The simple life

Ik ben een gierige pinne , ik wil het geweten hebben. Mezelf verwennen vind ik lastig, ook al omdat het budget in een ménage van vijf sneller naar dringende noden van de jeugd dan naar het moederdier gaat. Maar ik moet het niet allemaal op de rest van Het Nest steken; ik ben gewoon een gierige pinne. Zo heb ik al driehonderdindezestig dagen mijn nieuwjaarsgeld van de eerste januari van 2018 in mijn portemonnee zitten, omdat ik daarmee in de loop van 2018 eens iets écht voor mezelf wou kopen, iets speciaals, waarvoor ik dus wat geld aan de kant had gezet. Om een lang verhaal kort te maken: ik neem me echt voor elke shopping voor om nu eens iets speciaals te kopen, iets unieks , iets magisch , maar bon... ik ben een gierige pinne en dat geld blijft elke keer toch weer mooi in mijn nieuwjaarsenveloppe (nie gezeverd!) zitten, want ik vond weer geen speciaal, uniek, magisch stuk dat mijn geld waard bleek. Zo is het uitgeven van Het Geld In De Nieuwjaarsenveloppe ondertussen echt een issu...

Herinner je je nog de kerstboompluk die traditioneel na de kerstproevetjes in de basisschool gehouden werd?  Ewel , die hele setting is de voorbije 30 jaar nog niet zo spectaculair veranderd... Kerstmis valt nog altijd eind december, de weken ervoor zijn (helaas!) nog altijd gevuld met proevetjes om te kijken waar de kinders ondertussen staan (as if... enfin... oh, laat ook maar...)  en de donder- of vrijdagnamiddag net voor de hele jeugd gezellig met de hele reutel de kerstcongé induikt, worden naar goeie traditie geschenkjes uitgedeeld aan klasgenootjes die net wél of net niet weten van wie het pakje komt. Ik herinner me dat ik dat altijd heel spannend vond (vooral het niet weten of je wél of niet zou mogen kiezen voor wie je geschenkje was... en het gezicht afwachten van diegene die mijn pakje mocht openen) en ik weet zeker dat ik altijd heel blij was met wat ik kreeg. Ik bedoel, ik zou het me zeker herinnerd hebben als ik iets kreeg wat me niet beviel, maar ik was ec...

Het gaat precies allemaal het vlotst als je de radio, tv, gsm of laptop uit laat staan, de laatste weken. Helemaal vrolijk word ik pas bij een digitale detox, wanneer even niemand de cocon doorprikt. En eigenlijk ligt veel mopperen niet in mijn aard; ik probeer oprecht het contentement in elke dag te plukken, de geschapen dag met de glimlach te begroeten en die vrolijkheid vast te houden tot 's avonds in mijn zetel... Soms lukt dat vlotjes, maar er zijn periodes waarin ik echt bewust al heel mindful en geaard moet zijn om tot 's middags te lachen. De donkerste dagen van het jaar roeren hun staart... En toch zijn er altijd ook lichtpuntjes, tekenen dat het nog niet allemaal verkl*t  is... Want ik kan toch niet anders dan blij zijn als ik zie hoe hier onder de boom zelfgeknutselde cadeautjes liggen van een broertje voor zijn zus Kwin , vakkundig verpakt en met plakband zes keer verzegeld, zodat niemand -ik herhaal: echt, niemand, hé!!! - tot gluren wordt verleid... Ged...

Het liefste meisje dat ik ken is vandaag 13 geworden, en we konden echt niet trotser zijn... Voor flair en gezelligheid geef ik onze lieve dochter een elf op tien, en dat is zelfs nog niet helemaal gul geschat! Hoewel haar parcours absoluut niet altijd een strandwandeling was, verloor ze zelden haar enthousiasme en nooit haar glimlach!  't Is door die positieve ingesteldheid en haar eeuwige optimisme dat onze meid geworden is wie ze is: een supervrolijke tiener, een zelfzekere troetelbeer en een lieve meid met een hartje van koekenbrood! Bart Peeters heeft zijn 'In de plooi' vast met haar in gedachten geschreven: Tot je op een mooie dag bij je zelf denkt: iedereen mag op z'n stomme kop gaan staan ze kunnen me niks maken! Want plots valt alles in de plooi en lijkt het leven mooi en zelfs bijzonder... Plots valt alles op z'n plaats draait niks nog tegendraads het is een wonder ! Wat er precies in de plooi viel? Dat vertelt ze liever ze...

Je tuurt in de verte naar bergen die je in je hoofd al allemaal beklom. Daar met je shortje en sandalen je haren in de wind beloof ik jou: je zetellift ben ik.

Als het héél erg druk is en er héél veel moet gebeuren, plooi ik me al eens terug op de essentie. Aan een rustig tempo heel gewone dingen doen, het weekend gewoon weekend laten zijn... Met mijn Jackzoon naar den Décathlon rijden voor een nieuw athletiektenuetje, daar buitenkomen en een knal van een dubbele regenboog zien... ik word daar dan ter plaatse heel eventjes oprecht gelukkig van. Zo'n weekend is een pot vol goud!

Traditioneel is de herfstvakantie het perfecte moment voor een korte getaway , een sortietje met Emmyemmy nog voor de kerstdrukte toeslaat, zo net voor de proeven, de adventskalender, hete ovenhapjes en romige kaaskroketten. Dit jaar planden we een tweedaagse in 2 (twee!) verschillende Vlaams-Brabantse steden: de treinrit heen spoorde richting Leuven , op dag 2 gingen we stappen in Mechelen . Met de Flairbon, onze trouwe vriend in herfstige tijden. Op het programma stond zoals altijd lekker en veel , wat zowel op het gezelschap, het eten en de shopping sloeg, in volgorde van belang en evidentie. Omdat het water in Leuven met bakken uit de hemel viel, lag de klemtoon daar zeker op gezonde voeding, maar we compenseerden het gebrek aan aankopen op dag 2. In Leuven vond de Sint echter al enkele schatten bij De kleine Johannes , en ook de Grasshopper konden we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan... Ik kijk nu al uit naar de gezichtjes in de vroege morgen van 11 november! Die g...