"Allez... santé, wi, ollemoale!"

Ze zou vast al om aardbeien gereden zijn
en had die gul aan iedereen uitgedeeld.
We hadden er samen al van gesnoept
onder de Japanse kerselaar.
(Die hadden we vast al bewonderd
om zijn snoepjesroze tooi
en vervloekt, want dat dwarrelt
minder elegant dan het tooit).

Ze had de overgeslagen lente
zeker al verwenst
en koesterde de dagen
waarop ze zon kon vangen
in haar tuinstoel.

Ze hief het glas
met een blos op de wangen,

ze nipte en genoot.

Nu zij het niet doet,
doe ik het voor haar.
In gedachten hoor ik haar klinken.