8 jaar geleden begon ik bij het begin van het Groot Verlof mijn gedachten op dit plekje op te schrijven. Ik kende mezelf: ik zou zoiets vast niet zo heel lang volhouden, maar het was het proberen waard. En niet geprobeerd is altijd verloren.
Girl, was I wrong ;-)
Vandaag bundel ik hier graag enkele van mijn favorietjes! Een bloemlezing, zeker? Of een reisje door de tijd.
Als je de pingpong in mijn hoofd bij het begin van de lente eens wil nalezen, dan nodig ik je met veel plezier hier uit. Zet je misschien een beetje schrap, want 't is met 3 pingpongballen.
In de zomer van 2016 las ik 'Not that kinda girl' van Lena Dunham. Geïnspireerd daarop volgde een reeks postjes over mensen die mij iets leerden: mijn vake, mijn moeke en mijn kinders. Dat van mijn moeke vind je hier, wil je de hele reeks, grasduin dan via het label 'Lena Dunham'.
Ik schrijf al eens wat over de hindernissen en het onbegrip waar mijn kinders mee te kampen hebben. Nog altijd gaan we ervan uit dat alles altijd op z'n pootjes landt, maar 't blijft toch een kwestie, zelfs in 2020. Over de vleugels die onze GON-juffen ons geven, schreef ik dit hier, de struggle met DCD en andere fucking letterwoorden vind je door op het DCD-label te klikken.
Deze stek is ook een eerbetoon aan het allerliefste omaatje van de hele wereld. Hoe wij stap voor stap leerden leven zonder haar, dat kon je hier met de jaren volgen. Always on my mind, steeds vaker met een lach dan met een traan.
't Is zeker niet allemaal kommer en kwel, wi! Ik hoop dat ik je af en toe ook eens kan doen lachen ;-) , met mijn wetenschappelijk onderbouwde theorietje (mét patent!) of met iets anders.
En dat ik je kan bewijzen dat 't nog nie ol no de wuppe is!
Of dromen van reisjes, door mijn trips met onze Emmy. In dit verslagje over Marseille kun je ook doorklikken naar andere trips.
8 Jaar al... en ik hoop op nog wel een poosje.
Reacties
Een reactie posten
Jouw reactie hieronder? GRAAG!