Het is hier een beetje stil de laatste tijd, ik weet het. Noem het een winterslaapje.
De kerstvakantie gleed voorbij en nu de laatste uitslaapnacht erop zit, lijkt een terugblikje op z'n plaats. Op 't gemak, zoals de congé.
Het begon nochtans helemaal pittig... met een onvoorbereide, ongeplande, doorregende, maar écht héél deugddoende staptocht van 24 kilometer. Op oude baskets en in regenbroek, waardoor het vaak wat meer op getjool dan op gestap leek, maar zij die dat hardop durfden te zeggen zaten warmpjes in hun zetel. Wij niet! Door de velden in fijn gezelschap sjezen in iets wat het midden hield tussen huppelen, manken en strompelen: heerlijk!
Een deel van het plezier zat in de picknick die wij gezwind op onze rug meezeulden en in het idee dat ik grenzen verlegd had waarvan ik nooit in a million years (mor écht niet!) gedacht had dat ik nog maar in de verste verte de behoefte zou hebben om die te verleggen. Want wandelen, dat is zo niet Mamasoet! Maar babbelen en eten zijn dat wél en een mens moet érgens mee over de streep gehaald worden...
Na de eindstreep ging het eventjes bergaf, 'k heb 3 dagen gewaggeld en gedacht dat mijn heup nooit meer weer in de kom zou springen, maar ondertussen ben ik alweer zo zot gekregen dat ik zondag nog eens iets gelijkaardigs ga doen. Zomaar, hé! Zonder dat ik daarvoor betaald of gesponsord word ;-) Maar dat mag altijd...
't Was de tijd van 't jaar voor feestgejoel en bûches, dus die heb ik mij echt wel laten welgevallen, en ik ben zo bestoken met cadeaus dat ik eventjes dacht dat het een misse was. Ik zou me bijna laten verleiden tot uitspraken genre "Ik ga een heel jaar lang geen schoenen meer moeten kopen", maar ik hou me toch nog eventjes in, want op voorbarigheid wens ik niet gepakt te worden. Maar 't mag gezegd, mijn voeten (en bij uitbreiding ook mijn vel, oksels, oren, vingers... en nog enkele andere lichaamsdelen) werden verwend met allerlei nieuwe stuff. Stay tuned en ze dansen misschien nog wel eens door het beeld.
Op tweede kerst genoten we met al wie zich een beetje Claeys noemt van een sortietje naar Luik. Hyperrealisme, warme Luikse wafels, en de fameuze trappen van Bueren om die laatste er meteen weer af te lopen, dat werkt hier perfect. Meer van dat!
Tussen het feestgewoel, de veggiegourmet en de kroketten was er nog tijd voor sortietjes allerhande; Emmytime in Gent, Quinnytime in Antwerpen en vervroegd nieuwjaar in onze home away from home bij Takketa en Bertje in Brugge. Bekukkeld en bedorven, dat zijn wij!
De zin in werken in 2020 is er nog niet, die in de krokusvakantie des te meer!
En voor ik het vergeet: de wenschn van 't joar, hé!
Veel vakantie en veel joutijd, uit 't diepst van mijn hartje!
De kerstvakantie gleed voorbij en nu de laatste uitslaapnacht erop zit, lijkt een terugblikje op z'n plaats. Op 't gemak, zoals de congé.
Het begon nochtans helemaal pittig... met een onvoorbereide, ongeplande, doorregende, maar écht héél deugddoende staptocht van 24 kilometer. Op oude baskets en in regenbroek, waardoor het vaak wat meer op getjool dan op gestap leek, maar zij die dat hardop durfden te zeggen zaten warmpjes in hun zetel. Wij niet! Door de velden in fijn gezelschap sjezen in iets wat het midden hield tussen huppelen, manken en strompelen: heerlijk!
Een deel van het plezier zat in de picknick die wij gezwind op onze rug meezeulden en in het idee dat ik grenzen verlegd had waarvan ik nooit in a million years (mor écht niet!) gedacht had dat ik nog maar in de verste verte de behoefte zou hebben om die te verleggen. Want wandelen, dat is zo niet Mamasoet! Maar babbelen en eten zijn dat wél en een mens moet érgens mee over de streep gehaald worden...
Na de eindstreep ging het eventjes bergaf, 'k heb 3 dagen gewaggeld en gedacht dat mijn heup nooit meer weer in de kom zou springen, maar ondertussen ben ik alweer zo zot gekregen dat ik zondag nog eens iets gelijkaardigs ga doen. Zomaar, hé! Zonder dat ik daarvoor betaald of gesponsord word ;-) Maar dat mag altijd...
't Was de tijd van 't jaar voor feestgejoel en bûches, dus die heb ik mij echt wel laten welgevallen, en ik ben zo bestoken met cadeaus dat ik eventjes dacht dat het een misse was. Ik zou me bijna laten verleiden tot uitspraken genre "Ik ga een heel jaar lang geen schoenen meer moeten kopen", maar ik hou me toch nog eventjes in, want op voorbarigheid wens ik niet gepakt te worden. Maar 't mag gezegd, mijn voeten (en bij uitbreiding ook mijn vel, oksels, oren, vingers... en nog enkele andere lichaamsdelen) werden verwend met allerlei nieuwe stuff. Stay tuned en ze dansen misschien nog wel eens door het beeld.
Op tweede kerst genoten we met al wie zich een beetje Claeys noemt van een sortietje naar Luik. Hyperrealisme, warme Luikse wafels, en de fameuze trappen van Bueren om die laatste er meteen weer af te lopen, dat werkt hier perfect. Meer van dat!
Tussen het feestgewoel, de veggiegourmet en de kroketten was er nog tijd voor sortietjes allerhande; Emmytime in Gent, Quinnytime in Antwerpen en vervroegd nieuwjaar in onze home away from home bij Takketa en Bertje in Brugge. Bekukkeld en bedorven, dat zijn wij!
De zin in werken in 2020 is er nog niet, die in de krokusvakantie des te meer!
En voor ik het vergeet: de wenschn van 't joar, hé!
Veel vakantie en veel joutijd, uit 't diepst van mijn hartje!
Precies prinses Bontepels die de trappen afdaalt...
BeantwoordenVerwijderen