The simple life

Op maandagmorgen bekom ik al eens graag van het weekend met de vragen van Proust in De Morgen en twee zjatjes straffe kaffie . Vanmorgen werden die dus gesteld aan één van mijn idolen in mijn kindertijd: Isabelle A!  (Toeval of niet, tijdens onze laatste t herapeutische wandeling  kwam ze eventjes ter sprake*. Het was dus min of meer een s ein van de kosmos dat ik ook eens werk moest maken van mijn eigen vragen van Proust.)  *: 't Was in combinatie met Willy Sommers. Ooit wijd ik eens een hele post aan Willy.  26 vragen aan Mamasoet. U moest u maar eens vervelen in Coronatijden.  Here we go, dus! (En kleine spoiler: ik begin bij de laatste, want die is echt mijn ding!) 1 Hoe oud voelt u zich? Omdat ik van 't eind van 't jaar ben, heb ik mij altijd een beetje frisser gevoeld dan mijn leeftijdsgenoten; omdat ik op mijn drieëntwintigste al mijn eerste baby had (en er daarna nog 2 kocht binnen de 6 jaar), heb ik mij altijd een beetje voor gevoeld op mijn leeftijd...

Dat er een hele maand voorbij ging zonder dat ik hier één woord neerschreef. En dat ik iedere avond op en ten in mijn bed dook. Dat ik nog nooit zo ver, zo regelmatig en met zoveel goesting gewandeld heb als de voorbije maanden. Dat ik niets wilde schrijven over de shit waar we nu toch allemaal samen in zitten. 't Is niet van mij dat je peptalk moet verwachten, ik zwalpte meer dan ik voer en wat mijn schoolwerk betreft ben ik ei zo na verdronken. Dat ik steeds vaker voel dat mijn principes aan mij vreten en dat ik besef dat ik dat vroeger niet besefte. Dat ik perfect consequent inconsequent kan zijn met schermtijd, maar niet als het over coronashizzle gaat, of toch zeker niet met die intentie. Dat ik al een volle maand volledig vegan eet, en dat mijn weegschaal langzaam maar zeker begint te plooien. En 't is niet onder mijn gewicht. Dat ik enorme huidhonger heb, maar geen gewone. Dat ik mij luidop afvraag hoe mijn tuin eruit zou gezien hebben zonder corona. ...

92 kaarsjes onder rozige kersenbloesems, lang-zal-ze-leven-in-de-gloria! Worstjes op de bbq en een frisco voor iedereen! Ik hoop dat ze jou daarboven ook in de wolkenwatten leggen, omaatje! Met een  feestelijk lied, vrolijke vlaggetjes en liters rijstpap, met gouden lepeltjes.

Toen ik in het vijfde leerjaar zat, kreeg ik les van een meester die dacht dat hij een klas tienjarige meisjes alleen maar zou kunnen temmen door extreem hard te brullen, extreem streng te straffen, extreem kwaad te reageren en onredelijk hard zijn gezag te laten gelden. (Hij moet echt ook extreem onzeker geweest zijn en hij had vast een extreem kleine piemel realiseer ik me nu, maar dat waren geen dingen waar ik aan dacht toen ik tien was.) Elke dinsdag kregen wij van hem een bladzijde zinnen met werkwoorden om te vervoegen. Het waren er elke keer 25, ofwel in tegenwoordige tijd, verleden tijd of voltooid deelwoord. Om ons nog eens extra te kullen , verwachtte hij dat we de zinnen waarin die werkwoorden stonden nog eens overschreven. Zonder fouten, zonder geschrap en helemaal zeker zonder tipp-ex.   (Ik was er pertinent zeker van dat hij dat deed om nog extra punten te kunnen aftrekken, zo'n onmens was hij. Hij verzon de moeilijkste bijzinnen om ons erin te luizen en hij sc...

Er zijn dingen waarvan ik vroeger  nooit -maar dan echt NOOIT -  gedacht had dat ik ze als Mamasoet zou doen of toestaan... maar ze gebeuren dus toch! Op maandagmorgen een omweg maken langs het kerkplein omdat daar een superzeldzame Pokémon zit. Eventjes wachten in de auto tot hij weer verschijnt. Nog wat wachten. Vaststellen dat hij weg is en niet op de kinders mopperen. De intentie was er, mo gow . Mijn kinders voor 't gemak op de PS4 laten spelen. Omdat het superwarm is en ze dan niet knorren; omdat het supervroeg is en ze anders te luid zijn; om drie uur -tegen alle regels in!- , omdat ik dan nog eventjes in mijn boek  verder kan lezen. En al die andere momenten. Dan ook. Ik check soms wel eens of ze nog ademen, mijn kinders,  mo gow . Chocoladecornflakes - en alléén chocoladecornflakes , dus zonder stuutje of fruit of zo- als ontbijt toestaan. Want dat spelen ze snel binnen en dat komt al eens van pas op schooldagen. Wel altijd met melk, mo gow . Meega...

Zelfs als ze in de zetel lag voor een noenetuksje - of genoot van een zacht briesje onder de roze Japanse kerselaar als de lentezon veel zin had - speelde haar radio. Harder met de jaren, zodat ze hem kon blijven horen. En altijd op Radio 2 West-Vlaanderen, vaak Luc Appermont. Bij het verdelen van kleine, maar tastbare herinneringen was ik dan ook heel erg blij met het gekregen retrotoestelletje. Je mocht niet te vaak prutsen aan de antenne en moest het ruis van de jaren '90 voor lief nemen...  De grijze knoppen plakten hier en daar door onvoorzichtig keukengebruik, maar het aanknippen van de radio bracht elke morgen een warme golf van herkenning en zoete nostalgie met zich mee. Ze was weer eventjes terug, ik dacht haar soms zelfs eventjes te ruiken en hoorde haar zachtjes neuriën. Enkele weken geleden klonk de allerlaatste noot, iemand was onvoorzichtig met de antenne. Ik was niet thuis en  hoorde ze niet klinken, maar de gedachte maakt me benieuwd . Was het een sol of ...

Ik heb er eens speciaal op gelet, op feestdagen leggen mensen hun haar vaak extra mooi. Mezelf buiten beschouwing gelaten (de bad hair days volgen elkaar hier in snel tempo op, waar is kapper Mia als je haar nodig hebt?) was er met Pasen duidelijk een lijn in de kapsels van Claeys, Claeys en Claeys terug te vinden.  Allemaal op hun paasbest,dat spreekt.

Het was ja-ren geleden dat ik nog echt eens ging betogen en het kietelde al een poosje; als de jeugd zijn mond open trekt voor een frisser klimaat is het aan de mama's en de papa's om daar toch zoveel mogelijk de schouders onder te zetten, dacht ik! De voorbije maanden kon ik er om wisselende redenen niet bij zijn,  maar 15 maart stond plots helemaal vrij te blinken in mijn agenda... Global strike for the climate , en ik moest er niet eens voor staken... 't Gapte lik een oven!  Een kleine schop onder mijn kont, meer was er niet nodig om met de trein richting hoofdstad te sjezen, en met een muts, sjaal en winterjas kon zelfs de regen geen spelbreker zijn. Maar man, wat een zalige dag was me dadde ? Ik denk dat elke actie- en drukkingsgroep die ik de voorbije jaren een warm hart toedroeg op het appel was, voorzien van vlaggen, borden, flyers, megafoons en toeters. Enthousiaste kinderen, milieubewuste oma's en opa's, activerende meesters en juffen, bezorgde mama...

Gelukkig hangt mijn humeur de komende dagen niet van het weer af, want gow zeg , 't belooft weer... Als je je glimlach wél van het weer laat afhangen, neem ik zwaar enthousiast de taak op me een smile op je snoet te toveren... en wel met enkele hilarische instagramaccounts die ik volg omdat ze me telkens weer doen lachen... soms eens stil, dan weer kakebreed, schaterend  en keiluid .  Zin om blij te worden? There we go ! Ken je Gary Janetti al? Niemand anders die zo goed prins George van Engeland kan photoshoppen... Zijn commentaar -recht uit het hoofd van prins George!-  bij die foto's is telkens weer to die for . En hij heeft het heel vaak ook op Meghan Markle gemunt... Za-lig! Volgen, hastn! Ook Sam Barsky stemt mij vrolijk, al ben ik er nog altijd niet uit of hij wel echt die bedoeling heeft, of misschien gewoon bezig is met serieuze business. Wat er ook van zij, de man houdt zich bezig met truien-met-een-landschap-op breien (echt é!), waarna ...

Je zal mij niet snel overtuigen met covers, mijn nostalgisch kantje neemt het al snel over en vaak heb ik meteen compassie met het origineel dat al eens vakkundig door de nieuweling verkracht wordt. (Ik vind het soms ook een beetje goedkoop, een snelle weg naar succes of een klein bewijs van groot gemak.) Maar gasten, er mag wat nuance zijn, want die vlieger gaat niet op voor dendezen ier ... Ik geloof dat de king nog leeft, maar weet wel helemaal zeker dat er ondertussen ook een prins is. En guess what... Ik kan het ook echt niet helpen :-)

Het gaat precies allemaal het vlotst als je de radio, tv, gsm of laptop uit laat staan, de laatste weken. Helemaal vrolijk word ik pas bij een digitale detox, wanneer even niemand de cocon doorprikt. En eigenlijk ligt veel mopperen niet in mijn aard; ik probeer oprecht het contentement in elke dag te plukken, de geschapen dag met de glimlach te begroeten en die vrolijkheid vast te houden tot 's avonds in mijn zetel... Soms lukt dat vlotjes, maar er zijn periodes waarin ik echt bewust al heel mindful en geaard moet zijn om tot 's middags te lachen. De donkerste dagen van het jaar roeren hun staart... En toch zijn er altijd ook lichtpuntjes, tekenen dat het nog niet allemaal verkl*t  is... Want ik kan toch niet anders dan blij zijn als ik zie hoe hier onder de boom zelfgeknutselde cadeautjes liggen van een broertje voor zijn zus Kwin , vakkundig verpakt en met plakband zes keer verzegeld, zodat niemand -ik herhaal: echt, niemand, hé!!! - tot gluren wordt verleid... Ged...

Ik heb de voorbije jaren een theorie ontwikkeld over goeie koppels. Koppels die samenblijven, waarvan de liefde blijft duren. Er ging niet veel wetenschappelijk onderzoek aan vooraf, maar ik gaf mijn ogen de voorbije 20 jaar de kost en wat ik bij al die koppels die al zoveel jaren meegaan opmerkte, was toch wel opvallend. Zo opvallend dat het geen toeval kan zijn... Mijn vaststelling is voor een geoefend kijker met het blote oog zichtbaar, en de oefening is zo simpel dat iemand die voor de derde keer probeert al geoefend blijkt! Als ik naar die koppels die de tand des tijds doorstaan kijk, dan vind ik altijd en zonder uitzondering dat ze op de één of de andere manier op elkaar lijken. Fysiek in de eerste plaats, en soms zelfs in hun gedragingen. Dat laatste kan natuurlijk een afstemming zijn die door de jaren heen zo gegroeid is... een beetje zoals bonobo's en chimpansees die na verloop van tijd hun regels op hetzelfde moment krijgen (wat bij gemengde koppels al meteen niet v...

Van de ene op de andere dag moest ik haar gezellige gebabbel rond me missen. Bij de koffie, naast me in de zetel, in mijn mailbox, aan de telefoon... Appjes over onze lessen, toen het al lang donker was, babbels over onze drukke nestjes, gemopper over onze mannen, daar konden we wat van...  Ze nam de tijd die al lang op haar stond te wachten en nipte er zachtjes van.  Het beklemmende gevoel dat ik er niet elke dag voor haar kon zijn, viel moeilijk van me af te duwen. Ik kon maar hopen dat ze wist dat ik veel aan haar dacht. Het gemis sneed elke dag een beetje meer, en zoveel dingen zonder haar misten hun fijne glans.  Twee seizoenen later giet ze de dagen al wat zekerder in haar glas, ze weet dat de tijd blijft stromen. Ik geniet voorzichtig van haar weer wat dichter bij mij en snoep van momentjes samen...   Vandaag schonk ze mij een zelfgebundelde, kleurrijke receptenbundel .  Mijn hart maakte een sprongetje!  Laat ons maar af en to...

Het mag nu nog sneeuwen al wat het wil, op onze kalender is het laatste seizoen voor de zomer officieel ingezet. Voor ik het sleuteltje van de winter weggooi: een bloemlezing (hihi) van gedachten bij het begin van de lente . Er zitten tulpen, krokussen, viooltjes, ranonkels, Japanse kerselaars en boshyacinten in. En ze zitten helemaal door elkaar, maar ze ruiken wel lekker! 1 De kerstversiering kwam in de herfst al boven toen Sint-Maarten nog maar net zijn gat gekeerd was ...  en dat bleek een gouden zet om de lastige novemberdagen en de kerstproeven te trotseren. Elke dag iets nieuws, van stemmige raamtekeningen over een houten wintertafereeltje op de kast, een aan de kerstglazen aangepast tafellaken (rood en wit, ik word daar zo gelukkig van!), kleurige washitapeversieringen in de keuken tot het tooien van de nieuwe (witte!)kerstboom: lang voor Jezus in zijn kribbe dook, was onze kribbe al hygge . Elke dag was Het Nest benieuwd naar de kerstvorderingen, als zat er een maste...

Het was een duur weekend en er stond *niets* tegenover... of toch zeker niet direct. We maakten reisplannen en legden 2 reizen vast, dus is er nu weer wat om reikhalzend naar uit te kijken... Voor 't eerst sinds jaren ruilen Los Demettos Nederland voor Frankrijk in, en als alles volgens plan verloopt en de weergoden ons een beetje goed gezind zijn, gaan we bergbeklimmen en rodelen! Hashtag spannend en hashtag tiseensietsnieuws. Ook met Emmyemmy zijn er plannen gesmeed. In een kajuit, met een auto links van de weg en ook iets met een roadtrip. Hashtag omg en hashtag summer! Trouwe lezers worden binnenkort met meer details beloond, u volgt het hier natuurlijk vanop de eerste rij... En tot de zomer hoeft u alvast niet te wachten, want tussen eh... pot en eh... kerstmenu legden we ook nog een sortietje naar Rotterdam vast. Hashtag krokusvakantie en hashtag dievanhetonderwijs! O ja, en hashtag Emmyemmy!

Het zou eigenlijk allemaal niet mogen zijn dat ik ondersteboven ben door wat ik lees omdat ik plots weer haarscherp voel dat het waar is en dat dat gevecht tegen de bierkaai er één blijft dat je niet kunt winnen. Ik raap al mijn moed bijeen want het zijn mama's     als ik waarop ze steunen. Empathie staat niet in ieders woordenboek.

In de kerstvakantie poneerde mijn vriend dat hij vanaf nu alleen nog grijze truien, jeansbroeken en sneakers zal dragen. Een beetje Steve Jobs achterna, maar hipper, want zo is-ie. Sinds het me een beetje lukt om mijn gewicht te bewaren (de feestkilo's denk ik eventjes helemaal weg), merk ik dat ik steeds minder kleren koop. Zonder erom te doen, ziet mijn kast er steeds meer als een capsulecollectie uit... Het matcht allemaal  steeds beter met elkaar. Sober, maar niet saai! Jarenlang kocht ik het ene kleurrijke item na het andere, om dan vast te stellen dat het groen uit de ene jurk niet matchte met het groen uit die gilet (die daar in mijn hoofd helemaal bij paste), waardoor ik weer een nieuw stuk dacht te moeten kopen... Kleur, kleur en nog eens kleur. (En geld, dat mag je er meteen ook bij gaan denken.) Kleurrijk is ondertussen steeds meer zwart geworden - het verstand zal met de jaren komen - en ik probeer met steeds minder kleren rond (...) te komen. De grootste uitdagin...

In een grote kartonnen doos op zolder rust de kerstboom. Tijd voor mijn cactuscollectie om me tot eind november op te vrolijken. Januari is niet mijn favoriete maand; goeie voornemens probeer ik zoveel mogelijk te negeren. Ook kleffe nieuwjaarsrecepties laat ik graag passeren. Een hekel aan flauwe cocktailgesprekjes en mensen die zat zijn na anderhalf glas goedkope cava. Het is ook allemaal zo fake als wat: ik wens iedereen het beste toe, echt en heus, maar sommigen zouden deugd hebben van een hongerwinter in Noord-Rusland, zes flesjes Haldol, een grote kurk in hun mond of creatieve hersencellen om hun brein te pimpen. Niet dat ik hen dat vertel, maar in mijn hoofd, hé... in mijn hoofd... Geen goeie voornemens, dus, en alleen oprechte wensen, voor al wie ik in mijn hart draag. U natuurlijk! En u, en u ... en U!

Als ik me iets in het hoofd haal, smijt ik me al eens helemaal... Gezonder gaan eten? Twee ananassen, een mango en vier mandarijnen! De oprit sneeuwvrij maken? Hop met die schop! Mijn viool opnieuw bespelen? Lessen bij mijn hippe juf! Kamperen in de zomer? Reserveren in november! Een toets voor mijn enthousiaste leerlingen? Zes nieuwe vragen en twee nieuwe documenten. Ik wil maar zeggen: eens de trein raast, is er geen houden meer aan. Dat is best vermoeiend en à la limite is 't misschien niet altijd helemaal nodig, maar het maakt mij rustig als ik de koe bij de hoorns kan vatten en heerlijk ongeremd in de dingen kan vliegen. Een deadline mis ik nooit. Nog voor de laatste letter van de opdracht uitgesproken is, heb ik mij georiënteerd en voorbereid, klaar voor uitvoering en reflectie... Ik kan ook nooit halverwege stoppen, de dingen moeten af. Aan half werk heb ik een hekel, tenzij het om zes manden strijk gaat. Maar voor de rest denk ik dat ik een doorbijtertje ben. Z...

Ik ben over het algemeen heel tevreden met mijn naam; ze is niet zo heel alledaags en ze roept bij zo goed als iedereen die ze hoort een reactie op. Die reactie is erg divers en varieert van "Is dat Arabisch?" over "Dat heb ik nog nooit gehoord..." en in dezelfde adem "'t Is speciaal..." (wat evenveel is als "Bah!" maar 't schijnt beleefder te klinken) tot "Mooi!", "Pittig!" en "Tof, zeg!" Voor wie 't echt wil weten, Soetkin is een Middelnederlandse naam die een verkleinvorm is voor 'Soet', wat -u raadt het vast wel- zoet betekent. Of lief. Of zoet én lief. (Of misschien zelfs gesuikerd, denk ik soms. Dat zou ook goed bij mij passen.) Dat de meeste vrienden mij ondertussen gewoon "Soet" noemen zal eerder met gewoonte te maken hebben (of met dit blogje hier) dan met een afschuw voor "kin", of dat maak ik mezelf toch alleszins wijs. (Mocht het toch zo zijn, u gelieve me dit n...