The simple life

Het immens kluchtige tv-programma 'Wat als?' won de voorbije week een Emmy Award. Geweldig, echt. Maar ik moet zeggen dat ik de voorbije 36 uur echt niet in termen van 'Wat als?' durfde te denken: het voltallige ouderpaar vloog via Dubai naar Johannesburg.   En ik vergat hen nog te waarschuwen niet met vreemde mannen mee te gaan! 

Kent u dat, zo'n zondag waarbij een viertal wasmanden klaar staan om gestreken te worden en u bij het aanschouwen der huiskamer automatisch en volledig spontaan aan het Einde Der Tijden denkt ? Wel, voor zulke zondagen heb ik een voorstel. Een actief, entertainend voorstel, dat u behalve een uurtje een leeg hoofd meteen ook een instant geluksgevoel bezorgt. Weg, strijkstress! Welkom, zondagse chillywilly! Al wat je nodig hebt zijn enkele blaadjes crêpepapier, een schaar en een touwtje. O, en uw zondagse humeur, natuurlijk! Dat zeker! Als je een dubbelgevouwen pakketje van dat stapeltje  maakt, krijg je een fijne strook. Een soort waaiertje, zeg maar... Dat bind je in het midden vast met een strak touwtje. (Je kunt zulke pakketje ook kopen, online bijvoorbeeld... Spaart je meteen anderhalve minuut vouwwerk en een hoop geknoei.) Pulk dan voorzichtig aan de ene kant van je touwtje elk laagje van je waaier los. Probeer de blaadjes niet te veel te kreuken. (Toegegeven, dat

Dat ik dat de belangrijkste lessen van het jaar vind, dat weten ze hier goed. En dat we hier in Ieper toch vaak geconfronteerd worden met mensen die 100 jaar na datum nog altijd leven van de oorlog, dat ook. En dat dat niet zo kies is, pralines in kanonvorm en chocoladehelmen in een gestrikt geschenkdoosje. (How low can you go, denk ik, maar ik zeg het niet want ze verstaan nog geen Engels.) Maar de interesse was al langer gewekt en er werd dus al wekenlang uitgekeken naar deze herdenkingsweek. Toch een beetje tricky, een oorlog van dat formaat herdenken met zevenjarigen, want hoe snel gaat de klemtoon niet liggen op het stoere van zo'n soldaat of op de extreem wrede gasaanvallen waar zo'n communicantje zich echt al heel wat bij voorstelt... Ik hield mijn hart dus wel een beetje vast, eerlijk waar, maar toen Nunoboy superenthousiast over poppies in klei en gedichtjes voor kinderen begon, wist ik dat het goed kwam. Toen goeie vriendin Febe (van Famke  van koekeloeren ) d

Hoera! Driewerf hoera! En wel hierom ! Aan al wie bezwaar heeft tegen de werkwijze van ' hasjenim' kan ik zeggen: je hebt gelijk. Ja, ze produceren in verre landen onder de prijs en zijn niet altijd helemaal fair trade. Maar hun kinderkledij is wat ze moet zijn: sterk, kleurvast, wasbaar aan 40 of 60 graden en snoezig. O, en ze mogen ALLEMAAL in de droogkast. Ik herhaal: ze mogen ALLEMAAL in de droogkast. En ze krimpen niet. In de droogkast! Krimpvrij! Ik ben fan. Zéker online. Zoooo snoezig!    

In tijden van overdreven stress, lijstjes maken, VOETen uitschrijven, toetsen verbeteren, staken of niet staken, twijfelen, in vraag stellen en opdraaien, is een fijn evenement meer dan welkom. Ik weet het nu al: de komende vijf dagen tel ik af.

Ik was er bijna aan voorbij gelopen, maar ze riepen me toe: "Hé, Mamasoet, bekijk ons eens wat beter! We zijn zacht, kleurrijk, hoog, retro en geknipt voor Drakenjager! " Ik deed alsof ik hun move niet gehoord had, en schuifelde verder. Zouden ze me in de gaten houden? Zouden ze naar élke voorbijganger lonken? En hoe kenden ze mijn naam? Zag ik er dan zó hopeloos op zoek uit? Echt? Of ik ze eens zou mogen voelen, vroeg ik me af. En of ik me zou laten verleiden door hun geur of vorm...  Was het wel verstandig om op mijn stappen terug te keren en zo op hun avances in te gaan? En was er wel nog een weg terug? Ik gaf me over en besefte dat ze alle verwachtingen inlosten. Meer zelfs, ze waren alles waar ik ooit van droomde. En Drakenjager was er blij mee. Dolblij.

Je sluit het leven-met-haar met stukjes en beetjes af, tot alleen maar de herinnering overblijft. Er is een leven met en zonder haar. Er zijn gebeurtenissen met en zonder haar. Feestjes en uitstapjes, die ook. En net als je denkt dat je weer net een beetje meer kan aanvaarden dat ze er niet meer is, slaat de slinger je weer keihard terug in je gezicht. Een simpel truitje, door haar gebreid voor Boytje. Hij één jaar, toen: groot genoeg, maar niet zo dik. Het zat hem als gegoten, nog wat ruim, maar snoezig en koket. Drie herfsten later is het te kort, maar nog steeds ruim genoeg voor zijn tengere lijfje. Alleen... zijn hoofd is gegroeid en het truitje bleef gelijk... Ik neem mezelf voor om het hem deze winter nog zo vaak mogelijk aan te trekken, want er is niemand meer om het nekje een beetje te verbreden. In de lente zal dit truitje op zijn beurt herinnering zijn. Een hele warme.

Ik zeur al jaren om een vollere snor en baard. Bij Drakenjager, welteverstaan. (Onder 't motto 'heb je dan niet altijd de hipste ideeën , je ziet er wel als 'n hipster uit'. ) In november steekt het goeie doel me een handje toe, want wie zijn snor(retje) laat groeien, vestigt de aandacht op het onderzoek naar prostaat- en teelbalkanker en vraagt meer begrip voor depressie en andere beslommeringen die het goeie humeur danig aantasten. Movember , heet dat, en je kunt vrijwillig deelnemen en aan fundraising doen. Allemaal  nobele en lovenswaardige initiatieven, vind ik. En ik heb niet veel moeten zeggen, Teddy was behoorlijk snel overtuigd (positieve groepsdruk, want hij heeft fijne vrienden die meedoen en hem zonder het goed en wel te beseffen een porretje gaven...). Het resultaat van dit fijne initiatief is een Drakensnoet die er met de dag hipper, hotter en eh... mannelijke gaat uitzien. Een expeditie richting Robinson. Een kloeke Robinson, dat wel.    

Een vakantie waarin meer dan één vriendschapsband aangehaald werd. Sommige mensen zijn toch echt heel bijzonder. Voor hen, dit heerlijk warme nummer.

Je beseft pas dat ze echt groot worden als ze weer zo'n mijlpaal bereiken. Geen eerste stapjes of tandjes, potjestraining, doorslaapnachten (hoewel...), eerste nachtjes buitenhuis meer,  hier, we zijn al aan de Lagere Schoolmijlpalen beland... En de ene verwelkom ik al liever dan de andere... Fietsen, skaten of voor 't eerst een lengte zwemmen? Top! De tafel van twee zomaar uit je hoofd opzeggen? Woehoew! Weten dat je met weegbree brandneteljeuk kunt stoppen? Flink! Zelf je veters strikken? Ge-wel-dig! Vuurwerk! Taart! Drie zoenen! Maar soms moet je zélf de mijlpaal nemen, omdat je merkt dat het kuiken eraan toe is, of dat iemand van buiten de ménage het voor jou zal verbrodden, of je dat nu wil of niet... (Ze bestaan, de mensen die zich haast opzettelijk verspreken, of toch alleszins niet de minste moeite doen om Grote Kindergeheimen te eren, te koesteren en te bewaren...) En zo komt het dat het kind met de meest levendige fantasie en de meest creatieve ideeën over hoe j