The simple life

92 kaarsjes onder rozige kersenbloesems, lang-zal-ze-leven-in-de-gloria! Worstjes op de bbq en een frisco voor iedereen! Ik hoop dat ze jou daarboven ook in de wolkenwatten leggen, omaatje! Met een  feestelijk lied, vrolijke vlaggetjes en liters rijstpap, met gouden lepeltjes.

Nu de dagen korter, de nachten lastiger, de avonden donkerder en de stemmingswisselingen frequenter worden, proberen we toch nog altijd een beetje het hoofd boven water te houden... Met een Eurosong Autumn Edition , bijvoorbeeld, waar de hapjes en het gezelschap exponentieel belangrijker zijn dan het uiteindelijk gekozen tv-programma. Emmytime en véél hapjes: veel successer kan een recept niet zijn. Mijn inwendige kerstmens maakte de voorbije weken al eens vaker een huppeltje ! De eerste kerstbomen (versierd en al!) duiken op en ik merk dat sweet little Jackson mijn contentement daarover gewoon geërfd heeft. Voorlopig hield ik de knip nog op de portemonnee... benieuwd of ik het nog lang kan volhouden... (Gouden engeltjes! Zachte rendieren! Sneeuwballen! Fonkelsterren! Fisters! O, o, ooooo!) De droevenis die sinds 7 jaar de eerste dagen van oktober met een grijs laagje bedekt, nestelde zich de voorbije dagen weer in mijn hoofd. Sinds kort blaas ik ze niet meer weg, maar zweet de d...

Zelfs als ze in de zetel lag voor een noenetuksje - of genoot van een zacht briesje onder de roze Japanse kerselaar als de lentezon veel zin had - speelde haar radio. Harder met de jaren, zodat ze hem kon blijven horen. En altijd op Radio 2 West-Vlaanderen, vaak Luc Appermont. Bij het verdelen van kleine, maar tastbare herinneringen was ik dan ook heel erg blij met het gekregen retrotoestelletje. Je mocht niet te vaak prutsen aan de antenne en moest het ruis van de jaren '90 voor lief nemen...  De grijze knoppen plakten hier en daar door onvoorzichtig keukengebruik, maar het aanknippen van de radio bracht elke morgen een warme golf van herkenning en zoete nostalgie met zich mee. Ze was weer eventjes terug, ik dacht haar soms zelfs eventjes te ruiken en hoorde haar zachtjes neuriën. Enkele weken geleden klonk de allerlaatste noot, iemand was onvoorzichtig met de antenne. Ik was niet thuis en  hoorde ze niet klinken, maar de gedachte maakt me benieuwd . Was het een sol of ...

zijn we je nu kwijt of niet je ogen maar je kijken niet je lippen maar je lachen niet je handen maar je strelen niet je adem niet je praten en ook de liefde niet alles wat je was heb je bij ons gelaten zo mooi is ons verdriet R. Gerard

  Net als vorig jaar en het jaar daarvoor (en eigenlijk ook al de zomer daarvoor ) ontsnapten wij de voorbije dagen nog heel even aan de het-is-weer-bijna-september-en-we-zijn-er-nog-helemaal-niet-aan-toe-stress. Met even spannende als uitnodigende weersvoorspellingen voor het weekend dat we in ons hoofd hadden  (kamperen! tenten! bbq! vliegeren!) die dan ook nog eens om het kwartier veranderden ( pluie, orage, ciel couvert, averses faibles, rares averses, fortes rafales en ook gewoon ensoleillé ) gokten we met regenjassen, mutsen, windbreakers, fleecefraksjes en -haarbanden en toch ook enkele korte broeken dat het nog nét te doen zou zijn... Op naar Audresselles, naar onze camping, op ons plekje en met onze familie! Achteraf bekeken bleken het vestimentaire zorgen om niets: oma Lieve had blijkbaar gewoon mooi weer geregeld, ons contentement kon niet op! De zee gaf tonnen energie, de entourage gezellige ambiance en ik denk dat ik voorzichtig kan zeggen dat we we...

Vandaag planden wij een gigantisch feest. Of misschien was 't vorig weekend al. Vast wel. Iedereen zou er zijn. Echt, iedereen, je wou het niet missen. We versierden het hele huis en vergaten ook de tuin niet. De wilde kersenbloesems dwarrelden bij elk zuchtje wind. Moeder natuur zat mee in 't spel...  Sneeuw in de lente, zo waren we 't gewoon.  Wie niets van ons feest wist, zal door onze luide doedelzak wel iets vermoed hebben. We zetten de hele straat af en zongen ons feestvarken wakker met een zelfbedacht verjaardagslied en begeleidden het gezelschap op gitaar, piano en viool. Er waren meer coupletten dan in het origineel en alle verzen rijmden... Het aperitiefje liep uit tot ver na desserttijd. Er waren warme en koude hapjes voor vlees- en champignoneters. Heel veel champignons met boursin, voor iedereen, want wie vlees eet, wilde ze ook.Zakjes chips voor de kleintjes. Een rode en een blauwe box vol. En wortels en bloemkooltjes. Witte worst voor al wie wou, en...

Het mag nu nog sneeuwen al wat het wil, op onze kalender is het laatste seizoen voor de zomer officieel ingezet. Voor ik het sleuteltje van de winter weggooi: een bloemlezing (hihi) van gedachten bij het begin van de lente . Er zitten tulpen, krokussen, viooltjes, ranonkels, Japanse kerselaars en boshyacinten in. En ze zitten helemaal door elkaar, maar ze ruiken wel lekker! 1 De kerstversiering kwam in de herfst al boven toen Sint-Maarten nog maar net zijn gat gekeerd was ...  en dat bleek een gouden zet om de lastige novemberdagen en de kerstproeven te trotseren. Elke dag iets nieuws, van stemmige raamtekeningen over een houten wintertafereeltje op de kast, een aan de kerstglazen aangepast tafellaken (rood en wit, ik word daar zo gelukkig van!), kleurige washitapeversieringen in de keuken tot het tooien van de nieuwe (witte!)kerstboom: lang voor Jezus in zijn kribbe dook, was onze kribbe al hygge . Elke dag was Het Nest benieuwd naar de kerstvorderingen, als zat er een maste...

Heel soms klinkt iets op de radio wat ik per se tot het einde wil horen... Blij dat de autorit nog lang duurt, met hopelijk nog een rood licht... en als 't echt moet parkeer ik de Soetmobiel langs de kant van de weg om genietend te luisteren... Een lied, een interview, een fijne discussie... Vandaag ging het net zo met dit pareltje van Louane ... Omaatje was plots weer zo dichtbij, ik werd er even helemaal stil van. Je m'en fous si on a peur que je tienne pas le coup Je sais que t'es là pas loin, même si c'est fou Les fous c'est fait pour faire fondre les armures pour faire pleurer les gens dans les voitures. Est-ce que tu m'entends? Est-ce que tu me vois? Qu'est-ce que tu dirais, toi, si t'étais là? Est-ce que ce sont des signes que tu m'envoies? Q'est - ce que tu ferais, toi, si t'étais là? En dan heb je 't clipje nog niet gezien...

5 jaar geleden namen we afscheid van de Liefste Oma Aller Tijden. Al 5 jaar... Nog maar 5 jaar... Rij ik door de Dikkebusseweg, dan denk ik aan haar. Kam ik Jacks haar, dan denk ik aan haar. Zet ik aardappels op met een snuifje zout, dan denk ik aan haar. Eten we lookbroodjes in de Pizza Hut, dan denk ik aan haar. Steek ik was in haar machine, dan denk ik aan haar. Maak ik romige wortelsoep, dan denk ik aan haar. Zie ik witte margrieten, dan denk ik aan haar. Mogen de kinders een snoep kiezen, dan denk ik aan haar. Leg ik een nieuw tafelkleed op, dan denk ik aan haar. Eten we andjoeneklak , dan denk ik aan haar. Zoek ik naar een camping, dan denk ik aan haar. Vind ik napoléons of chocotoffs, dan denk ik aan haar. Komt de sint langs, dan denk ik aan haar. Warm ik pistolets op onder de grill, dan denk ik aan haar. Ruik ik Dash en Dreft, dan denk ik aan haar. Shop ik in Brugge, dan denk ik aan haar. Vaar ik naar Vlissingen, dan denk ik aan haar. Hoor ik Pietje Pek, d...

"Het zal in oktober 5 jaar geleden zijn dat oma Lieve gestorven is." "Wie heeft jou dat verteld? Of wist je het nog?" " Opa zei het. Ik was toen nog maar vijf of zes. Maar het is nog altijd even erg, vind ik." Ik wil nog net zeggen hoe erg ik haar nog elke dag mis, en dat iemand missen helemaal oké is, maar de dikke traan op mijn wang drupt in mijn bord. De waarheid kwam uit de mond van een jongen van tien en we voelden allemaal hetzelfde.

De start van het nieuwe trimester verliep bijzonder vlotjes. Voorlopig geen spanders , maar we houden hout vast voor wat komt... het beloven 2 extreem drukke maanden te worden! Zonder doorlichting, for your interest , want ook die hing nog even als Damocles' zwaard boven mijn hoofd. Niet, dus, en ik haalde opgelucht adem. Een werkweek van (maar) 4 dagen, die smeekt om een extreem druk weekend. Zo geschiedde, maar 't is ondertussen zondagavond en we ademen hier tot nader order nog allemaal bijzonder regelmatig. De week begon met een fris paasweekend. Ik vertelde hier al dat we ons de eitjes lieten smaken, en het feest ging de hele week gewoon verder. (Er bleek tussen die chocolade ook marsepein en marshmallow gedropt te zijn. Wie zoekt die vindt! ) Zolang de lever niet klaagt, doen we dapper door. Dinsdag had Nuno proefwerk typen... we weten nog geen resultaat, maar naar zijn gevoel liep alles goed, wat dus eigenlijk wil zeggen dat tweederde van ons kroost het vervelende ...

Ik stapte de lift op de eerste verdieping uit en draaide rechtsaf, de afdeling geriatrie in. De deuren openden zich automatisch en bijna in mijn gezicht, maar mijn gedachten vulden mijn hoofd zo erg, dat ik niets door had. Ik knipperde het felwitte licht weg en volgde de gang tot aan het einde, sloeg linksaf en wandelde verder. Een mevrouwtje met sneeuwwit haar schuifelde haar staprek vooruit. Ik haalde haar in, speurend naar het kamernummer. Hier moest het rechtsaf zijn, 2 deuren verder. Net toen ik aan wou kloppen, stokte mijn adem. Achter die deur. Daar stierf oma. Achter die deur. Hier was het. Ik wankelde een stap achteruit. Slikte vier keer. Zakte een beetje door mijn benen. Slikte nog eens, ogen gesloten. Besefte toen dat ik me vandaag vergist had: meter Simonne lag nog 2 deuren verder. Ik ging binnen zonder te kloppen en ze lachte.

Vier jaar geleden overleed de Liefste Oma Lieve ter Wereld. Met haar in gedachten wandelden we gistermiddag in de omgeving van één van haar favoriete plekjes. Er was tijd om op adem te komen, een pompoen te verdelen, eersteschoolmaandverhalen te delen, de familiebanden aan te halen. We stopten voor cake, wandelden door een herfstlandschap in zesentachtig kleuren en sloten af in West-Vleteren, met een teusje . Ze was erbij, ze keek ernaar en ze lachte.

Morgen zijn we 19 september 2016: de dag waarop mijn peter 90 jaar zou zijn geworden. Zou . Al vijf jaar moeten wij hem missen, en dat snijdt. Omdat-ie zo'n mooi voorbeeld voor ons was, dwaalt hij nog vaak door onze gedachten. Ik heb dan ook nooit nog iemand ontmoet die zo optimistisch, dapper en grootmoedig in het leven stond als hij.  'Zich wegcijferen' had hij tot zijn lijfspreuk gemaakt. Hij gaf zoveel meer dan hij kreeg. De mooiste mensen mis je het hardst.

Nee, hoor, ik ben jouw dagje niet vergeten! Al enkele dagen door verdriet bevangen beet ik mijn lip kapot, maar plots zag ik jou overal... ... In het snoezige kousje dat jij 11 jaar geleden voor Quinntje breide... 't Zat plots tussen de rest van de was. (Dankjewel. x) ... In de wokgroentjes: te gebruiken tot jouw dagje... Gewokt ter ere van jou. ... In mijn nieuwe sandaaltjes die jij - ' t zin roare moden... - zeker ook eens had willen passen. ... In jouw Japanse kerselaar die zoveel sjette geeft dat ik er telkens vier keer van moet slikken. Ze zeggen dat het slijt maar dat voel ik niet. Jij mag niet slijten. Ik wou nog elke dag dat je hier was om kousen te breien om wok te smullen om sandalen te passen om aan bloemen te ruiken en de tranen van mijn toetsenbord te vegen.

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Als het blad valt word ik altijd een beetje melancholisch. Het gemis wordt sterker, de dagen kaler, de leegte is af en toe pijnlijk voelbaar... Gelukkig maakt Het Nest deel uit van een veel groter geheel. Een clan, zeg maar, waarvan elk lid met evenveel trots kan zeggen dat zij  zijn of haar stammoeder was. En stammoeders moet je eren, dus laat ons daar nu eens keigoed in zijn ...  We wandelden -met haar in gedachten- door een herfstig landschap. Door lang vervlogen tijden, dat ook, want twee historische figuren vertelden ons het verhaal van de roering en romantiek langs de vaart, dat zich eind negentiende en begin twintigste eeuw op het Palingbeekdomein afspeelde. Na de wandeling hieven we het glas, op herinneringen die vervagen maar een warm gevoel dat blijft.

We waren een beetje ontregeld, oma, vorige week... Een Kattenstoet zonder feestje in de Dikkebusseweg, dat waren we eigenlijk niet gewoon... want waar zouden we dan verzamelen... en waar gingen we dan heen? En zou er op andere plekken langs het parcours wel nog plaats zijn, of stond alles gewoonlijk helemaal vol en wisten wij dat niet omdat wij sinds jaar en dag tegen drie uur postvatten bij het station? En konden wij al wel gegeten hebben tegen kwart na één, nu we halsoverkop beslisten om aan het brugje bij de Vestingen te gaan staan? En kon je daar een beetje in de schaduw staan of zou een petje van pas komen? En zou tante Marleen ons wel vinden, nu we ons een beetje herschikt hadden? Het liep allemaal los, oma, maar dat had je wel kunnen verwachten. We aten op tijd en kwamen op tijd, er was nog wat plaats, we vonden elkaar, de zon scheen niet te hard en de stoet was een schot in de roos. (Je zou het geweldig gevonden hebben, want de reuzen en Minneke Poes maakten een dansje ...

Ik hoorde haar plots heel goed. "Oe-hoe! Oe-hoe!" Alleen zij kon zo grappig en aandoenlijk laten weten dat ze er was. "Oe-hoe!" Het deed me zo goed haar zo vlakbij te horen... wat was dat lang geleden! Ze was er plots, heel dichtbij, en ik herkende haar stem meteen. Ik werd glimlachend wakker en droeg het fijne gevoel  nog een hele voormiddag met me mee. Zij was het echt geweest. En voor het eerst in zoveel tijd lachte ik om haar grappige ge-oehoe...

Je sluit het leven-met-haar met stukjes en beetjes af, tot alleen maar de herinnering overblijft. Er is een leven met en zonder haar. Er zijn gebeurtenissen met en zonder haar. Feestjes en uitstapjes, die ook. En net als je denkt dat je weer net een beetje meer kan aanvaarden dat ze er niet meer is, slaat de slinger je weer keihard terug in je gezicht. Een simpel truitje, door haar gebreid voor Boytje. Hij één jaar, toen: groot genoeg, maar niet zo dik. Het zat hem als gegoten, nog wat ruim, maar snoezig en koket. Drie herfsten later is het te kort, maar nog steeds ruim genoeg voor zijn tengere lijfje. Alleen... zijn hoofd is gegroeid en het truitje bleef gelijk... Ik neem mezelf voor om het hem deze winter nog zo vaak mogelijk aan te trekken, want er is niemand meer om het nekje een beetje te verbreden. In de lente zal dit truitje op zijn beurt herinnering zijn. Een hele warme.