Een verslagje over dat andere evenement, het eerste septemberweekend, ik had het u beloofd. Ze waren 35 jaar getrouwd, en sinds 1/9 fulltime samen thuis... Zalig, denk ik dan, dat er niets meer moet en de lat weer zakt en je een ritme vindt dat je de voorbije 35 jaar alleen maar in het zuiden van Europa kon volhouden... Maar dat is zonder hen gerekend, want hun bucket list is uitgebreid en zonder geplan zouden ze toch maar wat lummelen... Dus trokken ze die allereerste dag samen al naar het Louvre in Lens en de dag erna was er een volledige dagplanning nodig om alles rond te krijgen. Ze hebben geen zittend gat, quoi. Wij vierden dat pensioen dus, en de trouwverjaardag en hun nieuw dagritme en we waren blij dat we weer eens samen waren om te babbelen, te zingen en te eten. We vulden de glazen. Op hun gezondheid, dat spreekt. En op nog eens 35 jaar, en evenveel geluk. En nog eens zoveel kleinkinderen, al zal dat laatste niet meer in ons nest zijn. Broers genoeg!