinders mopperen. De intentie was er, mo gow.
Mijn kinders voor 't gemak op de PS4 laten spelen. Omdat het superwarm is en ze dan niet knorren; omdat het supervroeg is en ze anders te luid zijn; om drie uur -tegen alle regels in!- , omdat ik dan nog eventjes in mijn boek verder kan lezen. En al die andere momenten. Dan ook. Ik check soms wel eens of ze nog ademen, mijn kinders, mo gow.
Chocoladecornflakes - en alléén chocoladecornflakes, dus zonder stuutje of fruit of zo- als ontbijt toestaan. Want dat spelen ze snel binnen en dat komt al eens van pas op schooldagen.
Wel altijd met melk, mo gow.
Meegaan in rages. Blitse kaarten en gouden stickers sparen. Van de Delhaize. Panini. Pokémon (alweer!). RainbowZtringZ. Fidget spinners. Klakkers. Squichy's. Stinkend slijm. Een furby die de hele nacht volbabbelt. 20 000 loombandjes, die in het gras omkletsen.
Ik heb mijn kinders altijd de eerste zes dagen principieel kunnen tegenhouden, mo gow.
Kaftpapier met een print. Snoezige unicorns, voetballen-op-een-groene-achtergrond, Anderlechtlogo's, schattige panda's, autootjes, bussen, roze en gele strepen... Allemaal van zo'n slechte kwaliteit, dat we tegen de herfstvakantie weer van voren af aan kunnen beginnen. Alleen dat bruin-beige dikker papier ging ik toestaan, want 't is kloek en uniseks.
En alleen voor Greenpeace ging ik een uitzondering maken, maar dat papier zag ik de laatste jaren nérgens meer. (Beter een gat in mijn ceedee dan een gat in de ozonlaag ;-) )
Met al wat hierboven staat, kan ik nog altijd leven.
't Is niet dat ze niet mondig zijn, mijn kinders, maar je wil toch ook niet dat ze DE ENIGEN VAN DE SCHOOL waren - en dat waren ze natuurlijk die eerste zes dagen altijd! De enigen! De sukkelaars! De achtergestoken kinders! - die iets niet kregen of mochten.
Met wat hieronder staat, kan ik nog altijd niet leven.
Want het is niet omdat Enzo Knol, Dashy, Yarasky of nog een andere youtuber zichzelf zodanig sociaal isoleert dat hij naast zijn onlinebezigheden alleen nog tijd heeft voor AIKInoodles, dat mijn kinders dat ook te passe en ten onpasse moeten binnenspelen. 't Is bucht in paksjes, letterlijk. En net dat vinden zij "suuuuperlekker, mama, het allerlekkerste wat er ooit op de wereld gemaakt is."
Zucht, zucht, zucht.
Picking my battles, en dit wordt een klus.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!