Therapeutisch wandelen: 610 coronakilometers

Had ik geweten wat 2020 zou brengen, ik had de nieuwjaarsbûche met veel plezier overgeslagen. 

Als dat had geholpen, had ik zelfs niet afgeteld naar de eerste seconden van januari en ik was zelfs bereid geweest de hele activiteitenstoet van januari over te slaan. 

Had ik geweten wat 2020 zou brengen, ik had mij een beetje voorbereid. Andere kerstcadeaus gekocht, andere hints gegeven voor mijn eigen geschenkje. 

Want nu 2020 z'n herfst toont, zijn de dingen klaar en duidelijk: het enige wat ik écht versleten heb, zijn mijn wandelschoenen.

Je kan niet eens zeggen dat ik graag wandelde, toen ik in december vorig jaar binnen de minuut besliste om met Lieve 24 kilometer te gaan wandelen. 

(Ik denk zelfs dat ik er een beetje een hekel aan had.)

Of 't moest aan zee zijn, in favoriet gezelschap. 

Of in Antwerpen, van winkel naar winkel. 

Of langs de Opaalkust, met de wind langs mijn oren. 

Of op een bergpad vanuit een camping, onderweg naar een ijsje, een Orangina of verse pizza.

Oké, ik wandelde misschien wel al een kléin beetje graag, maar lang niet graag genoeg om er een postje aan te wijden. 

En toen kwam Covid.

Na één volle coronaweek waren Lieve en ik er ongeveer tegelijk uit dat we ons hoofd alleen maar covidvrij én boven water zouden kunnen houden als we -structureel, want zo is ze, en zo ben ik misschien zelfs een ietsiepietsie geworden - onze wandelingen zouden inplannen in onze coronaroutine. Moeders-van-3 met alike-thinkende-minds, jeweetwel. Voor onze eigen mentale gezondheid, zo hielden we onszelf voor. En we gaan er niet eens zo ver vanaf gezeten hebben!

Dat structurele, dat mag je letterlijk nemen. Dat was op 't randje van dwangmatig. 

We stapten met de regelmaat van de klok, verschillende keren per week. 's Morgens, 's middags, 's avond of gewoon de hele dag.

Door onweer en stormwind, sinds de eerste lentezon en daarna gewoon - bam!- dwars door een hittegolf heen.

Meer dan eens ploeterden we ons knal door een warmteonweer of een kletsnatte plensbui, en sinds kort schaatsen we zelfs ook weer voetje voor voetje door modderpoeltjes in het steeds kaler worden herfstlandschap. 

  

 

Hoe vér wij dan stapten, zegt u? En hoe we de weg vonden?

Awel, daar zit niet echt een systeem in. Of toch: er zijn toertjes die we wel 30 keer gestapt hebben, een beetje tussen de soep en de patatten, eigenlijk. Toertjes van tussen de 7 en de 14 km, die pasten mooi op zo'n rustige zomeravond en die ken je na een poosje ook wel uit je hoofd, zo blijkt. Lieve toch alleszins. 

Er zijn ook stappers die wekenlang in onze agenda ingepland stonden, altijd onder voorbehoud van onze goede gezondheid, maar nooit afhankelijk van het weer. We hebben ze allemaal gestapt, vooral omdat het nodig was. En omdat we - dat weet ik wel zeker- meestal nog niet echt uitgepraat waren. 

(Een volgende blogpost wijd ik dan eens integraal aan onze gesprekken onderweg. Stof voor een scriptie van een masterstudent sociale, politieke, psychologische en/of psychiatrische wetenschappen, ik wil u maar waarschuwen. Gevarieerd, beperkt chronologisch te ordenen, met menig rode draad, maar ook heel veel zwarte, gele, groene en blauwe. Een volgende keer, dus. Stay tuned.)

Over hoe we bij die onbekende knooppunttoertjes de weg vonden valt misschien een beetje te discussiëren. Ik denk dat ik de waarheid geen geweld aandoe door te zeggen dat onze oriëntatieskills nogal... euh... verschillen. Een rolverdeling drong zich al snel op en ik denk te mogen zeggen dat Lieve mij na een poosje gewoon volgde. Al zijn we wel enkele keren mooi mislopen, iets waar we maar beperkt om gemopperd hebben, zeker met onze plakkende coronakilo's in het achterhoofd.

Omdat meten wéten is, en Lieve zo'n superfancy stappentellende monter heeft, was het zelfs niet eens zo moeilijk om onze afstand bij te houden. Tot dusver- en 't ziet er nu ook niet direct naar uit dat Miss Corona binnen de kortste keren de pijp uit zal zijn- wandelden we samen 610 km. Sinds 13 maart, that is, en alleen maar in mekaars gezelschap. 

Afhankelijk van waar de wind heen of vandaan waait, kom je dan toch wel in andere landen, streken en landschappen uit. Iets anders dan 't Stiltepad, de Rodeberg, de Palingbeek, de Galgebossen of de Vlaamse Ardennen, wi!

We hebben die nieuwe bestemmingen natuurlijk voor 't gemak voor u uitgevogeld, en 't resultaat is even curieus als verbluffend. 

                                       

Hadden we dus gewoon, regelmatig de handen ontsmettend, en keurig op anderhalve meter afstand, elke dag verder doorgestapt, 

...dan waren we nu aan 't chillen in de bergen van Annecy, Auvergne, 604 km van hier.

...dan zwommen we nu in de golven van de Atlantische Oceaan in Les Sables d'Olonne, Pays de la Loire, op 590 km. 

...dan charmeerden we de eigenaars van BenB's in  La Rochelle, Charente-Maritime op 598 km van hier. ... of dan sjeesden we richting Denemarken in Lubeck, Schleswig Holstein, Duitsland, 630 km ver weg. 

't Is allemaal in vogelvlucht, maar wie ons onderweg al eens tegenkwam had snel door dat wij eigenlijk vliegen. 

Er zijn dagen waarop Covid zelfs geen variapunt meer is op de agenda die we voor elke tocht opstellen, maar over 1 ding zijn we 't allebei roerend eens: 

bij een volgende lockdown plannen we niet meer elke avond naar huis te komen. 

Dan stappen we door. 

En wie ons dan nog eens wil zien, koopt zich beter ook een paar goeie stapschoenen. 

En een warme fleece. 't Kan fris zijn in de bergen.