The simple life

Er zijn dingen waarvan ik vroeger  nooit -maar dan echt NOOIT -  gedacht had dat ik ze als Mamasoet zou doen of toestaan... maar ze gebeuren dus toch! Op maandagmorgen een omweg maken langs het kerkplein omdat daar een superzeldzame Pokémon zit. Eventjes wachten in de auto tot hij weer verschijnt. Nog wat wachten. Vaststellen dat hij weg is en niet op de kinders mopperen. De intentie was er, mo gow . Mijn kinders voor 't gemak op de PS4 laten spelen. Omdat het superwarm is en ze dan niet knorren; omdat het supervroeg is en ze anders te luid zijn; om drie uur -tegen alle regels in!- , omdat ik dan nog eventjes in mijn boek  verder kan lezen. En al die andere momenten. Dan ook. Ik check soms wel eens of ze nog ademen, mijn kinders,  mo gow . Chocoladecornflakes - en alléén chocoladecornflakes , dus zonder stuutje of fruit of zo- als ontbijt toestaan. Want dat spelen ze snel binnen en dat komt al eens van pas op schooldagen. Wel altijd met melk, mo gow . Meega...

Zelfs als ze in de zetel lag voor een noenetuksje - of genoot van een zacht briesje onder de roze Japanse kerselaar als de lentezon veel zin had - speelde haar radio. Harder met de jaren, zodat ze hem kon blijven horen. En altijd op Radio 2 West-Vlaanderen, vaak Luc Appermont. Bij het verdelen van kleine, maar tastbare herinneringen was ik dan ook heel erg blij met het gekregen retrotoestelletje. Je mocht niet te vaak prutsen aan de antenne en moest het ruis van de jaren '90 voor lief nemen...  De grijze knoppen plakten hier en daar door onvoorzichtig keukengebruik, maar het aanknippen van de radio bracht elke morgen een warme golf van herkenning en zoete nostalgie met zich mee. Ze was weer eventjes terug, ik dacht haar soms zelfs eventjes te ruiken en hoorde haar zachtjes neuriën. Enkele weken geleden klonk de allerlaatste noot, iemand was onvoorzichtig met de antenne. Ik was niet thuis en  hoorde ze niet klinken, maar de gedachte maakt me benieuwd . Was het een sol of ...

Stop.de.tijd. en laat dit boontje  voor altijd op mijn schoot en in mijn armen  wonen. Bewaar ons  onder een glazen stolpje. Laat de jaren hun werk  niet doen. 

Als je uit een raam kunt leunen rek je dan zo ver uit dat je zult vallen of haar net, net zult kussen -  zij zal wachten, haar hart zal bonzen, zij zal zien hoe ver je reikt. Bedankt, Toon Tellegen. Ik wacht geduldig af ;-)

De uitnodigingen zijn op de bus, de taart is besteld, de tafels gaan versierd zijn en er is zelfs drank voorzien... Iedereen heeft al kleren, de meesten gaan zelfs schoenen dragen en anderen sandalen of Birkenstocks. Ik heb al gebeld naar Frank en Sabine en het lijkt in orde te komen en ik denk zelfs dat we het glas in de open lucht gaan kunnen heffen. Half mei reiken wij de gouden schoen uit aan ons boytje, en ik zou bijna durven zeggen dat we er klaar voor zijn... Wat nog moet gebeuren? Details ! Cava halen, een taartschep zoeken, aperitiefhapjes voor de kinders maken, speelgoed regelen, het dessert versieren, melk en suiker kopen, de kaartjes drukken, de bedankjes afhalen, de gouden schoen arrangeren EN KIEZEN WELKE KLEREN IK GA AANDOEN. Ik denk echt dat we er bijna klaar voor zijn ;-)

Ik heb er eens speciaal op gelet, op feestdagen leggen mensen hun haar vaak extra mooi. Mezelf buiten beschouwing gelaten (de bad hair days volgen elkaar hier in snel tempo op, waar is kapper Mia als je haar nodig hebt?) was er met Pasen duidelijk een lijn in de kapsels van Claeys, Claeys en Claeys terug te vinden.  Allemaal op hun paasbest,dat spreekt.

Ze komt en vraagt niet wie je bent en wat je doet, waarom alleen of zo met twee. Ze gaat en neemt mee wat tussen woorden hangt. De zee maakt zich geen zorgen, niet heen en niet terug.