The simple life

Eén van mijn grootste verslavingen -naast wekelijkse roddelboekjes en dubieuze -websites uitspitten, straffe koffie slurpen in de vroege morgen en de frisse geur van nat gras- is zonder twijfel sjokla .  Sinds ik ergens in de lockdown besliste om een poosje vegan ( wuk ?! klik!)  te gaan eten, eet ik alleen nog zwarte -al dan niet met nootjes, kokos of een zoete dadelvulling, of gewoon als zoete combinatie van de voorgaande. (U merkt het al, "alleen nog zwarte" zegt alleen iets over de kleur en de cacaomassa, no way dat ik mij plots qua hoeveelheid zou beperken ;-) Mijn hart maakte dan ook een bungeesprong toen ik hoorde dat ik vegan sjokla mocht gaan proeven bij confiserie Jonas , al 10 jaar gespecialiseerd in vegan snoepgoed en sjokla.  Jonas doet alles zelf, van de aankoop van grondstoffen over het smelten, op temperatuur brengen, afkoelen en in vormen gieten tot het verpakken en versturen van zijn eindproducten, vooral naar groothandel.  Je kunt er ook terecht voor worksh

8 jaar geleden begon ik bij het begin van het Groot Verlof mijn gedachten op dit plekje op te schrijven. Ik kende mezelf: ik zou zoiets vast niet zo heel lang volhouden, maar het was het proberen waard. En niet geprobeerd is altijd verloren.  Girl, was I wrong ;-) Vandaag bundel ik hier graag enkele van mijn favorietjes! Een bloemlezing, zeker? Of een reisje door de tijd. Als je de pingpong in mijn hoofd bij het begin van de lente eens wil nalezen, dan nodig ik je met veel plezier  hier uit. Zet je misschien een beetje schrap, want 't is met 3 pingpongballen. In de zomer van 2016 las ik ' Not that kinda girl ' van Lena Dunham. Geïnspireerd daarop volgde een reeks postjes over mensen die mij iets leerden: mijn vake, mijn moeke en mijn kinders. Dat van mijn moeke vind je hier , wil je de hele reeks, grasduin dan via het label 'Lena Dunham'.   Ik schrijf al eens wat over de hindernissen en het onbegrip waar mijn kinders mee te kampen hebben. Nog altijd gaan we ervan u