The simple life

Het is nog wel eens gebeurd dat ik een bucketlist voor de zomer had. En dat ik die echt nauwgezet opvolgde . En updatete . Verschillende keren , zelfs.  Dit jaar is er maar 1 doel voor de komende 2 maanden: een beetje kalmeren, vooral in mijn hoofd. In een ideale wereld zou ik daarvoor heel vaak gaan zwemmen, leerde ik hoe je moet surfen, volgde ik duiklessen en zat ik dus hele dagen in en op het water. In diezelfde ideale wereld las ik daarvoor spannende boeken, dreef ik op een luchtmatras, zweette ik een festival nog eens helemaal uit en voerde ik 1 dag op 2 een vegan dagje in.  Als ik dan een beetje gekalmeerd was, vertelde ik aan mijn liefsten hoe graag ik hen zag, kon ik weer een hele avond kalm in de zetel liggen en had ik op 31 augustus weer zin in het nieuwe schooljaar. Geen bucketlist dit jaar... hoewel... als ik dit hier allemaal lees... ;-)

Het mag nu nog sneeuwen al wat het wil, op onze kalender is het laatste seizoen voor de zomer officieel ingezet. Voor ik het sleuteltje van de winter weggooi: een bloemlezing (hihi) van gedachten bij het begin van de lente . Er zitten tulpen, krokussen, viooltjes, ranonkels, Japanse kerselaars en boshyacinten in. En ze zitten helemaal door elkaar, maar ze ruiken wel lekker! 1 De kerstversiering kwam in de herfst al boven toen Sint-Maarten nog maar net zijn gat gekeerd was ...  en dat bleek een gouden zet om de lastige novemberdagen en de kerstproeven te trotseren. Elke dag iets nieuws, van stemmige raamtekeningen over een houten wintertafereeltje op de kast, een aan de kerstglazen aangepast tafellaken (rood en wit, ik word daar zo gelukkig van!), kleurige washitapeversieringen in de keuken tot het tooien van de nieuwe (witte!)kerstboom: lang voor Jezus in zijn kribbe dook, was onze kribbe al hygge . Elke dag was Het Nest benieuwd naar de kerstvorderingen, als zat er een maste...

De laatste weken had ik het helemaal gehad met de dagelijkse struggle rond de schermtijd van onze jeugd. Elke dag opnieuw probeert hier wel iemand extra kwartieren aan de afgesproken timing toe te voegen. Een uur loopt al eens uit tot anderhalf uur, en door een ongelofelijke speling van het lot zijn ze als de tijd om is nét bezig met de allerspannendste, coolste, machtigste, niet stil te leggen fase van hun spel. Het nu-kan-ik-toch-echt-niet-stoppen-of-alles-is-voor-niets-geweest- momentje. Elke keer. Echt elke keer. Ondertussen zijn we hier al aan de vierde (4!!!) versie van de gezinsafspraken rond schermtijd (gsm's, laptops, games inbegrepen) en het blijft, met een inconsequente moeder als ik, een evenwichtsoefening van jewelste.  Het is niet zo dat ik tégen gamen of filmpjes bekijken ben - ik geloof dat ik zelfs tot het pro-kamp behoor - en Het Nest weet heel goed dat ik heel redelijk op zoek ga naar compromissen, maar als ik voor de zeshonderdste keer Enzo Knol en de ...

Lieve schatten, hier werd gisteren serieus vergaderd. Overlegd en bedacht. Gewikt, gewogen en beslist. Waarheen, hoe laat, met welk soort boot (écht, hé!) en via welke kant van het eiland. Niet te doen, nu ik er zo over denk..., maar, hé, volgende week deze tijd ben ik eventjes hélemaal wég...  naar de bloedhete Amalfikust, vlakbij Napels. Met Emmy , natuurlijk! Ter voorbereiding checkten we op welk eiland we zéker willen zwemmen, hoe laat de laatste boot terugkeert naar het vasteland, waar de kabelbaan start en waar ze eindigt, in welke restaurantjes we onze Napolitaanse pizza's gaan eten en vooral ... waar de gelati het beste zijn!!! Sinds vorig jaar bundelen we onze ervaringen in 'nus boeksje', een gedetailleerd / geanimeerd reisverslag dat we nauwgezet aanvullen, van voor vertrek tot na terugkomst. (Ik lees hier net dat ik vorig jaar op vrijdag12/8 een vegan pasta met seitankroketten een slaatje en sesamzaadjes gegeten heb en daarna een roomdessertje. Dat was ...

Een echte verslaving, dat Instagram, zeker nu ik mijn dagen vul met luieren, niksen, zitten, liggen en eten. En lezen, dus! Deze 5 accounts zijn om te gillen: - celestebarber is absoluut een bezoekje waard: zij imiteert op geniale wijze foto's van beroemdheden, zonder filter en zonder ideale belichting... Zelfspot, sterrenspot en lachengierenbrullen. Hi-la-risch. - aydafieldwilliams  is de vrouw van mijn Robbie. (Jaja, stiekem nog altijd een beetje mijn Robbie,  een overblijfsel van mijn Take Thatperiode en zijn daaropvolgende soloavontuur. Ayda hoeft dat eigenlijk niet te weten.) Wie dacht dat Robbie knettergek was, moet Ayda zeker eens bespieden.   Birds of a feather, echt. Supergrappige filmpjes, foto's en quotes! - gordongram ofte Gordon Ramsey himself. Vulemule , beloved husband, topkok, sportfenomeen. Beste vriend van David en Victoria Beckham. Love him. - joolsoliver , vrouw van Jamie. Zwanger van baby 5, ontwerpster van een eigen kinderkledinglijn. Z...

Ons tripje naar Delft is alweer een kleine  2 weken geleden. Als ik door mijn foto's scroll, is er één die speciaal blijft hangen... Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. Ida Gerhardt, Het sterreschip, 1979 Een bankje waarop je niet mag picknicken, maar waar het wel toegestaan is ... te lezen.

Ik   raakte   sinds lang niet meer zo geïnspireerd als door Lena Dunhams boek ‘Not that kind of girl’, een autobiografisch werkje waarin ze zichzelf op onnavolgbare wijze absoluut niet serieus neemt. De hele Girls-hype van de voorbije jaren/seizoenen was een beetje aan me voorbijgegaan(ik zal het maar aan mijn borstvoeding en daarbijhorende tepelkloven wijten), maar toen ik een halve bladzijde in haar boek gelezen had, wist ik wat Netflix me de komende weken zou mogen serveren. Hoeveel seizoenen zijn er, bij de weg? Bingewatching for the win. Vooral de random volgorde van de hoofdstukken- nu eens ernstig , bitter, wreed en net daarna hilarisch- ,de origineel gekozen thema’s en de zelfspot die tussen de letters druipt zijn   mijn steke . In die mate zelfs dat ik me –is dat plagiaat?- voornam de komende zomerweken door haar te laten inspireren. Het grote hoofdstuk ‘Seks en eerste keren’ sla ik voor uw en mijn gemak over. “x aantal dingen die ik van … lee...

Het wit.  Onhoorbaar is het wit. Slechts wat getrippel van vogelpoten heel omzichtig in de bange stilte van het wit. Onhoorbaar ligt het wit in de leeggeblazen ochtend. Ik schrijf er geen voetstappen in. Roland Jooris, 1977 En dan mag het nu gaan zomeren!

Winter De sterren wintertintelen  en de maan  doorschijnt de melkwegnacht.  Het kraakt van sneeuw op de aarde  waar ik ga,  een nieteling, een adem wit,  een ademdamp van liefde en poezie. Ida Gerhardt, uit De Hovenier Van Gorcum, Assen 1961

Soms neemt iemand je zo bij de neus dat je in een survivalmodus gaat. Toon Tellegen heeft het ooit  heel mooi verwoord:  Ze wacht. Nee, zegt ze. Ik wacht niet. Ik dans.  Ze danst,  ze danst met lange, ranke passen,  langzaam en aandachtig,  ze houdt haar ogen dicht,  ze danst door deuren en door ramen  en door lange lankmoedige dagen-  hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-  en telkens als ze niet meer kan  en bijna, bijna valt,  denk ze: Ik?  ik val niet, ik dans.  Toon Tellegen Uit: Kruis en munt Querido/Poetry International, Amsterdam/Rotterdam 2000.

Halfweg september... tijd voor een laatste update van de bucket list die ik voor mezelf opstelde bij het begin van die twee maanden zaligheid...  Ik postte al eens een update , en toen was het lijstje to do's al flink geslonken, maar de twee sportiefste uitdagingen had ik - so me !- een beetje voor me uit geschoven... (lees: dat lopen ontzag ik als de pest, maar je hebt maar beter 1 goed voornemen dan 15 slechte, of zoiets). Al zag ik dat zwemmen in zee dan weer he-le-maal zitten, maar er was niet direct een zee voorhanden, dus daar was er dan weer een praktisch bezwaar... Lieve lezer, de lijst is zo goed als afgewerkt... We sloten de zomer af met een familieweekendje op een camping en het strand van Audresselles, bij een broeierige 30 graden. De zee lonkte en bruiste, de zon brandde en het zicht op de white cliffs of Dover was adembenemend... Dat zwemmen in zee was de kers op de taart die de voorbije zomer was , in mijn hoofd een pièce montée van rodevruchten -, Sai...

Poëzie is als je oudste dochter mama - hartje - papa op de bedauwde ramen van papa's polo schrijft.

‘s Nachts mengt een man de kleuren van morgen in een pot waarop staat: voor dag en dauw. In het licht weet hij pas of het goed is gebeurd. Veel geel voor de zon, veel blauw eromheen. Soms ziet hij meteen dat hij zich heeft vergist. Veel grauw voor de mist en iedereens kleren. Dan duurt het niet lang of de nacht is er weer. Dan kan hij het morgen nog eens proberen. Maanbundel, Bart Moeyaert Maar niet vandaag, want vandaag waren wij met ons allen hé-le-maal assorti! Blauw en rood! Marine! Een gezin in uniform, wij.

Ik weet het, lieve lezer, u overweegt vast een opsporingsbericht voor me te verspreiden. Verdwenen van de aardbol, zonder meer. A ja, want het is hier oorverdovend stil en het blad blijft maagdelijk wit. Niets van dat! Mamasoet komt binnenkort terug, met méér tijd. En met een beter humeur. Met de glimlach, quoi. Blauwe maandag, ik verwéns je!

Voor elk lukje een klein gelukje. En ik heb er al een hele doos binnen... In elk geval: dit jaar wordt het jaar van minder suiker, minder vet, minder schranzen en dat allemaal met de glimlach! Als dat maar goed komt...

Zoen Soms moet ik je opeens zoenen geven, dat gaat gewoon vanzelf. Voordat ik het weet, is het al gebeurd en heb je weer een zoen en nóg een zoen. Moet je maar niet zo lief zijn. Ik kan er niks aan doen! (bron: Hoera, ik ben weer wakker/Holland) (Theo Olthuis)

Nu pas begrijp ik waarom oma zo'n gigantisch grote sofa wilde...

 Soms lijkt een gedicht je op 't lijf geschreven! Wie mijn legendarische zin voor wanorde kent, lacht nu in zijn vuistje... Verdriet (Koos Meinderts) Verdriet is drie sokken: een te weinig, een te veel en altijd ergens een helemaal alleen

Noordwestenwind brengt de snelweg weer aan huis. Ruisend geraas van vroege vogels ... met motorkapjes. Het is de zee, placht mijn moeder dan te zeggen, de zee die ruist, dat hóór je toch? Ja hoor, ma, dat hoor je goed. Sindsdien wonen wij zo nu en dan aan zee. Zo simpel kan verhuizen zijn. --- Gebundelde gedichten: www.boeketjes.be Geert De Kockere