2013 sloot zachtjes zijn deur.
Vorig jaar deze tijd hield ik met moeite het hoofd boven water. Dat hoofd was een donkere plek, waarin voortdurend "ze is er niet meer" dreunde. Die stem nam alles over, er was geen helder moment meer, enkel een waas van gebeurtenissen die voorbij golfden. Oorverdovend, de hele nacht. De hele dag. En weer een nacht. Soms voelden dag en nacht hetzelfde: als nacht. Nooit als dag.
Ik liet mij overspoelen, hapte naar adem (en soms ook niet, je kunt het maar proberen). 24/7 in de branding, tot het niet meer ging en alles zwart werd. Ik nam geen golven meer, dook niet meer en bleef niet drijven.
Het besef dat het in mijn geval letterlijk pompen of verzuipen geworden was, dat het donker mij klein kreeg, dat het zwarte gat mijn volledige redeneren aan het overnemen was, dat die wekenlange nacht haar niet terug zou brengen, vooral dat laatste... kwam net op tijd.
En zo werd 2013 het jaar waarin ik mijn zwartste demonen versloeg, maandenlang. In een waas, met een filter waarzonder de wereld me een beetje te geweldig geworden was. Dank God voor die filter...
Een jaar later voel ik me weer Mamasoet. Ik schuw de nacht niet meer, ze vult mijn klare dagen aan. Af en toe overvalt het donker me. Ik laat het toe en voel hoe meteen in mijn hoofd een theelicht gaat branden. Het waakt over mij. Zij waakt over mij.
Vorig jaar deze tijd hield ik met moeite het hoofd boven water. Dat hoofd was een donkere plek, waarin voortdurend "ze is er niet meer" dreunde. Die stem nam alles over, er was geen helder moment meer, enkel een waas van gebeurtenissen die voorbij golfden. Oorverdovend, de hele nacht. De hele dag. En weer een nacht. Soms voelden dag en nacht hetzelfde: als nacht. Nooit als dag.
Ik liet mij overspoelen, hapte naar adem (en soms ook niet, je kunt het maar proberen). 24/7 in de branding, tot het niet meer ging en alles zwart werd. Ik nam geen golven meer, dook niet meer en bleef niet drijven.
Het besef dat het in mijn geval letterlijk pompen of verzuipen geworden was, dat het donker mij klein kreeg, dat het zwarte gat mijn volledige redeneren aan het overnemen was, dat die wekenlange nacht haar niet terug zou brengen, vooral dat laatste... kwam net op tijd.
En zo werd 2013 het jaar waarin ik mijn zwartste demonen versloeg, maandenlang. In een waas, met een filter waarzonder de wereld me een beetje te geweldig geworden was. Dank God voor die filter...
Een jaar later voel ik me weer Mamasoet. Ik schuw de nacht niet meer, ze vult mijn klare dagen aan. Af en toe overvalt het donker me. Ik laat het toe en voel hoe meteen in mijn hoofd een theelicht gaat branden. Het waakt over mij. Zij waakt over mij.
Ik heb aan jullie gedacht...
BeantwoordenVerwijdereneen herinnering die alleen maar sterker maakt... een voorbeeld
BeantwoordenVerwijderenIk voel met je mee, dochter van mijn hart...
BeantwoordenVerwijderen