The simple life

Had je me vorig jaar deze tijd gezegd dat er een jaar kwam waarin we niemand mochten aanraken, ik had eens luid en hartelijk gelachen. Had je gezegd dat we mekaar geen gedag meer zouden zoenen en dat knuffels een ware no-go zouden worden, ik had je voor zot verklaard én ik was zelf zot geworden. Maar een mens wordt dus blijkbaar toch niet zot als hij dat wil, en we zijn dus nog altijd even - zoniet harder- gejost als in maart. Voor 2021 is er voor ons dus maar 1 doel: daj meugt gezoend zin.  In alle betekenissen van het woord, maar toch vooral in de natste .   

Stiekem ben ik wel een beetje fan van grote evenementen, vooral als ik ergens aan de buitenboord kan staan en toekijken. Vanop afstand zien hoe mensen opgaan in het moment, dat kan mij oprecht ontroeren. Grote concerten met een meeneuriënde massa, aandoenlijke afscheidsrituelen op school, een kampvuur met een zangstonde. Mensen die en groupe een gevoel delen en dat luid en duidelijk laten horen, ik krijg er kippenvel van. Ik had me dus ook vanalles bij voorgesteld, bij de Grote Bevrijding uit Corona . In mijn hoofd zou ik al mijn vrienden en vriendinnen terugzien in een slow motion van contentement en ontroering. Ik zou op tijd remmen en hen alleen een elleboogje geven, en misschien wel een traan wegpinken, zij het dan discreet en vanbinnen. Ik zou mijn broers en schoonzussen toelachen, mijn ouders virtueel rond de nek springen en met Emmy zou ik smullen van 't vaderland weg, met tussenpauzes, maar zonder rem.  't Was allemaal een beetje zonder dat mondmasker gerekend, maar ik...

Je zal mij niet snel overtuigen met covers, mijn nostalgisch kantje neemt het al snel over en vaak heb ik meteen compassie met het origineel dat al eens vakkundig door de nieuweling verkracht wordt. (Ik vind het soms ook een beetje goedkoop, een snelle weg naar succes of een klein bewijs van groot gemak.) Maar gasten, er mag wat nuance zijn, want die vlieger gaat niet op voor dendezen ier ... Ik geloof dat de king nog leeft, maar weet wel helemaal zeker dat er ondertussen ook een prins is. En guess what... Ik kan het ook echt niet helpen :-)

Het gaat precies allemaal het vlotst als je de radio, tv, gsm of laptop uit laat staan, de laatste weken. Helemaal vrolijk word ik pas bij een digitale detox, wanneer even niemand de cocon doorprikt. En eigenlijk ligt veel mopperen niet in mijn aard; ik probeer oprecht het contentement in elke dag te plukken, de geschapen dag met de glimlach te begroeten en die vrolijkheid vast te houden tot 's avonds in mijn zetel... Soms lukt dat vlotjes, maar er zijn periodes waarin ik echt bewust al heel mindful en geaard moet zijn om tot 's middags te lachen. De donkerste dagen van het jaar roeren hun staart... En toch zijn er altijd ook lichtpuntjes, tekenen dat het nog niet allemaal verkl*t  is... Want ik kan toch niet anders dan blij zijn als ik zie hoe hier onder de boom zelfgeknutselde cadeautjes liggen van een broertje voor zijn zus Kwin , vakkundig verpakt en met plakband zes keer verzegeld, zodat niemand -ik herhaal: echt, niemand, hé!!! - tot gluren wordt verleid... Ged...

Van de ene op de andere dag moest ik haar gezellige gebabbel rond me missen. Bij de koffie, naast me in de zetel, in mijn mailbox, aan de telefoon... Appjes over onze lessen, toen het al lang donker was, babbels over onze drukke nestjes, gemopper over onze mannen, daar konden we wat van...  Ze nam de tijd die al lang op haar stond te wachten en nipte er zachtjes van.  Het beklemmende gevoel dat ik er niet elke dag voor haar kon zijn, viel moeilijk van me af te duwen. Ik kon maar hopen dat ze wist dat ik veel aan haar dacht. Het gemis sneed elke dag een beetje meer, en zoveel dingen zonder haar misten hun fijne glans.  Twee seizoenen later giet ze de dagen al wat zekerder in haar glas, ze weet dat de tijd blijft stromen. Ik geniet voorzichtig van haar weer wat dichter bij mij en snoep van momentjes samen...   Vandaag schonk ze mij een zelfgebundelde, kleurrijke receptenbundel .  Mijn hart maakte een sprongetje!  Laat ons maar af en to...

Onze laatste communie zit erop! Met Hemelvaart vierden we de eerste communie van Jack, onder het motto 'Kapitein Jack vaart feestelijk uit!' Wat bedoeld was als een beperkt themafeestje, groeide uit tot een verkleedpartij was Jackjes (én onze!) mond van open viel. We hadden hem dan ook niet verteld dat alle gasten zich naar zijn thema zouden kleden... Dat de dresscode 'kapitein van de 7 zeeën' zoveel creativiteit in onze gasten zou doen opborrelen, hadden we nooit durven dromen. Er waren kapiteins, matrozen, piraten en zeemeerminnen, er zwom een visje , vergezeld van een vissersmeid en zelfs de garnaalvissers te paard kwamen meefeesten! Jackje kwam, zag en genoot... En wij waren apetrots op onze kleine kapitein!

In de meimaand gaan Los Demettos knallen... zo erg zelfs, dat er een planning, stappenplan en aftiklijstje aan te pas kwam... en daar hielden we ons de voorbije dagen vooral mee bezig! Het vuurwerk begint met de eerste congédag die ik ooit in mijn leven néém ... Ik krijg meestal vakantiedagen, zonder dat ik ze vraag... omdat die schoolvakanties gewoon vastliggen. Je hoort me in geen geval lagen, zeker niet, maar eens gewoon helemaal zelf een dag congé nemen omdat je naar het burgerlijk huwelijk van schoonzus en -broer mag, dat zal mij een gewéldige kick geven... De week na dat eerste huwelijk vieren wij hier de eerste communie van kapitein Jack ... met een themafeestje, of wat had u gedacht? Daarvoor zijn de uitnodigingen al verstuurd, en ook de aankleding van de zaal én het bedenken van hapjes, bestellen van het kapiteinsbuffet en dromen over communietaart zit in de eindfase... Iedereen moest ook in 't nieuw, en het mocht zeker ook bij het thema passen... Zeelui aller land...

Als ik me iets in het hoofd haal, smijt ik me al eens helemaal... Gezonder gaan eten? Twee ananassen, een mango en vier mandarijnen! De oprit sneeuwvrij maken? Hop met die schop! Mijn viool opnieuw bespelen? Lessen bij mijn hippe juf! Kamperen in de zomer? Reserveren in november! Een toets voor mijn enthousiaste leerlingen? Zes nieuwe vragen en twee nieuwe documenten. Ik wil maar zeggen: eens de trein raast, is er geen houden meer aan. Dat is best vermoeiend en à la limite is 't misschien niet altijd helemaal nodig, maar het maakt mij rustig als ik de koe bij de hoorns kan vatten en heerlijk ongeremd in de dingen kan vliegen. Een deadline mis ik nooit. Nog voor de laatste letter van de opdracht uitgesproken is, heb ik mij georiënteerd en voorbereid, klaar voor uitvoering en reflectie... Ik kan ook nooit halverwege stoppen, de dingen moeten af. Aan half werk heb ik een hekel, tenzij het om zes manden strijk gaat. Maar voor de rest denk ik dat ik een doorbijtertje ben. Z...

Onder deze hemel reed ik dit weekend naar huis. Eerlijk, ik ben zelfs eventjes gestopt om een foto te nemen omdat de regenboog zich zo mooi aftekende. Nog eerlijker: ik krijg daar een krop in de keel van. De hele weg naar huis checkte ik of tegenliggers in hun achteruitkijkspiegel ook al gezien hadden hoe mooi de hemel was... en  hoorde ik mezelf foeteren op onbekenden die niet ééns de moeite deden om stil te staan (zelfs niet figuurlijk!) bij zoveel schoons... Toen ik bijna weer thuis was en merkte dat de dubbele regenboog die er ondertussen bij was gekomen aan het verdwijnen was, ben ik nog eens gestopt om het thuisfront te bellen. Dat ze als de bliksem naar buiten moesten want dat er iets keimoois te zien was boven Vlamertinge City. De kick die ik kreeg toen ik -door de telefoon, langs de kant van de weg - hun oprechte, kinderlijke verwondering in heel veel ooooohs, aaaaaaahs en waaaaaaauws hoorde, daar kan ik nog wel een weekje mee verder. Content dat zij daar net z...

We krijgen een nazomertje, zo knal in de uitwisselingsweek met Nederlandse leerlingen en collega's ... Wég, regenprogramma, wég winterjassen en wég herfstlaarsjes! De hele week buiten in het zonnetje , eerst in Nederland en daarna nog eens in België ... ik kijk er keihard naar uit. Wie heeft dat voor ons geregeld? Happy dance!

De (ont)spannendste week van het jaar zit erop! Traditiegetrouw doken wij het laatste weekend van augustus nog eens helemaal onder op ons ondertussen al niet meer zo geheime adresje: ons campingsje in Audresselles, vlakbij Cap Gris Nez. Ik had mezelf voorgenomen om nog 1 keer keihard te knallen en mijn hoofd helemaal leeg te maken. Dat is me daar, drijvend op de golven van de Noordzee, absoluut gelukt. Meer zelfs: ik wist maar half meer hoe ik heette, toen ik terugkwam. Missie zwaar geslaagd, dus. Ondertussen volgden ook de eerste inspanningen : vergaderingen, overlegmomenten, lunchdates-met-uitwisselingsoverleg... en daartussen ergens de eerste schooldag van Het Nest. Op vrijdag, om in te lopen. Ideaal. Al voelde ik mij die avond al kapot, uitgeput en versleten. Nog net niet aan vakantie toe ;-). Al heb ik enkele machtig toffe collega's van wie ik hun snoet nog maar hoef te zien om me zo energiek als een kung fu fighter te voelen. Ha! Met een start in het eerste middelbaa...

Ik weet natuurlijk niet wat uw plannen voor deze zomer zijn, en heb al helemaal geen idee van uw reiservaringen, maar ik dacht dat er onder mijn lezers misschien wel enkele curieuzeneuzen zaten... Gezond curieus, hé, een beetje piepen en gluren zonder overdragen, gewoon, uit curieusiteit . Een beetje heel veel zoals ik zelf ben. Gezond curieus. En misschien bent u net zo'n dromer als ik. Ik dacht dat het u misschien wel zou kunnen interesseren hoe je verwend wordt als je zomaar eventjes first class naar Dubai vliegt. (U leest het goed. Eerste klas. Naar Dubai. Echt.) Denkt u vooral niet dat Los Demettos over de budgetten beschikken die nodig zijn om deze trip in de nabije of middelverre toekomst te maken. Maar Los Demettos hebben wel een oma en een opa die zulke lukkebonen zijn dat ze een beetje per abuis hun vlucht naar Dubai nog haalden en nog meer per abuis in first class daarheen reisden. (U begrijpt dat oma en opa mensen van de wereld zijn en dat zij zich dus zonder verpinke...