The simple life

Dat er een hele maand voorbij ging zonder dat ik hier één woord neerschreef. En dat ik iedere avond op en ten in mijn bed dook. Dat ik nog nooit zo ver, zo regelmatig en met zoveel goesting gewandeld heb als de voorbije maanden. Dat ik niets wilde schrijven over de shit waar we nu toch allemaal samen in zitten. 't Is niet van mij dat je peptalk moet verwachten, ik zwalpte meer dan ik voer en wat mijn schoolwerk betreft ben ik ei zo na verdronken. Dat ik steeds vaker voel dat mijn principes aan mij vreten en dat ik besef dat ik dat vroeger niet besefte. Dat ik perfect consequent inconsequent kan zijn met schermtijd, maar niet als het over coronashizzle gaat, of toch zeker niet met die intentie. Dat ik al een volle maand volledig vegan eet, en dat mijn weegschaal langzaam maar zeker begint te plooien. En 't is niet onder mijn gewicht. Dat ik enorme huidhonger heb, maar geen gewone. Dat ik mij luidop afvraag hoe mijn tuin eruit zou gezien hebben zonder corona. ...

Ik ben een gierige pinne , ik wil het geweten hebben. Mezelf verwennen vind ik lastig, ook al omdat het budget in een ménage van vijf sneller naar dringende noden van de jeugd dan naar het moederdier gaat. Maar ik moet het niet allemaal op de rest van Het Nest steken; ik ben gewoon een gierige pinne. Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks , iets magisch , maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek. Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issu...

Ik was het eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren, maar met Hemelvaart vieren we ons Jackspookje en zijn communie! Gelukkig is er altijd nog Emmyemmy om mij aan de planning (eten, locatie, concept, versiering, timing...) van dit event te herinneren, en ik heb het gevoel dat we in de goeie richting aan het fietsen zijn... De uitnodigingen voor ons themafeestje zijn onderweg... Wat het thema wordt, verklap ik in 't korte ... al geef ik met de titel van deze post toch ook wel al een kanjer van een tip weg! Stay tuned!

Mijn gsm staat weer bijna vol. Herinneringen die ik graag voor u bundel... voorzien van een streepje commentaar. De krokuskopjes duiken weer op, waardoor in mijn hoofd meteen "Vakantie" geschreeuwd wordt... Een hele week en een weekend ervoor, wat neerkwam op 9 goedgevulde dagen. Jack en Lynn leerden zwemmen, waardoor ik elke dag eventjes over en weer naar 't zwembad mocht sjezen. Mocht, want die 2 in de auto horen kwebbelen, dat was telkens weer een plezier... Er was ook tijd voor grote infrastructurele werken ten huize Los Demettos. Na het ledigen en wegruimen van de kast en het lelijke computertafeltje en met een fris likje witte verf op de muur zijn we weer een grote stap dichter in de richting van onze langverwachte wificorner ... (Ooit al eens een kast 10 jaar op dezelfde plaats laten staan zonder erachter te stofzuigen? Geen aanradertje!) Het hout is gekozen, maar over de keuze van nieuwe stoelen breek ik me nog altijd het hoofd... En horen daar dan ook nog e...

Vakanties vliegen altijd zo snel om... en zo was het zeker met de voorbije herfstvakantie... We hadden hem met opzet niet helemaal volgepland, want chillen met Drakenjager in huis is toch nog altijd veel gezelliger dan rondsjezen met 3 kinders op de achterbank, onderweg naar nog eens een andere bestemming... En ik was zo moe dat ik vast in slaap gevallen was achter 't stuur, als ze dan eens eventjes zouden zwijgen op de achterbank. #not Een platte batterij, die moet je opladen... Ze kwam dus helemaal als geroepen, de vakantie. Net op tijd.  Tijd voor inhaalrust, middagdutjes, rommelen in huis en pyjama's vanaf halfzes. Zo geschiedde. En toch hebben we ons niet verveeld! De vakantie begon *zucht* met Halloween.  Elf jaar lang kon ik Het Nest ervan overtuigen dat ze helemaal niets misten als ze zich niet in gedrochten verkleedden, dat het een Amerikaans feest was dat hier weinig wortels heeft, dat we dan wel eens een pompoen zouden uithollen als ze dat zouden willen, en dat ...

Ik wil het nog niet helemaal geweten hebben, maar af en toe doe ik al eens iets wat in de richting gaat van de eerste september... Zo stelden we de riempjes van Jackjes eerste schooltas al bij, checkten we of we al kaftpapier hebben voor de eerste boeken (Neen! We hebben nog NIETS gekaft!) en pasten we alle lelijke witte gymschoenen die we in huis hebben. We zijn dus al een heel klein beetje voorbereid op wat komen gaat, zonder helemaal te overdrijven en te vergeten dat we nog een kleine 2 weken vakantie hebben... ("2 Weken? Dat is de hele duur van mijn zomerverlof", hoor ik mijn broertje zeggen. Yes, it is! ) Eén van de leukste maar meteen ook moeilijkste keuzes bij het begin van het nieuwe werkjaar is telkens weer een goeie, degelijke agenda vinden. Niet dat er geen agenda's te vinden zijn, maar ik ben toch telkens weer betikketakt om de origineelste, kleurrijkste, grappigste of speciaalste uit te kiezen, én hij moet ook nog eens overzichtelijk en handig zijn. De la...

Wie zijn ze toch, de vetters die vanaf 1 augustus te passe en te onpasse langs hun neus weg komen zeggen dat de congé ol overweuge is . Alsof wij dat niet weten. En alsof wij niet kunnen tellen. Gastn, wij houden dat allemaal keigoed bij. Wij wéten dat het vandaag al woensdag 2 augustus is en dat dat wil zeggen dat de vakantie nog maar even halfweg is. We weten ook dat er nog zotveel plannen voor deze maand in de pijplijn zitten. Wij moeten nog eens op reis, wij. Kamperen. We hebben nog sortietjes naar zee, een gezellige familiebbq, een  meidenmamashopping, een dagje met toffe collega's/vriendinnen, een verjaardagsfeestje, een say-yes-to-the-dressdag, een jour d'amour en héél veel gechill te gaan. Hoe wij dat allemaal zo goed kunnen bijhouden? Met de mamasoetkalender , vanzeneigenst! Een traditie die we nu toch al enkele jaren voortzetten en waar we allemaal heel content van zijn: overzichtelijk, combinatie van woord en beeld en dus voor alle leeftijden, quoi... Dit i...

U heeft er een poos op moeten wachten, want het is ondertussen al een kleine maand geleden dat ik u een nieuwe reeks beloofde... Fijne momentjes, vastgelegd met mijn Fuji Instax Mini 8 . 't Is niet dat ik nog geen fotootjes nam, maar ik heb toch een beetje moeten wennen aan de (licht)instellingen en de handhave van mijn roze kodaksje. De tegenvallende resultaten vielen in 2 categorieën te sorteren: 1: Te donkere foto's (lees: je zag dat er in de verte iemand iets tofs aan 't doen was, maar wie die toffe gasten waren, was een raadsel, en ze konden net zo goed poedelnaakt of met hun rug naar je zitten of hun middelvinger opsteken, geen mens ging er wat van zeggen.) 2 Onduidelijke foto's (lees: je zag witte tegels met donkere voegen, maar 't konden net zo goed plafondplaten of wandfaiencen zijn, laat staan dat je de familie Demette in de verte zag poseren voor de anniversaire van marraine Marie-Noëlle. Jammer. En zonde. ) 't Is niet dat er in januari ni...

Tijdens een zoveelste slapeloze nacht ging ik op Pinterest op zoek naar ideetjes om ons huis kerstklaar te maken. Traditioneel zetten wij onze kerstboom pas op of rond Quinns verjaardag (komende vrijdag!), maar ik wou dit weekend al een beetje sfeer creëren... Elk jaar kopen we voor Het Nest een adventskalender met chocolaatjes in, maar ik wou het dit jaar wat creatiever aanpakken en koos ervoor onze eigen adventskalender te maken. Met kaftpapier van de stock, stickers, een rendierslinger en miniwasknijpertjes van bij Hema en een mandje waarin je pistoleetjes en andere koekerie op zondagmorgen netjes kunt presenteren, knutselde ik voor elke dag een cadeauzakje. Vanaf donderdag beginnen wij officieel af te tellen! 24... 23... 22...

Met drie kinderen in de kleuter- of basisschool valt het al eens voor dat een juf of meester vraagt om helpende handen. Om voor te lezen, zeepbellen te blazen, kinderen te vervoeren, kinderen terug te halen of om ratten te maken. U leest het goed. Voor een project 'herinneringseducatie' werkt de jeugd van Ieper sinds 2014 rond 'dieren in de oorlog'. Nuno vertelde laatst geanimeerd over de rol van honden, paarden en kanaries in de Grote Oorlog. Ik ben daar stiekempjes blij om, want een poosje geleden had-ie nachtmerries door zich de dingen iets te plastisch voor te stellen... De verschrikkelijke beelden van vluchtende kinderen de voorbije zomer deden daar geen goed aan... Ratten, dus, want daar hadden de soldaten een hele kluif aan. Ik geef toe dat ik de brief over het project niet ontvangen- laat staan gelezen-  had, (iets met veel kinderen en nog meer info en bezige ouders... oeps!), dus toen boytje me vroeg of ik wou gaan helpen, was ik al lang blij dat ik die ...

Als verrassing voor Het Nest had ik bij onze voorbije trip naar Nederland (er komt nog een postje over, ik hoor u wel!) een koffertje gevuld met speelgoedjes die niet veel plaats innamen maar wél veel plezier beloofden: een nieuwe Yahtzee, pingpongbats, opduikringen, een nog in elkaar te knutselen mobiel en nog wat ditjes en datjes. De twee tofste spellen had ik onderaan verborgen: een schatkaartenmaker en een DIY-gezichtenmemory, allebei gekocht bij mijn nieuwe verslaving: Flying Tiger. Twee speeltjes waar wat werk aan is, waar heel wat creativiteit aan te pas komt , wat motorisch niet té uitdagend is én waar ze urenlang zoet mee zijn geweest ... Contentement! De schatkaart kwam goed van pas: wie de schat verborg, mocht het pad op de kaart uittekenen. De anderen zochten. (De meeste schatten waren eetbaar: zakjes chips, drieënhalve appel, een reep chocolade met noten en ook de nieuwe pingpongbats. Die waren een hele dag té goed verstopt, maar hé, daar mopperen we niet over .....

De voorbije weken dacht ik vaak na over een plan C. Een plan B was er al, ik verklapte er hier al 't één en 't ander over... Gelukkig is dat er nog niet van moeten komen, de clusters zijn -hou het hele Zoniënwoud vast- voorlopig onder controle. Het is natuurlijk wel zo dat ik graag ooit eens iets helemaal zot - buiten mijn comfort zone en al - zou doen, wat ver van mijn onderwijshabitat ligt, iets wat op andere uren zou vallen, en op andere plaatsen, en iets waar ik voorlopig nog niet zo gek veel over weet...  Ik informeerde me al, maar het blijkt vooral een duur affaire... Ik hou u op de hoogte, dat spreekt. Uitgestelde plannen zetten natuurlijk aan het dromen, en ik mocht gisterenavond al eens proeven van die lonkende, compleet andere wereld, die van de schoonheidsverzorging. Als proefpersoon mocht ik mee naar het examen nagelverzorging bij de avondschool hier in de buurt... Ik kwam tot volgende besluiten: - Niet elke deelneemster leek - zwiep-  uit Temptation Isl...

Bij het scrollen door het maartnummer van Elle werd mijn aandacht getrokken door dit artikel ... Studs! Patches! Labels! Tralalaaaaa! Hoewel ik heel mindful aan het downsizen ben, kon ik de innerlijke dwang niet negeren: ik moest en zou mijn jeans fraksje pimpen. Op naar de Veritas! Lieve lezer, als ik het kan, kan jij het zeker! Al wat je nodig hebt, is een te pimpen kledingstuk, een strijkijzer, een katoenen doek en een hoopje lef.  Met deze DIY zou 't moeten lukken: Neem een foto van het maagdelijk blanke kledingsstuk. Gewoon, omdat je dan een ' voor en na' kan maken... Strijk het pand waarop je je applicatie wil aanbrengen mooi glad.   Leg je applicatie zoals jij hem op je kledij wil aanbrengen.( Hou rekening met naden en ribbeltjes: daar kun je niet goed op strijken.) Zorg er ook voor dat je je volledige ijzer op de afbeelding kan zetten. (Al deze onzin staat ook op het bijgeleverde instructievelletje. Volg de instructies, nèh....