The simple life

Sinds kort luister ik naar radio Nostalgie. Veel eighties en ninetiesmuziek, waarvoor ik mijn hartje ophaal... Zeker tijdens het naar huis rijden als de zon al lang onder is, kan Nostalgie mij in de juiste stemming brengen. En ik ben al zo gevoelig voor sfeermuziek... (Om mezelf te sparen, schakel ik af en toe over op mijn vertrouwde Joe fm. Ik moet precies ook geen bleitekousse worden, hé!) Nostalgie, dus... Zoals de boekjes die Quinnebol de laatste dagen verslindt... 'Tiny gaat kamperen' was altijd mijn favorietje... Prachtig getekend, heerlijk zorgeloos... Nog zoiets nostalgisch... deze foto van mijn voormoederen. (Haar watte?) Mijn voormoederen, 't is te zeggen: mijn overgrootmoeder Andréa Boerhave en haar dochter, oma Lieve.  Ik las ergens dat je genen bepalen hoe je eruit ziet. Ik moet zeggen: ik vind dit hier veelbelovend!

Nee, ik laat mij er dit keer niet aan vangen. En nee, ik ga me niet met haar vergelijken. En nee, dat hoeft ook helemaal niet en nee, ik voel geen enkele druk op mijn schouders. Dat ze trots is op haar zwangere buik en er graag mee wil pronken, vind ik compleet aanvaardbaar. Dat ze met haar nieuwe vriend een liefdesbaby wil, lijkt mij niet meer dan normaal. Dat Sébastien op de foto wil met zijn prenatale broertje of zusje, ook goed! En dat ze een startshot voor het babyalbum wil: so be it. Maar dat ze haar cellullitisvrije billen ,gebruinde met babyolie ingewreven huid en haar gepimpte met maar 3 vingers bedekte borsten tentoonspreidt op de cover van de Story? Dat gaat er bij mij niet in. Was zij niet diegene die jaren geleden woedend een röntgenfoto van een stel borsten publiceerde en ons ervan probeerde te overtuigen dat het de hare waren? Foto's van voor haar siliconen! En wou net zij niet veel meer privacy op haar strandje in St- Tropez? Neen, neen en nog eens neen!

U hebt een fotoverslag van het voorbije weekend van me tegoed. Vooral omdat ik vandaag wat kort van stof ben. En ik heb last van mijn bolletje, keelpijn en een hoestje. En toch heb ik erg van 't weekend genoten. Gelukkig kan ik er nu 5 dagen van bekomen... O, en ik vergat nog iets... Ze lachten in mijn gezicht. Vandaar.

Die Gouden Schoen, wat voor een emobedoening was dat nu weer? Dat Leekens een opportunist is, wisten we al langer. Hem dan schaamteloos een verontschuldigingsvrijgeleide geven in een live-uitzending, vind ik er zwaar over. En toch werd er in de Poperingseweg gesmuld... Voetballerslijven! Getatoeëerde sleeves! Volle hanenkammen! Retrokostuums!  Deze dame klaagt vandaag niet. Van Praet met zijn kuifje! (links)  Proto met retro hairdo!    De gouden Louboutins van Annelien.  En last but not least... Jelle Vandamme met bedekte sleeve. Ik weet niet wat u vindt, maar die voetbalvrouwen hoeven er voor mij niet bij. Ik knip ze er later nog wel af.

En er is nog nieuws om helemaal vrolijk van te worden... Dit voorjaar! Vanessa Paradis! Voor H&M! Mo zeg, mo zeg! Ik word er terstond een beetje vrolijker van!  Lente! 

En gisteren zat ze plots in De Kruitfabriek: la Pam! Niemand schijnt te begrijpen wat ik in haar zie, niemand schijnt door de bimbo te zien... En toch, wat zij voor Peta doet... petje af!  Viva Pamela!

Feestjes met een dresscode vind ik doorgaans heerlijk. We hadden al eens een piratenparty, een orange-white party, een gala-avond, een cowboyfeestje, een muziekfestival, maar dit haar laat de dresscode van het personeelsfeestje van Drakenjager me wat in de steek. Sophisticated white, zo in de winter... Brrrrr! Sinds enkele weken spotte ik dus websites op zoek naar de ideale dress, niet te wit, niet te lang, niet te warm, niet te koud, stylisch en sophisticated genoeg... Het is dan ook met gepaste trots dat ik u mijn dress voorstel, gekocht bij Zalando in de Mint&Berrycollectie... En met de sneeuw op de achtergrond komt hij éxtra tot zijn recht. Nu nog een nepbontje scoren, want het belooft ijs- en ijskoud te worden!

Soms beseft deze jonge mama dat ze alweer een dagje ouder wordt. Vandaag was zo'n dag, vooral omdat de zevende verjaardag van het opperkuiken gevierd werd. Dat 'vieren' is een understatement voor het feest dat hier even na twee uur losbarstte. Maakt u zelf maar de optelsom: Vijf meisjes één Nuno één Jackje één Mamasoet één Drakenjager een appelcake fristi heel veel cadeautjes homemade fruitbrochettes in een chocoladejasje een laagje verse sneeuw + ______________ een namiddagje héérlijk ouderwets genieten! Ik wil u de sfeerbeelden niet besparen. O, en ik wou dat ik een foto kon maken van mijn binnenwerk. Een ballonnetje trots en een trosje weemoed borrelen diep vanbinnen. Ze is al zéven en 't is een geweldig fijn treesje!

Hier huist sinds vandaag officieel een Houdini . Een ontsnappingskoning! Een bedpiraat! Wie? Drie keer raden! Junior Jack klauterde voor zijn middagdut twee keer doodleuk uit bed. Correctie: uit zijn spijlenbed . Met slaapzak en al! Pardoes en boenk! Fijn voor Linda en Charlotte, de onthaalmamaatjes, die hem geduldig twee keer terugstopten! Engelengeduld hebben ze (waar is die lauwerkrans?). O, en niet zo fijn voor Jackman zelf, want in het pikdonker naast je bed landen lijkt mij nu ook geen topactiviteit. Saai, eentonig en heel erg donker. Nu vraag ik me af... Kun je een peuter aan zijn verstand brengen dat individueel de bedstee verlaten not done is? Dat dat grotemensenmanieren zijn? Dat zijn tijd van zelfstandig beslissen over duur en ingang van dutjes nog komt?  We hadden daarnet een gesprekje. Mum-to-son. Hij reageerde met een enthousiast "Jaaaaaaaaa! Japen! " Hmm.

En nog iets voor toekomstige moedertjes:  De borstvoedingsmuts ... U kunt ze bij mij bestellen.

Als ik al een voorkeur voor een bepaald soort artikelen heb, dan zeker voor die over voornamen . Dit hier bijvoorbeeld, wist zichzelf tot mijn Favoriet Artikel van de Dag te kronen. En wie vreemd opkijkt van de namen van mijn nestje, checkt dit lijstje best nog eens... Fokje en Poekelien... ik zou hen graag eens ontmoeten!

Met een Nespresso ga ik mij nu fokken in de zetel, terwijl de sneeuw buiten zachtjes wegpoedert en mijn ogen zo nu en dan eens dichtvallen... U merkt het vast, ik ben een sneeuwmens. Prachtig en héérlijk, ik waan me een Laplander (bestaan die?) die straks met de arrenslee naar de Spar glijdt. Voor mij mag dit nog wel eventjes duren...

De emomood is nog niet over. Meer zelfs, ze gaat nog steeds in crescendo. En o, wat hou ik van het Nederlands... Van een zin, waarvan alle woorden kloppen, waar geen letter te veel en geen komma te weinig staat. Een vers dat zoveel meer zegt dan wat je leest. Een regel die je omarmt, verwarmt. "Je voelt je goed, zeg jij, en je mond begint te trillen.  Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug.  Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug." Bedankt, Guus Meeuwis.

Winterliefde . De sneeuw bleef liggen.   Ik ook. Loesje p.s. Door de weersomstandigheden is mijn illustratie niet zichtbaar. Gelieve mij hiervoor te verontschuldigen. Mamasoet.

Vanmorgen kreeg ik deze foto in mijn mailbox: Heel even dacht ik de sneeuw weg,rook ik het gras van Dranouter. Zomer in je hoofd bij min 9.

Kijk eens naar omhoog, en kijk, de lucht is grijs en zit vol vlokken... Welkom in Vlamertinge, Gerard!

Vandaag doe ik eens iets voor het allereerst... Hmm, en dat was laaaang geleden! Voor mezelf dan, want voor de rest van 't nest deed ik de laatste jaren met de regelmaat van de klok eens iets voor 't eerst. Bevallen, bijvoorbeeld, met of zonder keizersnede. Puffen met een aerosol. Kleien. Stift van de gewitte muur schuren. Potjestraining. De dochter leren fietsen. En de zoon. Poepsnoepen steken. Afkoelbadjes geven. Enfin, de hele reutemeteut, u kent het wel. Vandaag doe ik dus eens iets voor 't eerst, voor mezélf. Wat het wordt, vertel ik u morgen. Eerst moet ik wat ontstressen. Spannend.

 "Soet, jij bent een tikje..." zei hij. "Maar niet té." In gedachten maakte ik zijn zin af. Overdadig? Explosief? Overdreven? Over the top? Extravert? Vervelend? Wijsneuzerig? Naïef?  Aangebrand? Hij verzekerde mij dat het iets goeds is, dat tikje ... en vulde het aan met vrolijke woorden. Ik zei niets meer en besefte dat het heerlijk is om een tikje te zijn.

Lily-balou rocks, dat staat vast. En daarom kocht ik vandaag in Kids & co de hele overgebleven maat 86 op: een donkerbruine polo, een fluwelen bruin retrobroekje, een rood pakje en -hoe toepasselijk- een knalblauw truitje dat 'Jack' heet. Iemand zal er weer héél snoezig uitzien! (En stiekempjes probeer ik die modelletjes in de nabije toekomst eens na te naaien.) En ook de zomercollectie belooft veel moois... Voorlopig blijft het bij dromen. Wij rekenen nog op sneeuw. Véél sneeuw.

Gezien samen-zijn ons voornemen voor 2013 is, voegden de Claeysjes gisteren de daad bij het woord. Een laat Nieuwjaarsfeest, een symbolische inzet van het nieuwe jaar. Vol verwachting(en). Samen. En omdat 'samen' bij ons multiculturele gezelschap niet altijd geografisch, maar wel in ons hart is, koesteren we de Claeysmomenten nog meer.

Ons kaarsje brandt. Voor wie er was, en voor wie er is. We duimen en hopen, in het besef dat het spel van het leven dit keer niet eerlijk gespeeld werd.

Droevenis vandaag. Hartverscheurend en pijnlijk. En weer even met de neus op de feiten: het leven is broos. Geniet. Omarm wie je lief is. Pep anderen op, show them you care. Draag zorg. Leef. En als het eventjes niet gaat, is er altijd iemand om je te dragen.

Ik had het al op verschillende plekjes opgevangen, en vandaag is het ook officieel: Eva Daeleman gaat met Vila Clothes in zee. Hou haar in de gaten, ladies (heren hebben hier geen aansporing voor nodig), want dit kan wel wat worden! Spannend...

Een stille ontmoeting     Even kwam ik je tegen, het was al laat in de avond en ik liep weer in de regen. Je was snel voorbij. Maar het was al genoeg, het maakte me al blij. Jotie T'Hooft uit Poezebeest, Manteau / 1978  

Dat 2013 naar wens mag verlopen, beste lezer! En één van mijn wensen of toch vooral die van mijn nestje, werd op deze eerste dag van 't nieuwe jaar al ingewilligd: K3 Bengeltjes, there we came!  Ik ben blij dat Studio 100 er voor 2013 al op zit, zij zijn blij dat Studio 100 er vandaag al was. (Kwestie van onze verschillende visies wat toe te lichten.) En ik moet zeggen: 't was de moeite. Samen met Fam, Febe en Aagje lachten wij onze tanden bloot. Meer symboliek hoeft voor mij niet, om het jaar fijn in te zetten... O ja, Daniel Craig was er ook. Ik kuste hem voluit op de wang. Hij stribbelde niet tegen.