The simple life

Eén van mijn grootste verslavingen -naast wekelijkse roddelboekjes en dubieuze -websites uitspitten, straffe koffie slurpen in de vroege morgen en de frisse geur van nat gras- is zonder twijfel sjokla .  Sinds ik ergens in de lockdown besliste om een poosje vegan ( wuk ?! klik!)  te gaan eten, eet ik alleen nog zwarte -al dan niet met nootjes, kokos of een zoete dadelvulling, of gewoon als zoete combinatie van de voorgaande. (U merkt het al, "alleen nog zwarte" zegt alleen iets over de kleur en de cacaomassa, no way dat ik mij plots qua hoeveelheid zou beperken ;-) Mijn hart maakte dan ook een bungeesprong toen ik hoorde dat ik vegan sjokla mocht gaan proeven bij confiserie Jonas , al 10 jaar gespecialiseerd in vegan snoepgoed en sjokla.  Jonas doet alles zelf, van de aankoop van grondstoffen over het smelten, op temperatuur brengen, afkoelen en in vormen gieten tot het verpakken en versturen van zijn eindproducten, vooral naar groothandel.  Je kunt er ook terecht vo...

Dat er een hele maand voorbij ging zonder dat ik hier één woord neerschreef. En dat ik iedere avond op en ten in mijn bed dook. Dat ik nog nooit zo ver, zo regelmatig en met zoveel goesting gewandeld heb als de voorbije maanden. Dat ik niets wilde schrijven over de shit waar we nu toch allemaal samen in zitten. 't Is niet van mij dat je peptalk moet verwachten, ik zwalpte meer dan ik voer en wat mijn schoolwerk betreft ben ik ei zo na verdronken. Dat ik steeds vaker voel dat mijn principes aan mij vreten en dat ik besef dat ik dat vroeger niet besefte. Dat ik perfect consequent inconsequent kan zijn met schermtijd, maar niet als het over coronashizzle gaat, of toch zeker niet met die intentie. Dat ik al een volle maand volledig vegan eet, en dat mijn weegschaal langzaam maar zeker begint te plooien. En 't is niet onder mijn gewicht. Dat ik enorme huidhonger heb, maar geen gewone. Dat ik mij luidop afvraag hoe mijn tuin eruit zou gezien hebben zonder corona. ...

De voorbije dagen mochten we met Eva Westhoek voor het eerst een standje bemannen op Festival Dranouter ! Je kon er natuurlijk terecht met al je veggie- en veganvragen, maar ook om bekende vegetariërs te voederen , een fotootje te nemen met onze immer sexy broccoliman , en voor écht overtuigde durfals waren er ook veggie en vegan tattoos ! Op de camping konden fijnproevers op donderdag al vegan hapjes meepikken, en al wie zin had in plantpower op de pleine, kon bij ons terecht voor lekkere tips voor gezonde (én vettige) veggie en vegan happen. Quinn en haar vriendin kwam ook eventjes langs én ze bleven ook bij Emmyemmy en mij slapen, dus was een beetje voorlichting over drank- en ander gebruik op zijn plaats ( drank is den duvel! ). Ook zij keerden terug met een brede smile en zin in meer... Hoe vat je 4 heerlijke dagen samen in een post die het allemaal vertelt? Niet! Het worden dus enkele foto's, het contentement hoef je er vast zelfs niet bij te bedenken ;-) ...

Het is nog wel eens gebeurd dat ik een bucketlist voor de zomer had. En dat ik die echt nauwgezet opvolgde . En updatete . Verschillende keren , zelfs.  Dit jaar is er maar 1 doel voor de komende 2 maanden: een beetje kalmeren, vooral in mijn hoofd. In een ideale wereld zou ik daarvoor heel vaak gaan zwemmen, leerde ik hoe je moet surfen, volgde ik duiklessen en zat ik dus hele dagen in en op het water. In diezelfde ideale wereld las ik daarvoor spannende boeken, dreef ik op een luchtmatras, zweette ik een festival nog eens helemaal uit en voerde ik 1 dag op 2 een vegan dagje in.  Als ik dan een beetje gekalmeerd was, vertelde ik aan mijn liefsten hoe graag ik hen zag, kon ik weer een hele avond kalm in de zetel liggen en had ik op 31 augustus weer zin in het nieuwe schooljaar. Geen bucketlist dit jaar... hoewel... als ik dit hier allemaal lees... ;-)

Ik ben een gierige pinne , ik wil het geweten hebben. Mezelf verwennen vind ik lastig, ook al omdat het budget in een ménage van vijf sneller naar dringende noden van de jeugd dan naar het moederdier gaat. Maar ik moet het niet allemaal op de rest van Het Nest steken; ik ben gewoon een gierige pinne. Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks , iets magisch , maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek. Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issu...

20 jaar geleden - de éérste keer dat de Fransen wereldkampioen voetbal werden, zou Drakenjager zeggen, hij rekent ondertussen in kampioenschappen  - stonden wij met alle Claeyssens op een camping in Bretagne . Tijdens dat kampioenschap, en tijdens de finale. Waar mijn broer als enige voor Brazilië supporterde. Dit terzijde.  Het kan dus helemaal géén toeval zijn dat Emmyemmy en ik, in het kader -en misschien al een beetje in de nasleep - van al die recente voetbalfestiviteiten opnieuw aan de Côte d'Armor belandden! Op papier voor een roadtrip, want dat klinkt zo hip, in realiteit (laat ons vooral eerlijk zijn) om veel te veel te eten , af en toe iets te drinken en zo'n zestien keer per dag te chillen . Glampen op een glamping . Glamourous , want zo zijn we wel. 20 jaar, da's toch een hele lange poos; ik herkende een aantal Bretoense namen wel, maar zeggen dat er allerlei bellen rinkelden, zou de waarheid geweld aandoen. Al was het wel fijn om af en toe een compeet...

Onze laatste communie zit erop! Met Hemelvaart vierden we de eerste communie van Jack, onder het motto 'Kapitein Jack vaart feestelijk uit!' Wat bedoeld was als een beperkt themafeestje, groeide uit tot een verkleedpartij was Jackjes (én onze!) mond van open viel. We hadden hem dan ook niet verteld dat alle gasten zich naar zijn thema zouden kleden... Dat de dresscode 'kapitein van de 7 zeeën' zoveel creativiteit in onze gasten zou doen opborrelen, hadden we nooit durven dromen. Er waren kapiteins, matrozen, piraten en zeemeerminnen, er zwom een visje , vergezeld van een vissersmeid en zelfs de garnaalvissers te paard kwamen meefeesten! Jackje kwam, zag en genoot... En wij waren apetrots op onze kleine kapitein!