Uw blogster is een heldin, beste lezer, een échte heldin.
Vanmorgen doorstond ik mijn grootste nachtmerrie, de behandeling die ik al sinds 2011 voor me uit zat te schuiven. Een wortelkanaalbehandeling. Wow!
Veel weet ik er niet meer van, ik herinner me wel nog dat ik na het krijgen van de verdoving voelde dat mijn benen verschrikkelijk zweetten en dat ik de endodontologe verteld heb dat ik ver-schrik-ke-lijk bang was voor wat komen zou. (De vorige behandeling, een zestal jaar geleden, was zo hard tegengevallen dat ik toen tegen mezelf gezegd had dat ik het nooit ofte nooit meer zover zou laten komen. Gezworen. Met speeksel.)
En toch, lieve lezer. Het vlees is véél te zwak. En dus moest ik er vanmorgen weer heen.
Ik zweer u, ik heb anderhalf uur lang mijn ogen dichtgeknepen. Toen ze me verzekerde dat het alles samen nog een twintigtal minuten zou duren, durfde ik ze langzaam openen. Ik zag nog net hoe ze drie rubberen staafjes in mijn wortelkanalen boorde ("U kunt enige druk voelen" en "Bijt u vooral niet dicht, of de boor zit voor altijd in uw tand vast"), maar hé, IK HEB HET OVERLEEFD!
Ik, Mamasoet, die de voorbije zes jaar misselijk werd bij het horen van het woord "tandarts", die ooit gezworen had nooit ofte nooit ofte nooit nog aan mijn tanden te laten werken, ik kwam, ik zag en ik overwon.
Watte?
Datte!
En dan nu het minder goede nieuws: halfweg maart moet ik terug, voor nog zo'n behandeling...
Vanmorgen doorstond ik mijn grootste nachtmerrie, de behandeling die ik al sinds 2011 voor me uit zat te schuiven. Een wortelkanaalbehandeling. Wow!
Veel weet ik er niet meer van, ik herinner me wel nog dat ik na het krijgen van de verdoving voelde dat mijn benen verschrikkelijk zweetten en dat ik de endodontologe verteld heb dat ik ver-schrik-ke-lijk bang was voor wat komen zou. (De vorige behandeling, een zestal jaar geleden, was zo hard tegengevallen dat ik toen tegen mezelf gezegd had dat ik het nooit ofte nooit meer zover zou laten komen. Gezworen. Met speeksel.)
En toch, lieve lezer. Het vlees is véél te zwak. En dus moest ik er vanmorgen weer heen.
Ik zweer u, ik heb anderhalf uur lang mijn ogen dichtgeknepen. Toen ze me verzekerde dat het alles samen nog een twintigtal minuten zou duren, durfde ik ze langzaam openen. Ik zag nog net hoe ze drie rubberen staafjes in mijn wortelkanalen boorde ("U kunt enige druk voelen" en "Bijt u vooral niet dicht, of de boor zit voor altijd in uw tand vast"), maar hé, IK HEB HET OVERLEEFD!
Ik, Mamasoet, die de voorbije zes jaar misselijk werd bij het horen van het woord "tandarts", die ooit gezworen had nooit ofte nooit ofte nooit nog aan mijn tanden te laten werken, ik kwam, ik zag en ik overwon.
Watte?
Datte!
En dan nu het minder goede nieuws: halfweg maart moet ik terug, voor nog zo'n behandeling...
Sh*t, ik begin te zweten bij die tekening...
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat ze n dweiltje heefr migen slaan toen ik weg was..
BeantwoordenVerwijderen