The simple life

Checkt u dit lijstje even? Juist, ja, de vreemdste namen van 2013... Je kunt erom lachen, maar eigenlijk heb ik ook wat sympathie voor de durvers die hun kind van baby af aan meteen tot mondigheid stimuleren... U hoort mij niet zeggen dat ik Power Courage graag hoor, en Ky'Shandro... maar als de ouders menen dat dát de állermooiste mensennaam ter wereld is... so be it! Wij kozen hier ook niet de meest voor de hand liggende namen voor Het Nest. (Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat Drakenjager mij wat heeft moeten temperen. Uit een ver vóórmoeders verleden herinner ik me nog Falk, Bill, Penny, Billie, Onno, Poppy, Blossom en -godbetert!- Giggs.) Al kan ik nu wel zeggen dat ik nog altijd blij ben met onze keuze voor een koningin, een voetballer en een piraatje. (Haarscherp herinner ik me het moment waarop de dochter geboren werd en wij het er meteen over eens waren dat ze iets koninklijks had...) Wie mij zo af en toe ontmoet, weet misschien dat ik een buitengewo

Als ik dit hier hoor en zie, word ik misselijk... Nog voor de winter begon, gaf deze diva miljoenen euro's terug aan de staat. Niet nodig! Budget over! Op asielbeleid! IK DACHT HET NIET! Nu deelt ze toiletpakketten uit 'omdat mensen zich daar beter door voelen'...  Walgelijk wanbeleid! Foei, Maggie!

Die kinderen komen toch ook niet met een handleiding, hé! En als je ze krijgt, staat iedereen klaar met goeie raad, maar eens ze twee zijn, is alle babyraad op en sta je daar met een peuterpuber waar je geen weg mee kunt! (Vandaag in de Flair trouwens een lijstje met nog wel méér info die je níet krijgt als je een kind neemt. Spuug, kak en slapeloze nachten, je dénkt op z'n minst dat je dat -mits wat oefening- meester kunt. Maar losse bekkenbodemspieren, voortdurend onderbroken telefoongesprekken, een bed dat nu plots standaard door minstens 3 nestbewoners ingenomen wordt (jezelf níet incluus) , een afkolfmachine die zo discreet is dat zo goed als alle (wat zeg ik? Alle!) vrienden van je vent je boobies in volle actie kunnen bewonderen , een half maandloon dat (sorry) in kakpampers opgaat en de fase (na 7 of 8 slapeloze weken) waarin je nog maar half beseft dat je leeft, omdat je lijf voortdurend lijkt te smachten naar een dutje, dat weet je allemaal niet.  10 minuutjes! Een

Uw blogster is een heldin, beste lezer, een échte heldin. Vanmorgen doorstond ik mijn grootste nachtmerrie, de behandeling die ik al sinds 2011 voor me uit zat te schuiven. Een wortelkanaalbehandeling. Wow! Veel weet ik er niet meer van, ik herinner me wel nog dat ik na het krijgen van de verdoving voelde dat mijn benen verschrikkelijk zweetten en dat ik de endodontologe verteld heb dat ik ver-schrik-ke-lijk bang was voor wat komen zou. (De vorige behandeling, een zestal jaar geleden, was zo hard tegengevallen dat ik toen tegen mezelf gezegd had dat ik het nooit ofte nooit meer zover zou laten komen. Gezworen. Met speeksel.) En toch, lieve lezer. Het vlees is véél te zwak. En dus moest ik er vanmorgen weer heen. Ik zweer u, ik heb anderhalf uur lang mijn ogen dichtgeknepen. Toen ze me verzekerde dat het alles samen nog een twintigtal minuten zou duren, durfde ik ze langzaam openen. Ik zag nog net hoe ze drie rubberen staafjes in mijn wortelkanalen boorde ("U kunt enige druk

Dat we helemaal goed gestart zijn en dat de trein weer vlot de sporen neemt, mag ik dat zeggen? En dat het gek voelt hoe snel een mens weer denkt in termen van huiswerk - zwemmen - viool - muziek - bib - luisterproef en correctiemodel. Ik voel mij een rad in de geoliede machine die ons Nest bij momenten is. (U leest het goed: bij momenten.) Toch werd de routine maandagavond bruusk doorbroken door de aanwezigheid van een specimen dat menig vaderhart sneller doet slaan. (U leest het goed: vaderhart.) Niet dat Drakenjager extreme gedachten of verlangens had, of toch niet dat hij die zou uitspreken, het specimen was van dierlijke aard en daar kwam de aap muis uit de mouw... De harde middelen werden meteen ingezet en een evacuatie van de boytjeskamer drong zich op. Voorgenoemd specimen liet zich echter niet meteen klissen en tussen ons gezegd en gezwegen: dat was maar goed ook! (Of vindt u zo'n verbrijzeld muizenschedeltje in een muizenval appetijtelijk, zo vroeg in de morgen

Dat samen echt sámen mag zijn. (Simpel, niet?)

2013 sloot zachtjes zijn deur. Vorig jaar deze tijd hield ik met moeite het hoofd boven water. Dat hoofd was een donkere plek, waarin  voortdurend "ze is er niet meer" dreunde. Die stem nam alles over, er was geen helder moment meer, enkel een waas van gebeurtenissen die voorbij golfden. Oorverdovend, de hele nacht. De hele dag. En weer een nacht. Soms voelden dag en nacht hetzelfde: als nacht. Nooit als dag. Ik liet mij overspoelen, hapte naar adem (en soms ook niet, je kunt het maar proberen). 24/7 in de branding, tot het niet meer ging en alles zwart werd. Ik nam geen golven meer, dook niet meer en bleef niet drijven. Het besef dat het in mijn geval letterlijk pompen of verzuipen geworden was, dat het donker mij klein kreeg, dat het zwarte gat mijn volledige redeneren aan het overnemen was, dat die wekenlange nacht haar niet terug zou brengen, vooral dat laatste... kwam net op tijd. En zo werd 2013 het jaar waarin ik mijn zwartste demonen versloeg, maandenlang. In e