Doorgaan naar hoofdcontent

De kip zonder kleren


Nee, ik laat mij er dit keer niet aan vangen. En nee, ik ga me niet met haar vergelijken. En nee, dat hoeft ook helemaal niet en nee, ik voel geen enkele druk op mijn schouders.

Dat ze trots is op haar zwangere buik en er graag mee wil pronken, vind ik compleet aanvaardbaar. Dat ze met haar nieuwe vriend een liefdesbaby wil, lijkt mij niet meer dan normaal. Dat Sébastien op de foto wil met zijn prenatale broertje of zusje, ook goed! En dat ze een startshot voor het babyalbum wil: so be it.

Maar dat ze haar cellullitisvrije billen ,gebruinde met babyolie ingewreven huid en haar gepimpte met maar 3 vingers bedekte borsten tentoonspreidt op de cover van de Story? Dat gaat er bij mij niet in.
Was zij niet diegene die jaren geleden woedend een röntgenfoto van een stel borsten publiceerde en ons ervan probeerde te overtuigen dat het de hare waren? Foto's van voor haar siliconen! En wou net zij niet veel meer privacy op haar strandje in St- Tropez?


Neen, neen en nog eens neen! Je bent géén rolmodel, Vero-fucking- De Kock, ik neem geen voorbeeld aan jouw expositiegedrag en ik voel me niet geïntimideerd. Wij doorsnee vrouwen gaan werken voor de spaarrekening van onze baby, gekleed en zedig (ahum).

 veronique de kock 100pct puur op story cover
Beval maar snel van je luxebaby en ga nog sneller weer aan het werk, liefst met je kleren aan!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...